Dagblaðið Vísir - DV - 09.05.1983, Blaðsíða 18

18 •
DV. MÁNUDAGUR9. MAI1983.
Menning Menning Menning Menning
AFHVERJU EKKIREVÍA ?
„Eiginlega veit maður ekki hvort á að óska henni (reviunni) og Reviuleikhúsinu falls eða fararheilla.
halda uppi alvörurevíu gegn gjaldi
þegar kosninga-revían á aö ganga
fyrir sig ókeypis á tveggja mánaöa
fresti eöa svo.
Þarna reynir einna mest á Þórhall
Sigurðsson, leikhússtjóra í revíunni.
Hann er vel á sig kominn maöur og
hefur mikiö úthald, en er vægt sagt
ansi misfyndinn. Stundum veröur
hann góður, svo sem eins og í söng
hins raunamædda leikara sem
enginn viU taka í alvöru. Þetta á
raunar viö um aöra þátttakendur í
þessu spaugi: þeir verða aUir
einhvern tíma ögn spaugilegir.
Einna mest rækt virðist hafa verið
lögö viö söngva í leiknum:
karlakvartett og kvennatríó sem oft
er skoplegt aö sjá og heyra syngja
„gömlu lögin”. Aftur sama sagan:
yfirleitt vantar texta. En til dæmis
skopskælingar útvarpsleiks og óperu
í seinni hluta sýningarinnar benda til
aö víst gætu leikendur fariö meö
revíu ef á þyrfti að halda.
Revíuleikhúsið mun vera vaxiö
upp úr flokki sem áöur nefndist
Garöaleikhúsið og setti í fyrra á sviö
foman farsa, Kariinn í kassanum,
sem hefur aö undanfömu veriö
sýndur við aösókn og hylU í Hafnar-
bíói. Ef ég man sýninguna rétt mátti
meö góðvUd s já ýmislegt gott í henni,
eftir efni og kringumstæöum. Samt
sem áöur held ég að sýning sem þessi
viö slíkar undirtektir sé ekki tU þess
falUn aö innræta leikendunum neina
sérstaka virðingu fyrir áhorfendum
sínum, og er nýja revían aö vísu tU
marks um þaö.
Eiginlega veit maöur ekki hvort á
aö óska henni og Revíuleikhúsinu
falls eða fararheilla. Ef revían feUur,
eins og auövitaö væri maklegt, er
hætt viö aö niöur faUi í bráö tilraunir
tU revíuleiks. Ef hún á hinn bóginn
gengur veröur þaö þar meö til marks
um aö sýning eins og þessi sé aUt og
sumt sem til þarf. Hvorugt er svo
sem gott. Eins og þaö væri þó
skemmtUegt ef einhvern tíma tækist
almennUeg revía.
Reviuleikhúsið:
ÍSLENSKA REVÍAN
Höfundar: Geirharður markgreifi og Gisli
Rúnar Jónsson ásamt leikhópnum
Leikstjóri: Gísli Rúnar Jónsson
Leikmynd: Steinþór Sigurðsson
Tónlist: Magnús Kjartansson
Lýsing: Ingvar Bjömsson
Revía? Af hverju ekki? En þá væri
þjóöráð aö byrja á því að yrkja
revíuna. Og best aö koma sér niðurá
einhvern efniviö til hennar áður en
fariö er aö yrkja, æfa og leika. Þetta
viröist aö mestu hafa verið vanrækt
á revíusýningunni nýju í húsi hinnar
íslensku óperu, Gamla bíói, og
frumsýnd var á fimmtudagskvöld.
Þaö er aö vísu ansi Uðmannlegt
fólk í leikflokknum: Guörún Alfreðs-
dóttir, Guörún Þóröardóttir, Saga
Jónsdóttir, Kjartan Bergmundsson,
Pálmi Gestsson, örn Ámason og
Þórhallur Sigurðsson. Og því er síst
aö neita aö vel má skemmta sér,
brosa og hlæja stundum aö hinum og
öörum tiltektum þeirra í leiknum,
yfirleitt því sem gert er frekar er
sagt. En því miöur veröa hlátrai
strjálir og skemmtunin stopul þegar
á Uöur. Ef hugsaö heföi veriö út í ai
semja revíuna í tíma er ekki bara
líklegt aö hún hefði orðið fyndnari í
oröi og verki, áreiðanlega heföi húr
líka oröiö styttri og þar meö létt-
bærari, bæði leikendum sjálfum o§
áhorfendum þeirra.
Efniö? Kannski best aö segja fæsl
um þaö. En þaö er í sjálfu sér ekk,
Ula tilfundiö að láta leikinn ske í leik-
húsi og fjalla um leikara. Hin föstu
viöfangsefni revíunnar tU foma úr
stjórnmála- og burgeisastétt era
hvort sem er svo úr sér gengin aö
ekkert hald er í þeim lengur í gamni
eða alvöru. Og má vera öröugt aö
ÓlafurJónsson
Leiklist
Steypuvélin og Jón forseti
Nemendaleikhúsið:
MIDJARÐARFÖR
eða Innan og utan við þröskuldinn
eftir Sigurð Pálsson
Leikstjóri: Hallmar Sígurðsson
Leikmynd og búningar: Gretar Reynisson
Lýsing: David Walters
Það er ekki auövelt aö endursegja 1
fljótu bragöi efnið, leiksöguna úr
Miöjaröarför Siguröar Pálssonar,
eftir aö sjá leikinn einu sinni. Enda
má þaö einu gilda. Hitt er auðsagt aö
sýning Nemendaleikhússins í
Lindarbæ er reglulega sjáleg,
skemmtUeg rétt og slétt. Og
verðleika leiksins og sýningarinnar,
skemmtunina sem af henni stafar
má velkalla lýriska.
Þokki leiksins helgast á meöal
annars af frjálsræöi hans í meðferð
frásagnarefna og leikrænum úr-
lausnum þeirra, hve frábitinn hann
er því aö segja sögu eöa bera áhorf-
andanum ein eöa önnur boð. Þetta
hefur hann þá framyfir fyrri leikrit
Siguröar handa Nemendaleikhúsinu,
ef ég man þau rétt. Og af þessu
frjálsræöi frásagnarinnar leiðir aö
málfarsleg hugkvæmni höfundarins
nýtur sín hiö besta í leiknum, oft í
texta sem viö fyrstu heyrn er ein-
feldnin sjálf og auökennist aöaUega
af spameytni sinni. Margar ein-
stakar senur eru í verkinu lítil ljóö í
mynd og máU, og þegar lengst
gengur án bæöi texta og fólks á
sviðinu í lokasenu leiksins meö
nokkmm steinum, rennandi vatni —
sem mér f innst aö lengi kunni aö loða
í hug. Hvaö þetta tekst helgast á
meðal annars af vinnu þeirra
Gretars Reynissonar og David
Walters, sem hafa búiö leiknum
einkar hagkvæmis- og hugkvæmnis-
lega umgerð, skásett hallfleytt svið
meö steypuvél og Jóni forseta á
mynd, sára-einfaldir búningar og
lýsing sem náiö fylgir hugblæ og
framvindu textans.
Það er ekki þar fyrir: auðvitaö er í
Miðjarðarför drög eða vísir til frá-
sagnar. Saga sú snýst um hóp ungl-
inga í þann veg að losast úr skóla og
þar meö á mörkum bernsku og fuU-
orðinsaldurs. Hún er sérkennUeg
fyrir þaö að aöalmaöurinn í hópnum
kemur ekki sjálfur viö leikinn:
Steinar, sem lenti í slag viö dyra-
verði á Borginni, tók leiklistina svo
alvarlega aö lá viö hann ynni sér
grand, lét sig dreyma um að berjast
með skæmUöum hingaö og þangað
um heim, hvarf loks sporlaust á
braut. Öömm þræöi er svo brugðiö
upp skopfærðum myndum úr heimi
foreldranna, handan viö þröskuld
bernskunnar, fuUoröins-heiminum.
Og í þriöja lagi fléttast í leikinn
kostulegar senur meö svonefndum
„utangáttavemm”, afkár UtU leik-
ljóö, furöur upp úr efni hversdagsUfs
og máls. Þaö er raunar undirstaöa
Leiklist
ÓlafurJónsson
leiksins aUs, ljóömál hversdagsins
sem hann er spunninn úr og reistur
á.
Leikurinn er margskiptur og
nokkuö langur, senumar margar
örstuttar og engin lög. Gildir einu
þótt öröugt sé aö fá yfirsýn yfir efni
hans í heild, þótt stöku sena fari fyrir
lítið framhjá áhorfandanum, og ein
og ein sé kannski næstum tóm. Það
sem gUdir em þær sem best takast
og þar meö samhengi máls og tUfinn-
inga sem áhorfandi nemur og
skynjar í miUi þeirra frekar en hann
grípi þær semfrásögn á sviði.
Nemendaleikhúsiö hefur eins og
einatt áöur í vetur veriö skipaö ansi
efiiUegu fólki. Fyrri verkefni þess
tvö hafa að vísu verið eins og ögn
langsótt, örðug viðfangs þó í sjálfu
sér væri gaman að kynnast þeim.
Leikur Sigurðar Pálssonar er aUur
öömvísi. Ekki ofsagt aö leikendumir
séu eins og leystir úr viðjum á
sviðinu. Þaö á til dæmis viö Helga
Björnsson sem í Prestfólkinu, Sjúkri
æsku glímdi einkar mannslega við
stór og kröfuhörö hlutverk, en fær nú
aö njóta aUs annarskonar eiginda í
leik. Sena hans sem glaöur þjónn,
alveg þögul, varö alveg undarlega
faUeg, ljóö ort í látbragö. Kristján
Franklin Magnús lýsti ungUngnum
Benna alveg skýrt annarsvegar,
hinsvegar fordrukknum fööur, sena
þeirra Helga á veitingahúsi varö
kostulega skopleg. Eyþór Árnason
hef ég ekki séö njóta sín betur en sem
EUas sem varð aö ósk sinni, aUur í
því aö komast td manns á kvenfólki.
Af stú&unum kvaö í þetta sinn einna
mest að Eddu Heiðrúnu Bachmann,
Lóló, rösk og svinn stúlka, aftur
alveg skýr æskumynd, og í utan-
gáttahlutverkum hennar. Hinar
ungu stúlkurnar: Vera, Lovísa, Ösk:
María Siguröardóttir, Sigurjóna
Sverrisdóttir, Vilborg Halldórsdóttir
fannst mér eins og Iauslegar mót-
aöar persónur, en hlutverkin borin
uppi af samskonar samspuna hins
hversdagslega og ljóörsena, hugar-
flugs og veruleikans sem auökennir
verkiðallt.
Ekki er auöséð í fljótu bragöi hvar
hlut leikskálds sleppir og leik-
stjórans tekur viö í sýningu eins og
þessari. Það má hafa til marks um
að Hallmar Sigurðsson hafi unnið sitt
verk af hollustu viö höfund og leik-
endur, verkefni sitt á sviðinu og
áhorfendur í salnum.