Eimreiðin - 01.01.1916, Side 57

57
Einhver kærasta endurminningin, sem ég hefi að heiman, er
minningin um landið, þegar það var að hverfa mér sjónum, og
hafið smám saman hreif það niður í djúpið.
Pað var víst um kvöld, vetrarkvöld, með sterkum, málm-
hörðum litum. Síðast sá ég ekki annað en hvítglitrandi þúfu út
við sjóndeildarhringinn, í umgjörð elds og koparrauðra lita. Pað
var hæsti fjallahnúkurinn á gamla Fróni.
Eg sé enn þá fyrir augum mér þessa hvítu þúfu. Hún er
eins og sæmerki, sem vísar mér veginn heim. Hún lyftir upp
yfir hafið öllum yndisleik landsins míns, fjarlæg og köld, ein-
mana, mitt á milli hafs og himins.
Petta er ekki annað en minning, einföld mynd, sem við allir
könnumst við, sem höfum hafið milli vor og fósturjarðarinnar.
En hún geymir, samt sem áður, djúpan innri sannleik.
I heimi andans, vísinda, bókmenta og lista eru það líka alt-
af hæstu tindarnir, sem lyfta landinu upp úr hafi gleymskunnar
og fjarlægðarinnar, og eru oss sæmerki heim til íslenzkrar menn-
ingar.
Meðal þeirra tinda ber séra MATTHÍAS höfuðið hátt — í
umgjörð bjartra lita.
Mér er skylt að kannast við, að heima fanst mér ekki svo
mikið um hæð eða form þessa hnúks, sem vera bar. Láglendið
og smáfjöllin draga oft úr hæðinni, þegar maður stendur á landi.
En séra Matthías hækkaði, þegar ég kom út á hafið. Og það
eru aldrei lægstu fjöllin, er svo fer um. — Nú er hann einn af
hæstu og fallegustu hnúkunum, sem vísa mér veginn heim. Og
ég hefi innri þörf til að segja honum það — blessuðum karlinum
— við þetta tækifæri.
Og að lpkum óska ég honum alls góðs, og margra farsælla
ára meðal vor.
Hann á langan og fagran dag að baki, og á langt og fagurt
sólarlag skilið. Og þjóðinni okkar er það til góðs, að hafa ein-
hvern á meðal sín, sem henni þykir vænt um.
Khöfn, ii. nóv. 1915.
JÓNAS GUÐLAUGSSON.