Dagblaðið Vísir - DV - 13.04.1987, Blaðsíða 22

22
MÁNUDAGUR 13. APRÍL 1987.
Frjálst.óháÖ dagblaö
Útgáfufélag: FRJÁLS FJÖLMIÐLUN HF.
Stjórnarformaður og útgáfustjóri: SVEINN R. EYJÖLFSSON
Framkvaemdastjóri og útgáfustjóri: HÖRÐUR EINARSSON
Ritstjórar: JÓNAS KRISTJÁNSSON og ELLERT B. SCHRAM
Aðstoðarritstjórar: HAUKUR HELGASON og ELlAS SNÆLAND JÓNSSON
Fréttastjóri: JÓNAS HARALDSSON
Auglýsingastjórar: PÁLL STEFÁNSSON og INGÖLFUR P. STEINSSON
Ritstjórn, skrifstofur, auglýsingar, smáauglýsingar, blaðaafgreiðsla, áskrift,
ÞVERHOLTI 11, SlMI 27022
Setning, umbrot, mynda- og plötugerð: HILMIR HF„ ÞVERHOLTI 11
Prentun: ÁRVAKUR HF. - Áskriftarverð á mánuði 550 kr.
Verð í lausasölu virka daga 55 kr. - Helgarblað 65 kr.
DV og hin blöðin
Vikurnar fyrir kosningar sýna alltaf bezt yfirburði
DV yfir hin blöðin. Þá sjá blaðalesendur betur en ella,
hve mikið gildi frjáls og óháður fjölmiðill hefur. DV
hefur ekki slegið slöku við í umfjöllun um kosningabar-
áttuna og ágreiningsefni flokkanna. Þannig hefur DV
verið miklu líflegra en önnur blöð, sem hafa setið föst
sem tæki flokksvélanna.
Almenningur kýs að sjálfsögðu hressa frásögn og
óhlutdræga umfram einlita blaðamennsku annarra
blaða. Munurinn á að sjálfsögðu við á öllum tímum,
en hann verður skýrastur, þegar spenna kosninga setur
hin blöðin meira úr skorðum en ella. Ekki þarf að fara
mörgum orðum um blaðamennsku Tímans, Þjóðviljans
og Alþýðublaðsins í þessu sambandi. Þar er ekki um
annað hugsað en hvað geti orðið viðkomandi flokki til
mestrar fylgisöflunar. Morgunblaðið reynir oft á tíðum
að þykjast óhlutdrægur fjölmiðill. Þó skín flokksholl-
ustan jafnan í gegn. En fyrir kosningar verður eðli
Morgunblaðsins lýðum ljóst. Það gerist alltaf en hefur
fyrir þessar kosningar gerzt skýrar en stundum áður.
Því veldur klofningur Sjálfstæðisflokksins. Morgun-
blaðið hefur síðustu vikur talið skyldu sína að berjast
sem ötulast fyrir Sjálfstæðisflokkinn og ráðast sem
ákafast á þá, sem klufu þann flokk. DV er eina blaðið,
sem er frjálst og óháð gagnvart flokkum. DV segir frétt-
ir af því, sem er að gerast í pólitíkinni, án tillits til
þess, hvort það kemur einhverjum flokki eða flokkum
vel eða illa.
DV sendir blaðamenn sína á framboðsfundi í öllum
kjördæmum og segir óhlutdrægt frá stöðu mála í kjör-
dæmunum. DV gefur öllum listum jafnan hlut í blaðinu
í Reykjaneskjördæmi, þar sem ekki eru framboðsfundir.
DV heldur á morgun, þriðjudag, almennan fund í
Reykjavík, þar sem fulltrúar allra lista etja saman hest-
um sínum. Með því fyllir DV upp í skarð í framboðs-
kynningu í borginni. Blaðið hefur fylgzt með
vinnustaðafundum og sagt hlutlaust frá. DV hefur full-
trúa flokkanna á beinni línu, þar sem almenningur getur
hring beint í forystumennina með hugðarefni sín. Með
tíðum skoðanakönnunum hefur DV getað sagt fólkinu,
hvernig landið liggur. Skoðanakannanir hafa mikið
gildi, séu þær vel gerðar. Þær eru meðal mikilvægustu
frétta.
Ótal kjallaragreinar hafa birzt í blaðinu eftir forystu-
menn hinna ýmsu lista og aðra.
Aðeins áköfustu fylgismenn ákveðinna stjórnmála-
flokka gætu viljað hafa þetta öðruvísi. Hér á landi hefur
sú þróun gengið seint, að blöðin yrðu frjáls og óháð.
Sitthvað hefur þó breytzt síðustu árin. Til eru þeir, sem
gera mikið úr breytingum, sem orðið hafa til dæmis á
Morgunblaðinu. Þeir nefna, að nú geti í því blaði birzt
greinar eftir menn úr öðrum flokkum en Sjálfstæðis-
flokknum og auglýsingar frá öðrum flokkum. En þessi
þróun Morgunblaðsins er alltof skammt á veg komin
til þess að blaðið fylgist með tímanum.
DV er því eina blaðið, sem með sanni kallast frjálst
og óháð. Þetta er meginorsök viðgangs DV að undan-
förnu. Þetta sést bezt, þegar á reynir.
Að öllu samanlögðu ætti hverjum landsmanni að
vera ljósir yfirburðir DV í þessum efnum.
Haukur Helgason.
Hvers vegna getum við
ekki sagt upp áskrift að
Ríkissjónvarpinu?
Það bar til tíðinda íbstudaginn 3.
apríl síðastliðinn, að fréttastjóri Rík-
issjónvarpsins, Ingvi Hrafri Jónsson
að nafiii, lagði hálfan fréttatímann
undir „frétt“ um, að ríkisstjómin
Eymd félagshyggjunnar
Kjallarmn
Dr. Hannes
Hólmsteinn
Gissurarson
lektor
málum og ólíkum stefnum í lands-
málum.
Auðvitað vilja allir, sem hafa at-
vinnu af að eyða almannafé, fá meira
í sinn hlut. Og vitanlega geta þeir
allir fært einhver rök fyrir því, að
fjárveitingar til þeirra sjálfra þurfi
að hækka. En hin hliðin á málinu
gleymist oftar en ekki. Hún er, að
einhver annar greiðir það, sem ríkis-
starfsmaðurinn eyðir. Ef afhotagjöld
Ríkisútvarpsins hækka, þá er óhjá-
kvæmilega minna eftir í vösum
okkar venjulegra borgara. Og þegar
greiðandinn þegir, en eyðandinn
lætur gamminn geisa í fjölmiðlum,
er því miður hætt við, að meira sé
eytt en minna.
Frjálsar áskriftir og nauðung-
aráskriftir
í öðru lagi var þessi „frétt“ vill-
andi í þeim skilningi, að áskriftir að
ef þú ert ekki ánægður með hana.
Og þetta er að sama skapi gallinn
við ríkisrekstur. Þú verður að sætta
þig við þjónustu ríkisstofnana, hvort
sem þér líkar betur eða verr, en af-
leiðingin er sú, að starfsmenn
þessara stofnana missa það aðhald,
sem frjálst val neytenda veitir.
Trúnaðarbrestur
Ég skal fúslega viðurkenna, að
færa má rök fyrir því að skylda þá,
sem eiga sjónvarpstæki, til að greiða
til Ríkissjónvarpsins, jafiivel þótt
blaðalesendur væru ekki neyddir til
að gerast áskrifendur að Morgun-
blaðinu. Þessi rök eru, að Ríkissjón-
varpið sinni þeim þörfúm
landsmanna, sem einkastöðvunum
sé ekki treystandi til þess að fúll-
nægja, til dæmis þeim, sem við getum
kallað samþarfir okkar fyrir menn-
ingarefni. Eg er að vísu ekki viss
„Fréttastofa Ríkissjónvarpsins hefur
greinilega tapað samkeppni við frétta-
stofu Stöðvar 2, sem hefur staðið sig
afburðavel í fjölmiðlafári síðustu vikna.“
léti nú sverfa til stáls gegn Ríkissjón-
varpinu, þar sem hún hefði neitað
því um hækkun afnotagjalda. Farið
var með málið eins og regin-
hneyksli, langt viðtal birt við
útvarpsstjóra, sem varði auðvitað
hagsmuni stofriunar sinnar, og birt
línurit, sem áttu að sýna, að afnota-
gjöld af Ríkissjónvarpinu (og hljóð-
varpinu) hefðu ekki hækkað nærri
því eins mikið og áskriftargjöld að
Morgunblaðinu annars vegar og
Stöð tvö hins vegar. Þessi „frétt“
varð mér umhugsunarefhi af ýmsum
ástæðum, sem ég ætla að leyfa mér
að deila með lesendum í þessari
grein.
Greiðendur og eyðendur
I fyrsta lagi átti þessi „frétt“ það
sammerkt með mörgum öðrum, er
fréttastofa Ríkissjónvarpsins hefúr
birt um dagana, að þar var aðeins
talað við eyðendur þess fjár, sem um
er að ræða. Greiðendur - ég og þú,
lesandi góður - voru hins vegar ekki
virtir viðlits. Fréttastjórinn hafði
ekki einu sinni fyrir því að tala við
einhvem úr ríkisstjóminni. Þetta er
auðvitað ekkert annað en argasta
hlutdrægni og raunar skýlaust brot
á útvarpslögunum, sem leggja frétta-
mönnum þá skyldu á herðar að gæta
fyllstu óhlutdrægni í frásögnum af
einstaklingum, flokkum, einstökum
Morgunblaðinu og Stöð tvö erú ekki
sambærilegar við afhotagjöld af
sjónvarpi og hljóðvarpi ríkisins.
Menn ráða því sjálfir, hvort þeir
gerast áskrifendur að Morgunblað-
inu og Stöð tvö. En þeir verða að
greiða afhotagjald til Ríkissjón-
varpsins, ef þeir eiga sjónvarpstæki,
jafhvel þótt þeir vilji hvorki sjá né
heyra í Ingva Hrafhi Jónssyni og
hans líkum. Ef þeir greiða ekki af-
notagjaldið, þá er tæki þeirra innsi-
glað með fógetavaldi. Hið sama er
að segja um hljóðvarpið: ég nota
útvarpstækið mitt til þess eins að
hlusta á Bylgjuna og Utrás, en þarf
samt að greiða afhotagjald til hljóð-
varps ríkisins.
Fyrir skömmu skrifaði ég einmitt
grein hér í blaðið, þar sem ég kast-
aði frám þeirri spumingu, hvaða
réttlæti væri í afnotagjöldum án af-
nota. Ég hef engin svör fengið. En
núverandi fyrirkomulag er líkast
því, ef allir landsmenn yrðu að vera
áskrifendur að Morgunblaðinu,
hvort sem þeim líkaði betur eða verr,
en mættu síðan af sérstakri náð
stjómvalda vera áskrifendur að öðr-
um blöðum, til dæmis DV eða
Þjóðviljanum, og greiða auðvitað
aukalega fyrir það. Meginkosturinn
við fijálsa samkeppni er, að þú getur
sagt þjónustu einkafyrirtækja upp,
um, að þessi rök standist. En segjum
svo rökræðunnar vegna, að þau séu
gild. Þá leiðir af því, að Ríkissjón-
varpið hefur miklu ríkari skyldur til
þess að halda sig við það, sem allir
landsmenn geta sætt sig við, heldur
en einkastöðvamar.
En því miður hefur Ríkisstjón-
varpið ekki gert þetta síðustu
vikumar. Með því að gerast sérstak-
ur blaðafulltrúi Alberts Guðmunds-
sonar hefur Ingvi Hrafn Jónsson
misst traust þeirra 85% landsmanna,
sem fylgja Albert ekki að málum
samkvæmt skoðanakönnunum (fyrir
utan það, að hann hefúr tvímæla-
laust brotið útvarpslögin). Frétta-
stofa Ríkissjónvarpsins hefur
greinilega tapað samkeppninni við
fréttastofu Stöðvar tvö, sem hefur
staðið sig afburðavel í fjölmiðlafári
síðustu vikna. Trúnaðarbrestur hef-
ur orðið á milli fréttastofu Ríkissjón-
varpsins og þeirra íslendinga, sem
láta ekki tilfinningamar hlaupa með
sig í gönur. En hvers vegna megum
við, sem kærum okkur ekki um þjón-
ustu þessarar stofhunar, á meðan
þessu fer fram, þótt við viljum hins
vegar gjaman notfæra okkur þjón-
ustu frjálsu stöðvanna, ekki segja
Ríkissjónvarpinu upp eins og við
megum segja upp Morgunblaðinu
eða Þjóðviljanum?
Hannes Hólmsteinn Gissurarson.
„Með því að gerast sérstakur blaðafulltrúi Alberts Guðmundssonar hefur Ingvi Hrafn Jónsson misst traust
þeirra 85% landsmanna, sem fylgja Albert ekki að málum samkvæmt skoðanakönnunum (fyrir utan það, aö
hann hefur tvímælalaust brotið útvarpslögin)."