Dagblaðið Vísir - DV - 21.05.1988, Síða 28

28
LAUGARDAGUR 21..MAÍ 1988.
Sérstæð sakamál
hans, Zbignew Stabrav, áttatíu ára.
Báöir voru mennirnir myrtir en ekki
voru þess nein merki að sjá aö neinu
heföi verið stolið.
Aðvörun
Lögreglan beindi nú þeim tilmæl-
um til íbúa í Stockwell aö hafa glugga
sína lokaða. En þetta var einmitt um
Það gekk mikil hitabylgja yfir Lon-
don og ungir sem gamlir bám sig illa.
En það var annað sem olli lögregl-
unni mebi áhyggjum því samtímis
gekk yfir einhver mesta, ef ekki
mesta, morðalda í sögu borgarinnar.
Stockwell heitir útborgin þar sem
moröin voru flest framin þetta heita
sumar áriö 1986. Hún er fyrir sunnan
Thamesá. Fórnardýrin voru öll gam-
alt og einmana fólk og ekki var ann-
aö aö sjá en morðingjanum gengi það
eitt til að fá útrás fyrir takmarka-
lausa drápsfíkn. 350 lögregluþjónar
unnu aö rannsókn málsins og eftir
því sem lengri tími leið án þess aö
ódæðismaðurinn fyndist fylltust lög-
reglumennirnir meiri örvæntingu.
Kyrkt í rúminu
Moröinginn fór venjulega eins að.
Hann braust inn í hús, kyrkti gamla
fólkiö í rúminu, krosslagði hendurn-
ar á brjósti þess, dró sængina upp
aö höku og hvarf síðan út í nætur-
myrkrið. Þegar um vorið hafði borið
á dularfullum dauðsföllum í Stock-
well. Þannig fannst maður látinn í
rúmi sínu og blind, gömul kona var
myrt á heimili sínu. Þá fannst sjötíu
og átta ára kona, Rose Bleacher, sem
lifað hafði af vist í fangabúðum nas-
ista í stríðinu, kyrkt í rúmi sínu.
9. apríl varð svo ljóst að um einn
og sama morðingjann mvndi vera að
ræða. Þá fannst sjötíu og átta ára
gömul kona, Nancy Emms, kyrkt í
rúmi sínu. Frú Emms hafði óttast
óboðna gesti og hafði ætíð allar hurð-
ir læstar á húsi sínu. Þó hafði hún
glugga opinn fyrir kött sem hún átti.
Inn um hann komst morðinginn. Var
aðkoman iík því sern veriö hafði í
nokkrum fyrri tilvikanna.
Nokkrum dögum síöar var framið
•Janet Cockett.
Kenneth Stockwell, fyrir miðju, með lögreglumönnum.
William Carmen.
ára, sem bjó ein með köttunum sín-
um við Thamesá, myrt á heimili sínu.
„Hér ætla ég að eiga heima þar til
ég dey,“ hafði hún sagt og það urðu
orð að sönnu þótt þau rættust á ann-
an hátt en hún hafði látið sér til hug-
ar koma. Florence var lömuð, heyröi
illa og var næstum búin að missa
sjónina. Hún lét alltaf glugga standa
opinn svo kettirnir kæmust inn og
út. Daginn sem hún fannst myrt var
hún nýkomin úr hárlagningu. Hún
fannst í stól sínum fyrir framan sjón-
varpið sem var enn á er lögreglan
kom að henni. Talið er að hún hafi
ekki heyrt til morðingjans.
Er hér var komiö sögu komst lög-
reglan loks á spor morðingjans. Ná-
kvæm leit hafði leitt í ljós hver haíði
skilið eftir handarfarið á heimili frú
Cockett. Reyndist það vera tuttugu
og fjögurra ára gamall maður sem
hafði komist í kast við lögin. Hann
hét Kenneth Erskine, var eignalaus
og hafði hlotið nokkra dóma fyrir
innbrot. Enginn vissi þó hvar hann
hélt sig. Flest benti til þess að hann
væri atvinnulaus og því þótti líklegt
að hann fengi atvinnuleysisbætur.
Þess vegna var farið að fylgjast með
skrifstofum almannatrygginga í Lon-
don. Einkum var þó fylgst með skrif-
stofunum í Stockwell og nágrenni.
Heppnin með
lögreglunni
Klukkan ellefu að morgni 28. júlí
kom Erskine að almannatrygginga-
skrifstofunni viö Keyworthstræti í
Southwalk, ekki langt frá Stockwell.
Frú Johnson og herra Prentice sem
sluppu naumlega úr klóm ókunns
manns að næturlagi gátu borið
kennsl á Kenneth Erskine og í janúar
síðastliðnum kom fjöldamorðinginn
fyrir Old Bailey sakamálaréttinn í
London. Þar var hann sekur fundinn
um sjö morð og dæmdur í fjörutíu
ára fangelsi. Ósennilegt þykir hins
vegar að nokkru sinni verði upplýst
hve mörg mannslíf hann hefur á
samviskunni.
Fram kom viö réttarhöldin að þeg-
ar Kenneth Erskine sat inni fyrir
innbrot árið 1982 tók hann að mála
myndir sem vöktu athygli fyrir
óhugnaðinn sem birtist í þeim.
Sýndu þær gamalt fólk sem hafði
Trevor Thomas.
annað morð sem bar flest einkenni
morðsins á frú Emms. Wilfred
Parkes, sjötíu og átta ára, fannst
kyrktur í rúmi sínu. Ekki var að sjá
nein merki um átök og engu haföi
verið stohð. 9. júní átti Janet Cockett
afmæli. Þann dag varö hún sextiu
og átta ára. Hún hafði lengi óttast
ofbeldismenn og fór sjaldan út fyrir
hússins dyr. Hún hafði frétt af morð-
unum í nágrenninu og nokkru fyrir
afmælisdaginn, sem varð síðasti dag-
ur lífs hennar, spáði hún því að ekki
hði á löngu þar til annað morð yrði
framið. Hún vissi þó að sjálfsögðu
ekki aö hún yröi næsta fórnardýr
mannsins sem áköf leit var nú gerð
að.
Handarfar
Þótt sérfræðingar tæknideildar
lögreglunnar heföu leitað fmgrafara
í öhum húsunum þar sem morðin
höfðu verið framin hafði þeim ekki
tekist að finna nein. í húsi frú Cock-
ett fannst þó far eftir hönd en það
kom ekki að gagni þvi slíkum förum
er ekki safnaö á sama hátt og fingra-
förum. Ekki virtist því um annað að
ræða en bíöa þess að morðinginn
skildi eitthvað það eftir sig sem kæmi
upp um hann eða eitthvaö annað
yrði til þess aö gefa einhverja vís-
bendingu um hver hann væri.
„Nóttir. skelfilega" hefur aöfara-
nótt 20. júní í Stockwell veriðnefnd.
Þá var eins og æði rynni á moröingj-
ann. Hann réðst þá á fjórar mann-
eskjur. Tvær myrti hann en tvær
komust lífs af og þær gátu gefið lýs-
ingu á ódæöismanninum. Vitnin
voru Grace Johnson, áttatíu og
þriggja ára, og Fred Prentice, sjötíu
og átta ára. Þau dvöldust bæði á elli-
heimilum í áöurnefndu úthverfi.
Innbrot á heimilin
Frú Johnson vaknaði um þrjú-
leytið um nóttina við það aö einhver
var að brjóta rúðu. Hún settist upp
í rúminu og sá ókunnugan mann
klifra inn um gluggann á herbergi
sínu. Hún rak upp hátt hræðsluóp
og kallaöi á næturvörð elhheimilis-
ins. Þá hvarf óboðni gesturinn út í
næturmyrkrið. Stuttu síðar vaknaði
Fred Prentice í herbergi sínu á elli-
heimilinu, sem hann dvaldist í, við
aö ókunnugur maður stóð viö hlið
hans. Gesturinn óboöni hló kald-
hæðnislega og sagði „Ég drep... ég
drep...“ en um leið tók hann um
hálsinn á Prentice með annarri
hendinni en hina lagði hann yfir
munn gamla mannsins. Prentice hélt
að sín síðasta stund væri runnin upp
en þá var hurð skellt á ganginum
rétt fyrir framan herbergi hans og
hvarf þá næturgesturinn út um
gluggann.
Aðeins hálftíma síðar braust morð-
inginn inn á elliheimih þar sem átta-
tíu og fjögurra ára gamall maður,
Valentine Gleim, fyrrum ofursti í
pólska hernum, lá í rúmi sínu. Við
hinn vegginn svaf herbergisfélagi
það leyti sem hitinn í borginni var
mestur og freistuðust því margir til
þess að sofa viö opinn glugga. Það
geröi William Carmen, áttatíu og
tveggja ára, og það kostaöi hann líf-
iö. Nú brá hins vegar svo við að stol-
ið var þrjú hundruð pundum, jafn-
virði um tuttugu og eitt þúsund
króna, sem Carmen haföi tekið út
úr bankareikningi sínum daginn áð-
ur.
Fjórum dögum síðar varð Trevor
Thomas, sjötíu og fimm ára, fórnar-
dýr morðingjans óða. Thomas átti
heima skammt frá heimili frú Coc-
kett sem áöur sagði frá. Hann var
kyrktur í rúminu og sængin síðan
dregin upp að hökunni. Nú var skelf-
ing íbúanna í Stockwell orðin mikil.
Enginn sem kominn var á efri ár
þóttist öruggur um líf sitt. Ýmsir fóru
að skipuleggja næturvörslu ef það
mætti verða til þess að auka öryggi
gamla fólksins en allt kom fyrir ekki.
Ljótasta morðið var svo framið 22.
júlí. Þá var Florence Risdall, áttatíu
verið kyrkt. Sálfræðingur fangelsis-
ins lét frá sér fara aðvörun og vildi
láta kanna andlegt heilsufar Ersk-
ines betur áður en hann fengi frelsi
en aðvöruninni var ekki sinnt og
fékk hann að fara sína leið er hann
hafði afplánað refsinguna.
„Hvað gekk að Erskine?* er spurn-
ing sem margir hafa spurt. Sálfræð-
ingar og aðrir, sem með málið hafa
farið, hafa reynt að svara þeirri
spurningu. Er álit þeirra á þann veg
að Erskine hafi lagt sérstakt hatur á
gamalt fólk og er orsökin talin marg-
víslegir erfiðleikar í æsku. Þótt mál-
inu sé nú lokið veit þó enginn, eins
og fyrr segir, hve mörg mannslíf
Kenneth Erskine hefur á samvis-
kunni. „Við höldum að þau geti skipt
tugum,“ sagði háttsettur lögreglu-
maður. „Það verður því aldrei hægt
aö ganga úr skugga um það hve
mörg gamalmenni í Stockwell létust
á eðlilegan hát't þetta sumar og hve
mörg þeirra urðu fórnardýr óðs
manns.“