Dagblaðið Vísir - DV - 21.11.1992, Blaðsíða 15

LAUGARDAGUR 21. NÓVEMBER 1992.
15
Og enginn þeirra dó
„Má ég halda partí?“ Þetta er
spuming sem flestir foreldrar
unglinga standa frammi fyrir. Góö
regla er að segja humm og ha og
reyna að þegja málið í hel. Þetta
hefur gefist mér vel og því var ég
hættur að hafa áhyggjur af þessum
málum. Ég taldi að ég kæmist upp
með þessa tækni og ungviðið yrði
leitt á að reyna við gamla mann-
inn. En þar yfirsást mér.
Samið um
samkvæmi
Eldri sonur okkar hjóna náði
samkomulagi við móður sína um
bekkjarpartí á heimilinu án þess
að bera það undir húsbóndann.
Málið var klappað og klárt þegar
mér var tilkynnt það að bekkjar-
partí yrði í mínu eigin húsi í tengsl-
um við árshátíð menntaskóla son-
arins. Ég vissi að ég var orðinn
valdalítiil á heimilinu en hélt þó
að ég hefði frestandi neitunarvald.
Svo er greinilega ekki. Öllum
bekknum var boðið og þeirra fylgi-
fiskum sem eru allmargir þegar
ungdómurinn er kominn í loka-
bekk framhaldsskólans.
Ég viðurkenni að kynslóðin sem
nú er að vaxa úr grasi er ekki eöis
villt og sú sem ég tilheyri. En samt.
Bekkjarpartí fólks á tuttugasta ald-
ursári eru háskasamkundur að
mínu mati. Þau voru það að
minnsta kosti þegar ég og skólafé-
lagar mínir vorum á þessu þroska-
stigi fyrir rúmum tveimur áratug-
um. Foreldrar, sem fómuðu húsum
sínum undir samkvæmin, tóku
mikla áhættu. Finnskur kristall,
sem þá var í tísku, var oft hætt
kominn. Postulínssvanir gátu háls-
brotnað og hugsanlega kvamaöist
úr pínustyttum sem þóttu ómiss-
andi á hveiju menningarheimili.
Nokkur stig
gleðinnar
Ungdómurinn þá var að prófa sig
áfram með guðaveigamar og
blandan gat orðið fullsterk. Fyrst
færðist því fítonskraftur í tilrauna-
dýrin og þau hringsnerust og döns-
uðu upp um alla veggi. Annað stig
gat verið ógleði svo megn að mag-
inn umsnerist og þá var ekki víst
að spýjan rataði beint ofan i kló-
settið. Fagurgrænt Axminstertepp-
ið varð þá gulleitt og lyktin frá-
hrindandi. Þriðja stigið var svo
áfengissvefninn. Gjaman fundust
ungmennin „dauð“ á klósettum og
í svefnherbergjum og vel gat komið
fyrir að hinir þreyttu skriðu upp í
hillu og sofnuðu þar. Hansahillu-
samstæður úr tekki vora til
margra hluta nytsamlegar.
Skilyrði um brottför
Allt þetta er Ijóslifandi í minning-
unni. Nú var staðan hins vegar sú
að ég var kominn í hlutverk þol-
andans. Ég var foreldrið sem setti
hausinn á stokkinn og var tilbúinn
að fóma húsgögnum og postulíni.
En hvað gerir maður ekki fyrir
blessuð bömin? Eitt jákvætt sá ég
þó við partístandið. Talsverðar lík-
ur vora á því að framburðurinn
mannaði sig upp og tæki til í her-
berginu sínu. Varla tæki hann á
móti félögum sínum og vinum með
draslið úti um allt.
Eitt skilyrði setti drengurinn for-
eldrum sínmn og yngri systkinum.
Þau máttu ekki vera heima meðan
á partíinu stæði. Hann ætlaði ekki
að þola það að pabbi gamli sæti í
djúpu hægindi og hlustaði á frétt-
imar og hastaði á liðið. Þá væri í
meira lagi pínlegt og raunar með
öllu óþolandi ef sá gamli væri með
einhveijar óviðeigandi athuga-
semdir við félagana eða reyndi
jafnvel að koma með einhveija
asnalega fyndni. Móðirin hafði þeg-
ar, fyrir hönd foreldranna, sam-
þykkt þetta skilyrði. Gallinn var
bara sá að partíið átti að standa
fram á nótt og foreldramir með
yngri bömin því sýnilega á ver-
gangi meðan á þessu stæði. „Þið
getið bara verið hjá ömmu,“ sagði
strákur og hafði engar frekari
áhyggjur af heimilislausum ætt-
ingjum sínum.
Hvar er lykillinn?
Partídagurinn rann upp bjartur
og fagur. Drengurinn og móðir
hans höfðu mikið að gera. Hún
snurfusaði svo allt væri heimih og
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
fjölskyldu til sóma og strákur tók
sig til og kom herberginu sínu í
stand. Það jaðraði við kraftaverk.
Faðirinn var hins vegar lengi í
vinnunni svo lítið mæddi á honum.
Hann kom þó með nokkrar vitur-
legar ábendingar til konu sinnar
þegar heim kom um kvöldið. „Viltu
ekki, góða mín, koma nýju krist-
alsglösunum þínum fyrir á örugg-
nm stað?“ sagði hann og stakk upp
á notkun óbijótandi glasa. Konan
tók ekkert mark á leiðbeiningun-
um. Hún sagði bekkjarsystkini
stráksins verð fyllsta trausts.
Stúdentsefnin ætluðu að hittast
og borða saman á veitingastað og
koma svo með rútu í þessa gleði-
byggð í Kópavoginum. Strákurinn
var orðin glerfínn og tilbúinn í
djammiö. Áður en hann fór full-
vissaði hann sig um að við yrðum
farin úr húsinu áður en hann kæmi
með gesti sína. Við hlýddum því
og ég stakk upp á ístúr til þess að
gera eitthvað. „Heldurðu að hann
sé með húslykil?“ spurði ég konuna
þegar við vorum á leið í ísbúðina.
„Það væri alveg eftir honum að
bjóða heim 30-40 manns og komast
svo ekki inn.“ Konan fékk létt áfall.
ístúmum var frestað, brunað til
ömmu með yngri bömin. Jú, mikið
rétt. Frumburðurinn hafði í milli-
tíð hríngt til ömmu sinnar frá veit-
ingastaðnum, lyklalaus. Faðirinn
var sendur í skyndingu til að redda
málinu. Allt fyrír bömin.
Þeim var mikið mál
Partígestir komust því inn en
heimilislausir foreldramir settust
upp á ömmu og afa með yngrí böm-
in. Þar sáum við dagskrárlokin í
sjónvarpinu og nýr dagur rann.
Þegar komin var hálftími fram yfir
boðaða brottfór partígesta á ballið
nennti ég ekki að bíða lengur. Sof-
andi bömum var smalað saman og
haldið í gleðihverfi bæjarins, sem
sagt heim. Þegar nær dró fór ekki
milli mála að partíið var enn í full-
um gangi. Dansandi ungmennin
vora úti um alla stofu. Þaö sáum
við um leið og við renndum í hlað.
Ungur maður stóð uppi við bein-
vaxna ösp, sem ég gróðursetti í
garði mínum fyrir nokkrum áram,
og mé. Annar jafnaldri hans var í
sömu erindagerðum, ískyggilega
nærri heimilisbíl háttsetts ná-
granna míns. „Við gefum þeim
hálftíma enn,“ sagði konan og bað
mig að bakka burt og taka einn
hring um bæinn. „Vita þeir ekki
að við erum með þijú klósett í hús-
inu?“ sagði ég og var enn með hug-
ann við ungu mennina sem var svo
mikið mál. „Svona, vertu ekki með
þessa smámunasemi," sagði konan
og dreif mig á rúntinn.
Kaupstaðarlykt
og stunur Madonnu
Við komum aftur eftir hálftíma
og stuðið var ekki minna. „Nú
slúttum við þessu," sagði ég og nú
vai;frúin á sama máh. Ungmennin
tóku okkur fagnandi og lítið dró
úr dansinum. Kaupstaðarlykt var
í húsinu og fyrirfram hefði ég aldr-
ei trúað því að hægt væri að ná
þvílíkum hávaða úr græjunum sem
ég keypti um árið. „Rútan er komin
að sækja ykkur," hrópaði ég 1 gegn-
um stunur Madonnu og rappsveit-
ar hennar. Par kysstist á stofugólf-
inu og virtist ekki taka eftir sæta-
ferðunum sem ég bauð.
Smám saman komst þólosá hóp-
inn enda var orðið löngu tímabært
fyrir krakkana að koma sér á ball-
ið. Ég sá mér til léttis að húsgögn
og aðrir innanstokksmunir vora á
sínum stað. Ég vildi því vera al-
mennilegur og tók ungan mann
tali. Þegar hann fór út í rútu, næst-
ur á undan syni mínum, hældi ég
þessum unga bekkjarbróður fyrir
fágaða framkomu. „Hvað er þetta
með þig, maður?“ sagði strákurinn.
„Sástu ekki að þetta var kennar-
inn?“
Enginn uppi í hillu
Ég dró niður í Madonnu um leið
og sást á eftir þeim síðasta út í rútu.
Gleðin hafði greinilega verið mikil
og tómu flöskumar vora margar.
En engan fann ég dauðan inni á
klósetti og því síður uppi í hillu.
Þessi kynslóð fær miklu betri eink-
unn sem sú næsta á undan. „Þetta
era fínir krakkar,“ sagði konan.
„Það hefur ekki einu sinni kvam-
ast úr glasi.“ Ég sagði humm og
ha og vildi ekki hæla þeim um of.
Þeim mæðginum gæti nefnilega
dottið í hug að endurtaka leikinn.