Dagblaðið Vísir - DV - 18.05.1991, Page 29

LAUGA|ipAGl/R.18,MAÍ 1991,
37

• • . 1
ÍÉMílillPP
Halldór Bragason sjálfur.
DV-myndirRaSi Péfur Tyrfingsson sæmir Halldór sérlegri blúsoröu.
Rafmagnaður grátur
Blús, mæöusöngvar, tregatónlist:
þetta eru nafngiftir á einfóldu af-
brigöi amerískrar tónlistar sem á
sér fjölda áhangenda um heim all-
an. Tónlistarmönnum og unnend-
um rafmagnaðrar tónlistar vefst
iöulega tunga um tönn þegar þeir
eru beðnir aö skilgreina tónlistar-
tegund þessa nákvæmlega.
„Þetta er svona nokkurskonar
rafmagnaöur grátur,“ sagöi þekkt-
ur blúsari í samtali við DV á tón-
leikum á Púlsinum sl. flmmtudags-
kvöld. Einhverskonar grátur er
þaö vissulega. Textar blúslaga eru,
meö örfáum undantekningum,
þunglyndislegir sorgaróöir þar
sem grátið er yfir svikum í ásta-
málum, atvinnuleysi, ástvinamissi
eöa einhverju af þeim toga. Undir
söngnum er rafmagnsgítar sem
leiðir undirspilið og þykir sá slyng-
astur sem getur túlkað tilflnningar
söngsins af mestri innlifun með
tónflækjum og fingraflmi.
Uppruna blúsins má rekja til
Ameríku í lok síðustu aldar þegar
afrískir tregasöngvar þrælanna
runnu saman við evrópska tónlist,-
arhefö. Þar varð blúsinn til.
Fimmtudagur
á Púlsinum
Það er fimmtudagur á Púlsinum,
tónlistarbar við Vitastíg, sem hefur
undanfarna mánuði veriö ein
helsta gróðrarstía lifandi tónlistar
og athvarf þeirra sem hana stunda.
Á Púlsinum er að þessu sinni verið
að leika blús, Hvítan sunnu blús, í
tilefni væntanlegrar kirkjuhátíðar
með sama nafni. Á sviðinu er
hljómsveitin Vinir Dóra en sveitin
hefur verið vaxtarbroddur þeirrar
blúsvakningar sem átt hefur sér,
stað á íslandi síðasta ár. En hver
er þessi Dóri?
„Ég hef heyrt að margir haldi að
þessi hljómsveit heiti í höfuðið á
einhveijum sem er dáinn,“ segir
leiðtogi sveitarinnar milli laga. „Ég
vil því nota tækifærið og nota orð
skáldsins sem sagði; allar sögu-
sagnir um ótímabært andlát mitt
eru stórlega ýktar.“
Það er Halldór Bragason sem
stofnaði umrædda blússveit ásamt
- DV á blústónleikum með Dóra og vinum hans
vinum sínum fyrir tæpum tveimur
árum. Halldór virðist vera um þrít-
ugt, meðalmaður á hæö, þvengmjór
í gallabuxum og skyrtu með úfinn
hármakka sem nær vel niður fyrir
axlir. Blúsari og hugsjónamaður,
þjóðsagnapersóna í þröngum heimi
tónlistarmanna, sem virkar hroka-
fullur á ókunnuga.
Undrabörn og
aldnirpopparar
Halldór kynnir meðlimi sveitar-
innar en þar er fremstur í flokki
Guðmundur Pétursson gítarleikari
sem hefur verið kallaður undra-
barn vegna leikni sinnar og ungs
aldurs og nýlega sagður í erlendu
fagtímariti einn tíu bestu gítarleik-
ara í heimi. Það er óþarfi að hanga
í undabarnsnafnbótinni þegar
Guðmundur er annars vegar því
hann er löngu hættur að vera efni-
legur, löngu orðinn góður. Mjög
góður. Ljóshærður með sítt hrokk-
ið hár og stendur álútur með gítar-
inn. Grindhoraður. Þaö mætti
halda að íslenskir blúsarar syltu
heilu hungri.
Bakvið trumburnar situr rauð-
og þunnhærður fyrrum Stuðmað-
ur, Ásgeir Óskarsson, og við bass-
ann stendur Haraldur Þorsteins-
son. Það eru sennilega að verða 20
ár síðan þeir voru saman í rokk-
sveitinni Eik sem þá þótti sú merk-
asta og aðeins fáir útvaldir pældu
til botns. Síðan eru liðin mörg ár
og þeir félagar leika nú einfaldari
en þó erfiðari tónlist en Eikin gerði
í Tjarnarbúö forðum tíð.
Fáirútvaldir
áheyrendur
Það eru ekki margir á Púlsinum,
má segja að það séu fáir en útvald-
ir áheyrendur því þéir eru komnir
til þess að hlusta en ekki til þess
að drekka eins og hinn hefðbundni
íslenski fastagestur. Það er rífandi
sala í kaffi á barnum og menn sitja
og klappa eftir hvert sóló Guð-
mundar sem áreynslulaust lætur
gítarinn snökta, kveina eða jafnvel
hágráta eftir sem við á. Maður í
Andrea Gylfadóttir og Guðmundur
Pétursson stílla saman strengina
og raddböndin.
Pétur Tyrfingsson stendur næstum
þvi á haus af innlifun.
ótrúlegri framfór sem virðist aldrei
spila sama frasann tvisvar.
Flestir hér eru rótgrónir aðdá-
endur sveitarinnar og því heima-
vanir hér. Aðrir stinga í stúf enda
sérstaklega komnir til að hlusta á
gamlan poppara, Halldór Gunnars-
son, sem í kvöld stígur á sviðið eft-
ir margra ára hlé. Gamlir unnend-
ur hans hafa því klætt sig uppá í
tilefni kvöldsins og sitja og bíða
eftir sínum manni sem kemur og
spiiar nokkra blúsa á munnhörpu.
Hér mætti sjálfsagt nota klisjuna
um að hann hafi engu gleymt eftir
öll þessi ár en ég veit ekkert um
það.
Blúsfjölskylda
og formaður
orðunefndar
Halldór kynnir næsta meðlim
blúsfjölskyldunnar og Pétur Tyrf-
ingsson, faðir Guðmundar, stígur á
sviðið með gítar á öxlinni. Pétur
er eins og eldra módel af undra-
barninu, horaður, nefstór og lotinn
í herðum. Honum finnst óskaplega
gaman og lætur eins og trúður á
sviðinu þegar hann syngur Hootc-
hie-Koothie Man og stekkur um
pallinn og vantar ekkert nema að
hann standi á haus. Áhorfendur
fagna en Pétur verður alvarlegur
og heldur stuttan ræðustúf.
„Þaö tíðkast í góðum fjölskyldum
eins og þessari að þegar einhver
meðlimur skarar fram úr þá er
haft samband við orðunefnd og lagt
til að viðkomandi fái Fálkaorðuna
fyrir störf sín.
Allar þjóðir, allar fjölskyldur og
ailir vinahópar hafa innan sinna
vébanda einn sveimhuga draum-
óramann sem hrindir stórkostleg-
um hlutum í framkvæmd með því
að hlusta ekki á ráö annarra um
hvað sé raunhæft eða skynsamlegt.
Við eigum einn svona sem heitir
Halldór Bragason og ég ætla fyrir
hönd íslenskra blúsmanna að
sæma hann orðu fyrir afrekin.“
Að þeim orðum töluöum dregur
Pétur úr pússi sínu plastpoka með
sérlegri orðu sem hann segist hafa
keypt í vúdú- galdrabúð í Louisiana
í Ameríku. Þetta segir hann að sé
svokölluð Mojo Hand en mojo mun
vera galdratákn. Þennan vernd-
argrip hengir Pétur um háls Hali-
dórs Bragasonar og rekur honum
síðan rembingskoss á báðar kinnar
eins og sovéskur þjóðhöfðingi. Síð-
an syngja þeir félagar saman I got
my mojo workin... og áheyrendur
ganga kurteislega af göflunum.
Söngkona
þjóðarinnar
Halldór Bragason kynnir söng-
konu þjóðarinnar, nokkuð virðuleg
nafngift, en Andrea Gylfadóttir
stendur samt upp og tekur sér
stöðu. Andreu þarf varla að kynna
nánar eftir söng hennar með
hljómsveitum eins og Grafik og
Todmobile. Flínk söngkona,
Andrea, og hefur bréf upp á það.
Fljótlega dregur til tíðinda þegar
luralegur náungi með sitt hár í tagli
og gleraugu eins og bókavöröur
ryðst upp á sviðið í miðju lagi. Öll-
um á óvart er maðurinn ekki rek-
inn öfugur niður aftur heldur réttir
Halldór honum gítarinn sem hann
snarar um hálsinn og spilar eins
og sá sem valdið hefur. Hér er
nefnilega kominn Björgvin Gísla-
son sem einhverjir muna eflaust
eftir frá blómaskeiðinu með Nátt-
úru, Pelican og fleiri hljómsveitum.
Björgvin hefur ferðast um þver
Bandaríkin og endilöng sem gítar-
isti fyrir þekktan blúsara og sýnir
nú að sitthvað læra menn á ferða-
lögum. Áheyrendur fagna aö von-
um og nú er andrúmsloftið farið
að lykta af því óvænta.
Andrea trompar áhorfendur
gjörsamlega upp úr skónum þegar
hún í síðasta laginu syngur með
gitarleik Guðmundar og verður
erfitt að heyra hvað er rödd Andreu
og hvað er Fender Stratocaster þeg-
ar klassíkskóluð röddin eltir lipra
fingur undrabarnsins upp gítar-
hálsinn og saman svífa þau langt
yfir því sem eðlilegt má teljast.
Hreint ótrúleg raddbeiting.
Hefði Jagger
verió íslendingur
Það er komið fram yfir löggiltan
lokunartíma þegar Vinir Dóra og
Andrea eru klöppuð upp og raula
einn blús enn. Andrea fer en Dóra
finnst svo gaman að spila að hann
verður að svífa einu sinni í Jump-
in’ Jack Flash og syngur það eins
og Mick Jagger hefði gert ef hann
heföi verið íslendingur.
Sjarminn fellur þegar ljósin
kvikna og reykskýin blasa við yfir
tómum ölkollum. Áhorfendur rölta
út í vornóttina með síðustu tóna
grátandi gítars bergmálandi í höfð-
inu. Það er vinnudagur á morgun
og klukkan langt gengin tvö. Því-
líkurblús. -Pá