Eimreiðin - 01.05.1910, Blaðsíða 20

96
skýra þetta, var hætt við að menn viltust út í öfgar og fjarstæður.
Dulargerfin hefðu líka þurft að koma fram alt í einu, annars var
ekkert gagn í þeim. Og af hvaða orsökum þá? Hér stendur
úrvalskenningin ráðalaus. Stundum eru dularlitir eflaust til gagns
fyrir tegundina, en stundum virðast þeir enga eða litla þýðingu
hafa. Um þetta hafa margir náttúrufræðingar ritað, og þó einkum
M. C. Pieþers í Leiden; hann sýnir með miklum lærdómi, að
Darwínssinnar hafa mjög syndgað á skýringum dulargerflsfyrir-
brigða, og gerir grein fyrir, að mörg þau verndargerfi, sem eru til
gagns fyrir tegundirnar, geti þó ekki samrýmst við úrvalskenn-
inguna.
Kenningar Lyells um þýðingu smábreytinga í jarðfræðinni,
höfðu þegar í öndverðu mikiljáhrif á Darwín og kenningar hans;
hann bar það jafnaðarlega fyrir, að smábreytingar gætu komið
miklu til Jeiðar, ef tíminn bara væri nógu langur; en of mikið má
af öllu gera. Pví nákvæmar sem menn hafa rannsakað náttúruna,
því betur hafa þeir séð, hve bygging lifandi líkama er óendan-
lega margbrotin; og ef öll þessi margbreytni hefði átt að koma
fram við smábreytingar af hendingu, þá sýnir stærðfræðin eftir
líkindareikningi, að til þess hefði þurft svo löng tímabil, að öll
jarðsagan, þó hún sé talin í tugum ármiljóna, væri hverfandi stutt
í samanburði við þau. Breytingamöguleikinn hlyti að vera mestur
hjá þeim tegundum, sem hafa flest afkvæmi og flesta einstaklinga,
svo þær hefðu átt hægast til fullkomnunar; en þessu er þó eigi
svo varið; einmitt þau dýr, sem geta af sér fá afkvæmi og litla
útbreiðslu hafa, eru komin hæst í fullkomnun líffæra og öllu lík-
amseðli. Ekki getur náttúruvalið skýrt það, hvers vegna ófull-
komnustu dýrin altaf haldast á lægsta stigi, og yfirleitt gerir Dar-
wínskenningin enga grein fyrir því, hvers vegna breytingarnar stefna
til fullkomnunar, og hvaða meining er með öllu þessu marglæti
náttúrunnar; það er hulin ráðgáta.
það hefir sýnt sig, að fjöldamargir eiginleikar tegunda eru
óhentugir og jafnvel skaðlegir, og haldast þó. Eetta er beint á
móti úrvalskenningunni; því þó slík líffæri séu ekki beinlínis til
fyrirstöðu í lífsbaráttunni, þá hefir þó til þeirra verið notað efni
og líkamskraftur, sem betur hefði mátt verja öðruvísi. Til hvers
gagns fyrir náttúruvalið eru fagrir litir, þegar þeir aldrei sjást
meðan dýrið lifir; þannig eru margar skeljar og kuðungar fallega
litar að innan, og eins innýfli sumra fiska og skriðdýra; augnalaus