Bókasafnið - 01.03.1991, Blaðsíða 7

Ólafur og fjölskylda. Sigríður með Þóru og synirnir Sverrir og Svavar.
Pedersen og Ellen Koch Knudsen. Stephanie var trúlofuð
en við Ellen fórum oft á böll og skemmtum okkur. Step-
hanie er nú bókavörður við Bókavarðaskólann í Noregi
en Ellen, sem var frá Bodö, varð síðan kennari við sama
skóla. Sambandið við Ellen hélst alltaf og árið 1984, þegar
norræna bókavarðaþingið var haldið hér á Islandi, komu
Ellen, Stephanie og fleiri hingað heim. Ellen tók þá í
orgelið enda var hún mjög músikölsk. En hún er nú dáin.
En hvernig var námið?
Fyrir mig var námið þyngra en ég hafði búist við að því
leyti að ég hafði ekki neina starfsreynslu í bókasafni. Fyrir
norsku stúlkurnar var námið léttara því þær höfðu báðar
unnið í bókasafni. Mest sá ég eftir að hafa ekki reynt að ná
mér í starfsreynslu, til dæmis í Ealing sem hafði ágætt safn
og fá að vinna þar því það hefði létt mér námið. Meðal
greina sem ég tók voru skráning, flokkun, almenn safn-
stjórn og safnstjórn almenningsbókasafna, bókaval og
leiðsögn. I páskafríinu fór allur bekkurinn til Frakklands
og var gaman að fá tækifæri til að skoða Parísarborg með
öllu því sem hún hefur upp á að bjóða.
Eg var í London einn vetur. Þá var ég orðinn svo
blankur að ég beið ekki einu sinni eftir að prófseinkunn-
irnar kæmu og bjó mig til heimferðar. Eg hafði sótt um
styrk til námsins og voru það þeir Jónas frá Hriflu og
Barði Friðriksson sem sáu um úthlutanir. Þeim þótti að
bókavarðanám væri óþarft og engan fékk ég styrkinn.
Heim fór ég aftur með togara frá Hull og vann fyrir farinu
sem lempari. Þar fékk ég marga byltuna í kolamokstrinum.
Hvað beiðþín við heimkomuna?
Þegar ég kom heim 1947 falaðist ég eftir vinnu hjá dr.
Birni Sigfússyni háskólabókaverði. En þá var svo lítið lagt
til safnsins að fjárveitingin entist aðeins í fjóra mánuði. Eg
varð því að kenna meðfram vinnunni á Háskólabókasafni,
ég kenndi m.a. í Stýrimannaskólanum, Námsflokkum
Reykjavíkur og víðar og fór á milli á hjóli. Það gerði
reyndar dr. Björn líka og hann sótti til dæmis allan póst-
inn til Háskólabókasafns á hjóli. Eg var alltaf lausráðinn á
Háskólasafninu og varð að víkja þegar peningarnir voru
búnir. Eg var á Háskólabókasafni til 1953 en þá var ég
langt kominn með B.A.-próf í ensku og dönsku sem ég
lauk 1954.
Þessi fyrstu ár voru heldur erfið enda hafði ég stofnað
heimili þegar ég kom heim frá náminu. Við giftum okkur
27. desember 1947 og elsti sonur okkar, Svavar, er fæddur
1951. Síðan kom Sverrir 1955 og loks Þóra sem er fædd
1960.
Til gamans má geta þess að ég fékk eitt sinn boð um að
laus væri staða í Landsbókasafni og sótti ég um hana en
annar fékk stöðuna þá, en það var einmitt 1951. Ég hélt því
áfram að kenna og kenndi m.a. við Gagnfræðaskóla Vest-
urbæjar, Kennaraskólann og Verzlunarskólann. Fyrsta
fasta bókavarðarstarfið sem ég fékk var í Bæjarbókasafni
Reykjavíkur, eins og Borgarbókasafnið hét þá, árið 1957.
Ég hafði þá umsjón með útibúinu í Hólmgarði. Ég var þar
í raun aðeins í eitt ár. Þá losnaði staða í Landsbókasafni
þegar Þórhallur Þorgilsson lést og ég fékk þá stöðu. Það
var 1958. Finnur Sigmundsson var þá landsbókavörður.
A Landsbókasafni var ég í sama herbergi og Asgeir
Hjartarson og hann sá um íslensku bækurnar. Það kom
því eins og af sjálfu sér að mér var falið að sjá um erlendu
bækurnar. Ég valdi þó ekki bækur til safnsins. Það sá
landsbókavörður um. En flokkunin og skráningin var í
mínum höndum. Ég varð síðan deildarstjóri í Landsbóka-
safni 1973 og vann í safninu allt þar til ég fór á eftirlaun.
Þú hefur mikið fengist við ritstörf með
bókavarðastarfinu
Þegar ég kom til Landsbókasafns glæddist líka áhugi
minn á því að skrifa um ýmislegt en áður höfðum við dr.
Björn Sigfússon gefið út Bókasafnsritið árið 1952.
BÓKASAFNIÐ
7