Eimreiðin - 01.05.1910, Side 70

146
Pá lyfti ég síöasta bikarnum í hendi mér og drekk erfi mitt.
Þá er síðasta ljósglætan í lífi Póris Ketilssonar sloknuð. Pá er
Pórir Ketilsson dauður.
Pá lyfti ég síðasta bikarnum í hendi mér og drekk erfi þitt
Bacchus. Díónýsos lýaios, harmaléttir, vínguðinn krýndur lauf-
sveigum, skínandi af æskufegurð, umandaður af angan, drottinn
gleðinnar, þú ert útlægur ger af Islandi.
Engum nema sjálfum mér get ég unnað að drekka síðasta
fullið, sem drukkið verður meðan þú átt frjálsar landvistir hér.
Enginn á þér jafnmikið gott upp að inna og ég.
Eú réttir mér hönd þína, þegar ástmær mín hratt mér frá
sér. Pú brást slæðu yfir sorg mína, Pótt þú gætir ekki hulið
hana. Pú deyfðir sviðann í sárunum, þótt þú gætir ekki grætt
þau. Eað gat enginn kraftur á himni né jörðu.
Ég þurfti vini, og það varst þú, sem veittir mér þá. Ég
drakk ekki einungis til að deyfa harmana, líka til að finna menn.
Einveran var mér drepandi. Sömu myndirnar aftur og aftur og
altaf jafnkveljandi. Sömu hugsanirnar í endalausri hringiðu. Ég varð
að hafa menn hjá mér, til þess að trufla huga minn, menn, sem
gátu hlegið með mér og grátið með mér, menn, sem höfðu þrek
til þess, að horfa inst inn í sál mína og opna sál sína fyrir mér.
Ég leitaði meðal vina minna, ég leitaði meðal kunningja minna,
ég leitaði meðal ókunnra manna. Ég knúði á. Steinhljóð.
Eessir vesalingar! Allir vildu þeir vera karlmenni, en urðu
ómenni. Allir vildu þeir vera hugdjarfir, en þorðu ekki að láta
bezta hluta sinn koma í ljós. Allir vildu þeir vera þrekmenni, en
skorti þrótt til að fara eftir göfugustu tilfinningum sínum.
Pá leiddi ég þá að knjám þínum, Díónýsos, þú leystir fjötra
þeirra og gafst þeim djarfmensku og þrek.
Lognar tilfinningar! Voru það ekki tilfinningar, sem voru til?
Slógu ekki hjörtu þeirra harðara? Færðist ekki fjör í svip þeirra?
Varð þeim ekki liðugra um mál? Varð þeim ekki léttara um
hlátur og klökkva?
Lognar tilfinningar! Nei, þetta voru einmitt þær sönnu til-
finningar. Venjulega voru þessir félagar mínir aðeins stúdentar,
við öl voru þeir menn.
Pá gat hver þeirra um sig verið alúðugur vinur. Pa gat ég
rakið fyrir þeim kvalir mínar og þeir tóku þátt í þeim af alhuga
4