Eimreiðin - 01.05.1912, Síða 14

9°
lét til sín heyra og til sín taka. Hún leiddi hana inn í eldinn og
þar fórnaði hún sjálfri sér »lostig«
Nú rekur hver harmsagan aðra í Völsungu, þegar þær koma
fram á sjónarsviðið Brynhildur og Guðrún Gjúkadóttir, konunga-
dætur báðar saman, og báðar drotningar að eðlisfari og eðlis-
háttum.
Og báðar elskuðu þær sama manninn — Sigurð Fáfnisbana.
Hann er frægastur allra fornmanna fyrir afreksverk sín, vöxt
og afl, fegurð og íþróttir. Fó var hann ekki gæfumaður fremur
en Kjartan Ólafsson.
Guðbrandur Vigfússon segir um Sigurð, ef ég man rétt, að
hann hafi lifað fyrir allar aldir. Hann á við það, að Sigurður
muni aldrei hafa til verið, heldur sé hann hugmynd manna og
tilbúin fyrirmynd.
En þó að Guðbrandur væri glöggrýninn maður niður í kjöl
sögunnar, þá trúi ég honum þó ekki í þessu efni. Pau hafa vafa-
laust verið til öll saman. Engin skáld búa til þvílíkar sögur, sem
sagðar eru af Brynhildi og Guðrúnu Gjúkadóttur og Sigurði, að
því leyti sem sagan segir frá honum og konunum. Ég tala nú ekk-
ert um orminn Fáfni, er Sigurður drap og svo var mikill vexti,
að sagt var, »at sá hamarr var þrítugr, er hann lá at vatni, þá
er hann drakk«. Sú saga tekur engu tali og er á henni allur ann-
ar blær, heldur en harmi Brynhildar og Guðrúnar gráti. Reyndar
er skáldskaparbragur á frásögninni allri saman. En þegar sagan
segir frá konunum, þá er þó sú írásögn náttúrleg og í samræmi
við lögmál lífsins. Brynhildi er að vísu lýst eins og valkyrju, þar
sem fyrst er sagt frá henni. En smám saman verður hún mensk
kona, þótt skapið væri eldheitt og gjósandi gígur og hátternið alt
einkennilegt.
Sögusögnin hefir sveipað um hana töfraljóma, þar sem hún
sat í meydómi sínum. Sagan kemst þannig að orði:
»Sigurðr ríðr nú langar leiðir, ok alt til þess, er hann kemr
upp á Hindarfjall ok stefndi á leið suðr til Frakklands. Á fjall-
inu sá hann fyrir sér ljós mikit, sem eldr brynni, ok ljómaði af
til himins; en er kom at, stóð þar fyrir honum skjaldborg ok
upp úr merki.« Far í skjaldborginni svaf Brynhildur Buðladóttir í
öllum herklæðum. Sigurður vakti hana og tóku þau tal saman.
Fau feldu þarna ást hvort til annars og sóru hvort öðru eiða.
Pvílíkur töfraljómil Bókmentir Norðurlanda segja hvergi frá