Eimreiðin - 01.09.1908, Side 32

192
A5 enda heimsins hvab afhverju
hlýtur líða;
— ó, að ég væri áður dauður,
en yfir sú skelfing gengur hauður!
VÍTISFARI.
(Um mann sem þóttist koma fyrir draugum).
Vítis-fari, á velli snar,
varði skara drauga bæ;
flýðu, hvar hann fyrir var, —
féllu þar sem annað hræ.
Heim gat þotið hels á slot,
— hafði brotið nær þann garð, —
og andskotann rak í rot, —
í ráða þroti karlinn varð.
Batt þar draug með töfra taug, —
tók að spauga heldur grátt;
heift úr augum helvízk flaug,
hann er smaug um dyra gátt.
Undrast kvöldu ára fjöld
og yfir-völdin Niflheims grett;
hugðu köld að gjalda gjöld
grimmum höld af menskri stétt.
Púka fans þó misti manns,
— maka hans ei fyrri sá; —
Ijótum dansi loga-ranns,
laus af vansa, komst hann frá.
Álma Pór lét orðin stór
ára stjóra og lið hans fá;
um svarta njórun svo heim fór —
sviðnir skór hans voru þá.
ÓSAMLYNDI HJÓNA.
Ekki er kyn, þó verði ei vel
vinsemd gróin hjóna;
til ástar eigi þýðist þel
þeirra saman flóna.
Hann er nokkuð hefnigjarn,
af heiftum stendur á þambi;
hégómleg er hún sem barn,
heimsku full af drambi.
SVART HÁR OG BJART.
Hættir bæði og hluta fjöld,
hagir manna og breytni
jafnan breytist öld fra öld,
ekki er þetta skreytni.
Fyrrum vildu flestir bjart
fyrðar hárið bera;
nú þeir allir óska, svart
að það mætti vera.
?ó er ekki þar með sagt,
þetta að öllum líki;
á það misjafnt álit lagt
er í stúlkna ríki.
Eær, sem hárið hafa svart,
heldur óska fýsast:
»Ó, að það væri orðið bjart!«
En það vill ei lýsast.
Hinar, sem að hárið bjart
hafa, segja og klökkna:
»Ó, að það væri orðið svart!«
En það vill ei dökkna.