Eimreiðin - 01.05.1910, Blaðsíða 74

150
Stend ég ekki á Lögbergi og stendur ekki öll islenzka þjóðin
hérna í brekkunni fyrir neðan? Heyri ég ekki ysinn og kliðinn í
mannfjöldanum? Er ég ekki enn þá ungur og sterkur?
Eða stend ég bara hérna á gilbarminum og heyri niðinn í
fossunum? Og er ég bara gamall ræfill og fullur? Og er aöflutn-
ingsbannið gengið í gildi, eða var það líka draumur?
Alt það fagra var draumur, alt það ljóta og voðalega er
veruleiki.
Eg er örvasa aumingi. Pað er búið að taka frá mér síðustu
gleði mína. Og ég er búinn að kasta grip ættar minnar niður í
gilið hérna.
Get ég gert við því, þótt tárin renni í sífellu niður á kalt
hjarnið og harða steinana?
*
* *
Ekki veit ég, hvernig ég staulaðist heim um nóttina, eða
hvað hindraði mig frá að álpast í gilið. Pað lifir lengst, sem
hjúum er leiðast.
Samt tel ég líklegt, að úr þessu fari að styttast í því fyrir
mér. Eg er með hrumasta móti fyrir brjóstinu og allur af mér
genginn til heilsunnar og skapsmunanna.
Pórir vonar víst það sama. Hann hefur litið óvanalega hýrt
til mín þessa síðustu daga.
Eg rek svo sem ekkert eftir þessari líftóru að hafa sig burt.
Eg er búinn að dragnast svo lengi með hana, að héðan af munar
það engu. Eg berst svona eins og reiöalaust og kjölfestulaust skip
áfram að svelgnum mikla, hringiðunni, sem alla sogar í sig.
Eg geri svo sem hvorki að hlakka til né kvíða fyrir. Eg gef
ekkert á milli svefnsins þar og bölvunarinnar hér. Eg óttast
dauðann ekki eins og þeir, sem kvíða því, að sofna draumlaust
frá gleðiboði þessa lífs. Eg á hér einskis framar að sakna. Eess-
vegna þarf ég heldur ekki að glæsa dauðann fyrir mér með
neinum tálvonum.
Og lítið er nú þetta að hafa fram yfir aðra að hugga sig við.
Og samt er það allur ávöxturinn af löngu og ströngu lífi.
SIGURÐUR NORDAL.