Eimreiðin - 01.05.1910, Blaðsíða 28

104
Fjær — frítt alt. en afflett slæðum
ís er tómur það og steinn;
þykir svalt á þessum hæðum,
þar sem andinn lofts er hreinn.
»Vittu’ að eygi eg í þeim hæðum,
andinn lofts þar ríkir hreinn,
mynd af öðrum æðri hæð'um,
andinn lífs þar ríkir hreinn«.
Petta vildi þig ég fræða’ um,
það er staðreynd, ungur sveinn!
Æði kalt er á þeim hæðutn,
andinn lífs þar ríkir hreinn.
»f*ar er göfgast, þó þar næði’ um,
þar á sízt er vafi neinn:
Æðst er mark að enda’ á hæðum,
andinn lífs þar ríkir hreinn«.
III. KVÆÐI EFTIR PETOFI.
í. Hersöngur.
Heyr trumbuslátt og hornahljóð,
vor her er fylktur vígs á slóð —
fram, fram!
Nú kapp er Ungarns knöpum í
við kúlnaþyt og sverðagný —•
fram, fram!
Við himin merkin hefjið þá,
svo heimi gefist þau að sjá —
fram, framl
Að sjá áþeim, þá streyma’ ofstorð,
að stendur »Frelsi«, heilagt orð —
fram, fram!
Hver Ungarns bur, sem ekki ert
þræll,
nú ógnar féndum hvergi dæll! —
fram, fram!
Hver Ungarns bur, sem garpur ger
hvað guð og auðnan ketinir þér! —
fram, fram!
Við fætur mína fossar blóð, —
hann féll fyr’ skoti’, er næst mér
stóð —
fram, fram!
Að verða minni, sæmir sízt,
í sýnan dauða fram ég brýzt —
fram, fram!
Þó armar skýfist öxlum frá,
og allra gröf ein svelgi ná —
fram, fram!
Pó dauði’ oss slái í dag sem hey,
þá deyjum vér, en land vort ei —
fram, fram!
2. Kóngurinn og bööullinn.
Rembilátur sjá, hvar sjóli
situr krýndur valds á stóli;
lofðar kringum, hné sem heykja.
hundum líkir mund hans sleikja.
Heyr, heyr buldur, brim sem niðar,
bifast höllin, kóngsstóll riðar;