Eimreiðin - 01.09.1908, Qupperneq 24

184
Aftur hefir Guðmundur ekki hirt um að halda bragarháttum frum-
kvæðanna, eða líklega alls ekki vilj að gera það. Honum hefir fundist,
að bezt ætti við að brúka tóma íslenzka hætti forna, þar sem hér
væri um íslenzka fornsögu að ræða, og því eingöngu valið slíka hætti
(fornyrðislag, kviðuhátt, dróttkvætt, hringhendu o. s. frv.) og jafnframt
haft forna stafsetning og orðmyndir (sem vér höfum álitið réttast að
halda í útgáfu sýnishornanna). En afleiðingin af því er, að þýðing
hans verður ekki sungin og getur því aldrei orðið eins alþýðleg eins og
þýðing Matthíasar. Nákvæm er hún engu síður, og málið á henni víða
svo fallegt og orðgnóttin svo mikil, að mann rekur í rogastanz, að sjá
slíkt koma frá alþýðumanns hendi -— ekki síður en því, hve vel hann
kemst frá að þýða undir hinum dýrustu bragarháttum.
Hinn frumkveðnu kvæði Guðmundar virðast flest stafa frá yngri
árum hans, en þýðing Friðþjófssögu frá hinum síðari (hann varð aldrei
nema rúml. fertugur). Láta kímnikvæðin honum þar bezt og sýna góða
athugunargáfu (sbr. einnig orðtæki manna um veðrið í »þokuljóð«).
Aftur eru sum af hinum alvarlegri kvæðum hans tæpast eins frumleg
(talsverð áhrif frá Eggerti Ólafssyni), en þó allmerkileg sum hver, t. d.
»Aldatal« (yfirlit yfir alla sögu landsins) og »Kappatal«, sem bæði
eru alllöng og því ekki prentuð hér. Þó bregður þar líka fyrir hreinni
skáldlegri snild (t. d. »Kalda vatnið«) og fyrirtaks rímsnild (t. d. »Hesta-
vísa«), — svo mikilli snild, að landsfræg þjóðskáld mundu ekki betur
gera.
Annars verða sýnishornin af kvæðum Guðmundar að tala fyrir
sér sjálf, enda fer betur á, að aðrir dæmi þau en Eimreiðin, — því
þar er »náið nef augum«, þar sem ritstjórinn er sonur höfundarins.
V. G.
Kvæði.
Eftir GUÐMUND EINARSSON.
LÆKNIS ÁKÆRA.1)
Eg hefi numið íþrótt þá,
ýtum lækning veita.
Stjórninni hef ég fengið frá
forráð nokkra sveita;
allar á ég sóttir,
er þar kvelja dróttir,
með margra dala meinum
og skeinum.
Löggiltur ég einnig er,
eymdastundir manna
til að stytta í heimi hér,
hverjum einum því banna,
inn í mitt með þetta
embætti sér sletta,
laun með því út ljúga
og sjúga.
2) Sagt er að tildrögin til þessa kvæðis hafi verið kæra til sýslumanns frá J.
Skaptason lækni í Hnausum yfir ólærðum alþýðumanni, sem fékst við lækningar.