Dagblaðið Vísir - DV - 18.05.1991, Side 24

24
LAUPAKDAGUR 18. MAÍ 1991.
Elísabet drottning heiðraði Kristínu Símonardóttur:
Skúringakonan
sæmd heiðursorðu
frá Buckinghamhöll
„Ég varö bæöi hissa og glöð þegar
breski sendiherrann kallaöi mig inn
til sín og rétti mér bréfiö. Þessu átti
ég síst von á,“ segir Kristín Símonar-
dóttir ræstingakona sem síðastliðið
haust var heiöruö meö orðu frá
sjálfri Elísabetu Englandsdrottn-
ingu. Kristín hefur lítiö vilja flagga
þessari viðurkenningu sinni og það
hefur tekiö helgarblaöiö marga mán-
uöi aö fá hana til aö fallast á viötal.
„Ég vil nú ekki vera aö montast yfir
þessu þó auðvitað megi ég vera
stolt,“ var venjulega viðkvæði henn-
ar. Að lokum gafst Kristín upp fyrir
ýtni blaðamanns og samþykkti að
taka orðuna úr stofuskápnum og
sýna lesendum blaðsins. Þaö má
enda fullyrða að Kristín er eina skúr-
ingakonan á íslandi sem hefur fengið
orðu fyrir störf sín og það alla leið
frá Buckinghamhöll. Orðan heitir
British Empire Medal og er næstæðst
þjónustuorða sem drottningin veitir.
Kristín er eini íslendingurinn sem á
shka orðu. En hver er svo ástæðan?
Kristín var nýbúin að eignast
íjórða barnið sitt þegar eiginmaöur
hennar kom heim af sjónum, tók
saman dótið sitt og sagðist vera far-
inn. Kristín vill ekki rifja frekar upp
þann dag í lífinu en segist hafa orðið
fyrir þvílíku áfalh að sár þess sé
varla gróið. Hún stóð uppi sem ein-
stæö fjögurra bama móðir og ein-
hvem veginn þurfti aö framfleyta
þeim. Þaö var stuttu síðar sem hún
fékk vinnu við að ræsta breska
sendiráðið sem var þá til húsa í Þórs-
hamri.
Alltaf í sama húsi
„Þegar ég var átta ára flutti ég
ásamt foreldrum mínum og systkin-
um til Reykjavíkur. Faðir minn
byggði þetta hús hér á Þorfinns-
götunni sem í em þrjár íbúðir og ris
en í fyrstu var hluti hússins leigður
út. Ég var yngst systkinanna og fékk
íbúð í húsinu þegar ég giftist og svo
var einnig um systur mína. Foreldr-
ar okkur bjuggu hér uppi og pabbi
Elisabet Englandsdrottnmg sæmdi hana fyrir vel unnin störf í breska sendi-
sagði að við fæmm ekki úr húsinu
meðan hann væri á lífi,“ segir Krist-
ín þegar hún rifjar upp gamla góða
daga.
„Það vildi mér til happs þegar ég
stóð uppi sem einstæð móðir að fjöl-
skylda mín bjó einnig í þessu húsi.
Það var vinkona móöur minnar sem
benti mér á að ræstingarstarfiö í
breska sendiráðinu væri að losna.
Mér leist vel á vinnuna sem var unn-
in áður en starfsmenn mættu. Fyrsti
dagurinn var 1. mars 1958 en 1. sept-
ember sama ár flutti sendiráðið í
stórt hús á Laufásveginum þar sem
það er ennþá. Það var einmitt daginn
sem við fluttum sem þorskastríðið
braust út,“ segir Kristín sem þá var
liðlega þrítug að aldri.
Henni hafði áður verið ráðlagt að
fá sér skúringar því sú vinna tæki
minnstan tíma frá börnunum. „Ég
skil það ekki núna en ég átti alltaf
aura. Það hefur líklegast veriö vegna
þess að ég gerði ekkert fyrir sjálfa
mig. Maður keypti í matinn, borgaði
rafmagnsreikninginn og það sem
þurfti og fótin voru nýtt aftur og aft-
ur og engu hent. Ég hef aldrei tekiö
lán,“ segir Kristín og bætir við: „Það
verður hver að ganga í gegnum það
sem honum er ætlað.“
ÁTjallakaupi
Á fyrstu árum sínum hjá sendiráð-
inu fékk Kristín borguð laun eftir
breskum taxta sem þá var mun betri
en sá íslenski. Þetta hefur hins vegar
breyst í áranna rás og nú fær hún
greitt samkvæmt þeim íslenska enda
miklu dýrara aö lifa hér á landi en í
Orðan, sem Kristín fékk, heitir British Empire Medal og í röndina er nafnið
hennar grafid. DV-myndir Brynjar Gauti