Eimreiðin - 01.09.1908, Síða 33

193
FÍFLDIRFSKAN.
Flugan, sem þó aldrei er
annað heldur en fluga,
af heimsku stofnar í háska sér
og hyggur að muni duga
vængjamegnið, og svo ær
út í ljósið flýgur,
en í því bráðan bana fær, —
brend til moldar hnígur.
MÓTMÆLI.1
Hreinskilinn þykist »Norðri« nú,
nízkuna einkum Jóns hann telur,
mannkostum öllum undan stelur;
skökk og ranglát er skoðun sú.
í mörgu var hann á við tvo,
álits-verðari blaðaflóni.
Ekki má láta úlfinn svo
á níðast hinu dauða ljóni.
ORUSTUVÍSUR.2
Hornin gella, gnötrar láð,
glymur lofts í öldum;
váligt skellur vigra gráð
víga Hrofts á tjöldum.
Spjóts fyrir oddum geisa grimm
gyðja dauðans tekur;
hremsu brodda hríðin dimm
himin auðan þekur.
Mætast oft í málma þrá,
mund og bogum knúin,
skeytin lofti öflug á,
unnar logum búin.
Glymur á skjöldum geirinn blár,
gyltir hjálmar klofna;
blóðs í öldum byltist nár,
bláir málmar rofna.
Fjöldi rekka fallinn er,
fjötrum svarinn dauða;
úlfur drekkur afar-ger
æða marinn rauða.
Sízt nam bila sókn né vörn,
— sögur gjörvar vitna —-;
dauða hylur dreyra tjörn
drengi hjörvi bitna.
Leiftrar eldum eggin blá
ofur válig hjörva,
þegar feldi Grana grá
gnístir, stáli gjörva.
Axla-þrekinn afar-hár
Egill mengi klýfur,
þar sem skekinn brandur blár
brynju spengur rýfur.
1 Blaðið »Norðri« hafði flutt andlátsfregn Jóns kammeráðs á Melum og sérstak-
lega tekið fram, hve hann hefði verið nanmur. —- Vísan finst ekki í kvæðasafni höf.,
en er hér prentuð eftir munnlegri frásögn.
2 Svo er sagt, að höf. hafi dreymt Egil Skallagrímsson og þózt sjá hann berjast
í orustunni á Vínheiði, og hafi hann þá kveðið upp úr svefninum vísuna: »Axla-þrek-
inn afar-hár.« En síðar, er hann vaknaði, hafi hann bætt við hinum vísunum í vana-
legum rímnastíl.
3