Eimreiðin - 01.09.1910, Blaðsíða 17

173
Þeir hendast og sendast og harðsporna ísinn,
svo hrekkur og stekkur úr svellinu flísin,
og skjótast fram liðugt, ögn hallir á hlið,
svo hljómar alt sviðið við. — —•
Hver taug og hver vöðvi að vild manns lætur,
er varir minst stöðva þeir slynga fætur
og hlaupa í loft yfir leynda vök.
— Á lífi reið oft með þau snöggu tök.
En skrefin lengjast, og skrið er drjúgt,
og skjótt ber drengja liðið mjúkt
um vegu bláa, sem vali fráa
og vængjaknáa með geð óbljúgt.
En fararbroddurinn beygir hring.
Nú byrja þeir mjúkleiknis kapphlaup slyng:
Pá aftur á bak ber með örskots flugi
og öfugir hnita þeir knappa bugi.
í*eir hoppa og skoppa sem hjól á svelli,
og hlátrarnir láta um ból og velli.
Svo líður skarinn svo léttur og snar
þá leið, sem farar til heitið var.
fau duna og hljóma hin gljáu göng
og glögt nem ég óm af háum söng:
»Svo sýnum við enn hér eru þó menn,
sem íþróttir fagrar kunna
og menta jafnt hönd, sem hugstóra önd
og heimslistum fornaldar unna,
þá konungar yrtust um íþrótta kranz
og »ísleggjaskrið« töldu frama.
Hér uppi til fjalla hjá alþýðu lands
á æskan sér metnaðinn sama.«
12