Eimreiðin - 01.09.1908, Blaðsíða 38

198
í húsi drottins áður eg
átti um siði að vanda,
latti að ganga lastaveg
lýð í kristnum anda.
Stórar eigi eg gjafir gef —
gnægtir auðs mik bresta;
snauða eg þó oftast hef
eitthvað gladda flesta.
Eftir vexti vænti eg, bezt
verði stakk að sníða;
af hugulsemi held ég mest
— hún kemur sér svo víða.
Ef ég hefi einhvern brest,
sem aðrir margir fleiri,
opinberlega hann aldrei sést,
— er það hluturinn meiri; —
eftirdæmin ill lízt mér
öllum siðum spilla; —
skárra manna skepnur er
með skyni dygða villa.
KÚPÍDÓ.
Kúpídó er kominn hér
kræfur úr Austurheimi;
hann um veröld alla er
æfinlega á sveimi.
Sá á ferða sérhver not,
siglir vindi móti;
aldrei kemst í örva þrot,
þó allar stúlkur skjóti.
Pó að allar örvum með
óttalega særi,
aldrei þeirra gránar geð,
-— gefa’ á sér aftur færi.
Enga heldur hringa gná
hrekja vill á flótta;
brjóstið aðeins þeirra þjá
þægilegum ótta.
TÓBAKSLEYSI.
Dregið er nú fyrir dýrðar sól,
ég drepst úr kardusleysi ströngu
fara verð ég að reykja ról; —
röngu tré erbetra að veifa enöngu
UNNUSTAN.
Lestagötum lætur
línspöng til og frá
augun vera á,
að mönnum gefur gætur.
Segg ef sér hún ríða
sunnan göturnar,
hyggur: »Hann er þar,
eg skal úti bíða.«
En hann kemur eigi;
ýmsir fara um veg;
biðin er leiðinleg,
altaf dag frá degi.
Eitt sinn eftir vana
úti stendur hún,
lyftir léttri brún:
»Hann er þarna, hana!«
Reikar og drykkju-rúti
ríður svipað þá,
rauðum reiðskjót á.
Stúlkan stendur úti.