Eimreiðin - 01.01.1916, Side 15

5S
Föstudagurinn langi 1914.
Snjór yfir öllu landinu, hvar sem augað lítur! — slétt af
grófum og giljum, ávalt ofan af bröttum ásum, djúpfenni, stór-
fenni, harðfenni.
Snjónum hafði kingt niður síðan á bóndadaginn. í’orri tví-
dægraði látlaust í trygli sínum. Og Góa lagði saman mjaltirnar
dag og nótt í sínu *trogi. Einmánuður gerði alt að ólekju —
hann hleypti í gadd Porraslyddunni og krepju Góunnar, gerði
skeljarfönn, en ekki hjarn. Og nú varð skíðafæri í bygðum og
óbygðum.
Sunnannepja næðir um fönnina með renningsskriði. Himininn
er heiður og skín sól í nónstað.
Ofbirta er á snjóbreiðunni, svo að beru auga verður geigur
í sjáaldri. En geislarnir eru kaldir — eins og þeir væru nýrisnir
af sjúkrabeði í frystihúsi Dauðans.
Snjóhvítar skýslæður hnökra sig á vesturloftinu, nálægt sól-
inni. Fjarlægur stormur þæfir þessa hnökra í heiðríkjuna og slær
á þá eldrauðum bjarma, sólarmegin.
Eg er gleraugnalaus og hlífi augunum við snjóbirtunni með
þeim hætti, að ég kipra saman umgjörð augnanna á víxl og
geng eineygður móti stormi og skini.
Sveljan næðir um mig og kemst inn á mig, þar sem land-
varnir klæðnaðarins eru miður gerðar en skyldi. Mér finst þó
ekki til um næðinginn. — Pað fylgir lífinu: að kenna til.
»Og heldur vil ég kenna til og lifa,« segir skáldið —, »en
liggja eins og leggur uppi í vörðu.«
Eg er á ferð úr kaupstaðnum, suður frá Kaldbak, og verður
mér litið suður á Skarðháls. Par eru vörðurnar fentar í kaf,
orðnar úti. Hvergi sér á dökkan dll, nema svarðarhlaðana, sem
standa á melnum, fram með brautinni. En þeir eru nú að baki
mínu.
Snögglega bregður fyrir dökkum hnoðra, þar sem sólskinið
glóir fram undan á flatneskjunni.
Hvaða hnoðri getur þetta veriðf
Hver einasta lyngtætla er lögð í læðing snævarins.