Eimreiðin - 01.05.1910, Blaðsíða 29

io5
ógangs læti óps með hviðum,
uppreisn þjóðar berst að hliðum.
Elfarflóð serr. bakka brýtur,
haldinn lýður hlekki slítur;
af þeim stúfar, endar, brotin
eru vopn, sem lcoma í notin.
Vopnin leiftra, lofðar glæstu
lúpast, hlaupa í felur næstu;
aðeins einn við hlið þó hímir
herra síns og burt ei rýmir.
Aðeins einn á upphlaups degi
yfirgaf sinn konung eigi;
dreyra stokkinn böðull bleikur
bíður einn og stendur keikur.
Buðlung innir: »Allir flýðu
aðrir bragnar mér frá síðu;
þú ert, karl minn, þá sá eini
þegninn, sem ég trúan reyni.« —
»Eg með hinum ei þótt rynni,
er samt þér ei trúr í sinni,<
tjáir böðull, »trúðu’ ei einum,
trygð við kóng er ekki í neinum.
Lofðar, sem þér lénseið sóru,
ljósmyndaðir skuggar vóru;
þegar ljósið þvarr á pöllum,
þá tók skollinn við þeim öllum.
Bví stóðst ég, og því ei fer ég?
þínu’ í brauði var og er ég.
Lengst mig fá þú lætur að éta,
Ufað án mín muntu’ ei geta.«
3. Oður hundanna.
Hann Stormur, hann strýkir
burt Skýið,
það stynur og rekur upp hljóð,
og reynist og Regn og Snjó
fæðir,
þau réttnefndu tvíbura jóð.
En státnir við stórt oss ei kærum
um stormviðri, rigning og snjó,
því náðugur herrann oss hýrir
í horninu elds bak við stó.
Ei fæðu þarf fyrir að hugsa,
því fullnóg á bjóð kemur inn;
við hirðum af herra vors borði
hvað hrýtur í það og það sinn.
Nú pískurinn særir að sönnu,
oss svíður, er húsbóndinn slær;
en hér um ei hlýðir að fárast,
því hundskinnið fljótlega grær.
Og við og við hann er ei heldur
svo harður, en mildað sig fær;
þá bendir hann okkur, og óðar
í auðmýkt við kyssum hans tær.
4. Óður úlfanna.
Hann Stormur, hann strýkir
burt Skýið.
það stynur og rekur upp hljóð,
og reynist, unz Regn og Snjó
fæðir,
þau réttnefndu tvíbura jóð.