Eimreiðin - 01.01.1916, Síða 16

i6
Mjöllin hefir drepið í Dróma hvert laufblað og mosató.
Gaddurinn hefir felt Gleipni sinnl á* hvern dökkan díl þúfna-
holtanna og mosavaxinna hæða.
Getur þetta verið snjótitlingur, sem hoppar og skoppar á
fönninni? Hvað er hann að gera þarna á bjargleysunni? Hann
hefir enga agnarögn að tína í sarp sinnjþarna.
Petta hnyðrildi flöktir undan kulinu, sem ég sæki móti. Við
færumst hvort öðru nær og nær.
Fönnin ískrar undir skíðum mínum í hverju spori og marrar
ámátlega. Renningsskrið fylgir storminum, og þá ganga skíðin af
nauðung.
Hnyðrildið virðist fjúka með rennidrifinu.
Það kemur í námunda.
Stundum hoppar það upp eins og laufblað í vindi. Stund-
um staðnæmist það. Svo lyftist það á ný og skoppar skeiðið
til mín.
Og nú sé ég, hvað þetta er.
Pað er mús.-----------r —
Hvaðan kemur þú, vesalingur?
Beint úr sólargeislanum, eins og þú sást, mæltig húní og
sagði þó ekkert. -
Já, ég sá það. Eg sé, hvaðan þú komst. Eú komst úr sól-
skinsáttinni — úr sólargeislanum, sem nú er orðinn ósjálfstæður
og valdlaus í sínu »sjálfstæða fullveldi«. —
Nú ert þú, glóandi geisli, gjallkaldur og líflaus. Hvar eru
nú ríkisréttindi þín?
Þau eru öll brotin á bak aftur á fannbreiðunni.
?ú ert ekki fullvalda — þú ert háður.
Aumingja hungraða mýsla! Fú ert farflótta, landflótta, ljós-
flótta. Pú flýrð undan sólargeislanum, sem dansar nú á fönninni
með feigðarfálmi.
Vesalings berfætla! Allir hafa nú gleymt þér: guð, sólin og
jörðin.
En þú hefir ekki gleymt jörðinni, þó að hún sé hulin og
innýfli hennar læst fyrir þér með mittisdjúpri fönn á jafnsléttunni.
Ég sé, hvert þú stefnir. Pú ferð sjónhendingu á svarðar-
hlaðann — eina markið, sem er sýnilegt um jarðveg og mold.
Eú hyggur, að þar sé unt að hola sér niður undir jökulskýlu
jarðarinnar.