Dagblaðið Vísir - DV - 04.01.1992, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 4. JANÚAR 1992.
Sérstæö sakamál
Lögreglubátur á Dóná tekur um borð líkið af Margit.
Þríhym-
ingurinn
Rudolf B. hafði verið kvæntur í
rúm fimm ár þegar hann leitaði til
annarrar konu og hún varð ást-
kona hans án þess að eiginkonan
vissi nokkuð um. Og reyndar fékk
hún ekki að vita um hjákonuna
fyrr en að maður hennar sagði frá
henni... að henni látinni. Einhver
,kynni nú að spyija hvers vegna
eiginmaðurinn var að lýsa yfir
framhjáhaldi sínu úr því að ástkon-
an var látin. Jú, ástæðan var sú að
lík hennar fannst í Dóná.
Hin konan
Á háifs mánaðar fresti heimsækir
Ingrid mann sinn, Rudolf. Þau níu
ár sem þau hafa verið gift hafði hann
oft verið að heiman um nætur, eink-
um síðari árin, vegna starfa síns, að
því er hann sagði. Rudolf var sölu-
maður lyfjafyrirtækis í Passau í
Þýskalandi og hann hringdi stundum
til konu sinnar til að segja henni að
hann þyrfti að fara tíl borga og bæja
í nágrenninu og kæmi ekki heim fyrr
en næsta dag. Ingrid lét sér þetta
nægja enda grunaði hún mann sinn
aldrei um ótryggð.
Nú er það svo að Ingrid sér mann
sinn aðeins í hálftíma í einu með
nokkru millibih því hann situr í
fangelsi. En það er einmitt um að-
dragandann að þeirri vist sem sag-
an fjallar.
Rudolf heldur því fram að hann
sé saklaus en saksóknarinn segir
að svo sé ekki. Það verður aö sjálf-
sögðu réttur sem sker úr um sak-
leysi eða sekt en á meðan situr
Ingrid heima með börnin þrjú,
Jens, Mathilde og Katrin, og bíður
þess að dómur falli.
Málið hefur fengið mikið á Ingrid
og sjálf hefur hún sagt að ætti hún
ekki börnin þrjú væri hún líklega
búin að fyrirfara sér með því að
aka'bíl sínum í Dóná en það var
einmitt í þeirri vatnsmiklu á sem
hkið af ástkonu Rudolfs fannst.
Langt samband
Ástarsamband Margit Ottstadt og
Rudolfs B. hafði staðið í rúm þrjú
ár án þess að Ingrid hefði um það
minnsta grun. Hún hafði talið að
Rudolf væri svona oft að heiman
af því að hann væri í erindum lyfja-
fyrirtækisins sem hann vann hjá.
Þegar hann hringdi heim og sagði
að því miður þyrftí hann að fara á
fund fleiri viðskiptavina en hann
hefði séð fyrir og yrði því að vera
að heiman um nóttina efaðist
Ingrid aldrei um að hann segði satt.
Hún hringdi aldrei í þau gistihús
sem hann sagðist myndu verða í.
Hefði hún gert það hefði hún fljót-
lega komist aö því að hann var
ekki þar sem hann sagðist mundu
verða. Þær nætur var hann heima
hjá Margit Ottstadt, en hún átti
íbúð í útborg Mtinchen, Solln.
Rudolf sagði konu sinni ekki frá
ótryggö sinni fyrr en aðstæðurnar
neyddu hann til þess.
Játningin
Dag ein kom Rudolf heim til
Ingrid og sagði henni frá því að
undanfarin ár hefði hann þekkt
Margit og heíöi hún verið ástkona
hans. En nú væri hún látin og lík
hennar hefði fundist á fíotí í Dóná.
Hann yrði því að reikna með því
að lögreglan grunaði hann um að
hafa myrt Margit.
Ingrid var sem lömuð við þessar
fréttir. Sorg hennar og niðurlæging
varð í raun nóg við aö heyra um
ótryggðina, sem kom henni mjög á
óvart, enda voru þau hjón nýkomin
úr sumarleyfi við Adríahafið og
hafði henni fundist það sérstaklega
ánægjulegt. En að vandinn skyldi
vera enn meiri af því aö Rudolf
kynni að hggja undir grun um
morð reið henni næstum að fullu.
Ingrid fékk ekki mikinn tíma til
að jafna sig. Skömmu síðar kom
rannsóknarlögreglan á vettvang.
Þrír menn handtóku Rudolf og fóru
með hann í gæsluvaröhald í Pas-
sau. Var honum gefið að sök að
hafa myrt Margit Ottstadt.
Einmana kona
Vera má að Rudolf heíöi haldið
áfram að eiga Margit fyrir hjákonu
um langt árabil hefði hún haldið
lífi. En það gerði hún ekki og svo
er helst að sjá sem lát hennar hafi
átt sér aðdraganda sem var bæði
óvæntur og hetmi erfiður.
Margit hafði verið blaðakona sem
hafði vegnað vel í starfi í Munchen,
þrátt fyrir haröa samkeppni á því
sviöi þar. Árum saman hafði hún
starfað við kvennablaðið Freundin
og loks varð hún ritstjóri þess. Hún
var dugleg og sýndi ætíð mikið
framtak, sagði samstarfsfólk henn-
ar í minningargrein um hana. Þá
var hún gædd ríkri kímnigáfu, var
glaðlynd og virtíst ætíð vera í góðu
skapi. Hún vann stundum tólf tíma
á dag og var starfsfélögum sínum
stöðugt hvatning til að gera vel.
En þetta var bara önnur hliðin á
Margit. Hún átti sér einkalíf sem
var annað en halda hefði mátt eftír
þessa lýsingu. En um það var lítið
rætt meðal vinnufélaganna. Þrátt
fyrir velgengni í starfi var Margit
ákaflega einmana kona. Hún var
rúm hundrað kílógrömm á þyngd
og það var henni stöðugt áhyggju-
efni. Má meðal annars sjá það af
því að hún neitaði yfirleitt að láta
taka af sér myndir.
Auglýsing
Þegar Margit kom heim tíl sín að
loknum vinnudegi var hún ein ef
frá var talinn hundurinn hennar,
Zwockel. Hún sat stundum lang-
tímum saman og horfði á fornhús-
gögnin sín. Og þegar einmanaleik-
inn var að verða henni um of settí
hún auglýsingu í einkamáladálk í
dagblaði.
Nokkur svör bárust en af þeim
sem þau sendu fannst henni aðeins
einn koma tíl greina sem félagi og
kunningi, Rudolf B., fertugur sölu-
maður hjá lyijafyrirtæki. Hann var
sexfetungur, stór og sterklegur,
með dökkt hár og alskegg.
Samband þeirra Margit og Ru-
dolfs stóð í rúm þrjú ár, eins og
fyrr segir, og vissi Margit að hann
var kvæntur en lét sér það lynda.
Rudolf fann hjá henni tilbreytingu
og aö auki var hún vel efnuö.
í maí 1990 gerðist hins vegar það
sem kann að hafa orðið tíl þess að
Margit týndi lífinu og Rudolf fór í
fangelsi.
Nýr ritstjóri
Dag einn í þessum vormánuði var
ráðinn nýr ritstjóri að Freundin.
Margit fannst illa að sér vegið. í
kjölfarið fylgdi mikið rifrildi sem
lauk með því að henni var sagt upp
störfum. Það varð henni lítil hugg-
un þótt hún fengi um tvö hundruð
þúsund þýsk mörg í sárabætur en
það er jafnvirði um sjö milljóna
íslenskra króna.
Það var sem öll tilvera Margit
heíði hrunið. Henni fannst sem
henni hefði verið fleygt út á götuna
eftír allt það sem hún hafði gert
fyrir tímaritið. Og starfsfélagar
hennar gerðu ekkert til aö reyna
að fá hlut hennar réttan.
Enginn veit með vissu hvað þeim
Margit og Rudolf fór fram eftir að
hún hættí hjá Freundin. Getgátur
eru uppi um að hún hafi krafist
þess að hann skildi við konu sína
og kvæntíst henni. Það hefur Ru-
dolf þó ekki viljað staðfesta.
Erföaskráin
Aðeins eitt er víst um gerðir
hennar þessa mánuði. Hún gerði
nýja erföaskrá. Sú var handskrifuð
á venjulegt blokkarblað en enginn
vafi leikur á aö rithöndin er henn-
ar. Þar gerir hún Rudolf að einka-
erfingja sínum. Skyldi hann fá allar
hennar eigur að henni látinni,
íbúöina í Solln, sumarbústað í Bad
Reichenhall, innstæður hennar í
bankanum og líftryggingarféð. Alls
var þetta um milljón mörk, eða
jafnvirði um þrjátíu og fimm millj-
óna króna.
Síðustu vikuna i febrúar síðastl-
iðnum var Rudolf á ferðalagi um
Bæjaraland eins og svo oft áður.
Að kvöldi þess 26. kom hann heim
til Margit. Hvað gerðist þá liggur
ekki ljóst fyrir og gerir ef til vill
aldrei.
Rudolf segir að Margit hafi farið
í saunabað en hafi runnið til og
skollið með höfuðið í gólfið, svo illa
að hún hafi dáiö. í skelfingu sem
hafi gripiö hann hafi hann fjarlægt
líkið úr íbúðinni, sett það í bíl sinn,
ekið með það niður að Dóná og
kastað því í hana.
Skoðun
lögreglunnar
Rannsóknralögreglan og ákæru-
valdið taka ekki Rudolf trúanlegan.
í lögregluskýrslu segir eftírfarandi:
„Eftir það sem fram hefur komiö
við rannsókn málsins verður að
líta svo á að ákærði, Rudold B„
hafi, 26. eða 27. febrúar 1991, veitt
Margit Ottstadt þungt höfuðhögg
sem hafi dregið hana tíl dauða, lík-
legast í íbúðinni við Brjjutgamst-
rasse 9, líklega i þeim tilgangi að
komast yfir líftryggingarfé henn-
ar.“
Ingrid trúir á sakleysi mannsins
síns. Á hálfsmánaöar fresti fær hún
að sitja hjá honum í hálftíma. Hún
er þeirrar skoðunar að þótt hann
hafi verið henni ótrúr sé hann ekki
moröingi.
Hún spyr sig hins vegar oft
margra spuminga. Og stundum
verða þær svo ásæknar, segir hún,
að hún fyllist örvæntingu og hefur
á slíkum stundum íhugað að binda
enda á líf sitt. En vinir hennar og
ættingjar reyna að telja í hana
kjark til að halda áfram lífsbarátt-
unni og sjálf segir hún aö það séu
bömin sem fái hana alltaf til að
snúa inn á rétta braut þegar þungu
þankarnir séu í þann veginn að ná
yfirhöndinni.
Rudolf er farinn að láta á sjá.
Hann grætur títt örlög sín en neitar
sem fyrr að hann hafi myrt Marg-
it. Verði hann sekur fundinn fær
hann langa fangelsisvist en verði
hann sýknaður erfir hann eigur
ástkonu sinnar.