Dagblaðið Vísir - DV - 21.11.1992, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 21. NÓVEMBER 1992.
Sérstæð sakamál
Bréfið á háaloftinu
Það var tvennt sem vakti undrun
hins tuttugu og sex ára gamla Dou-
glas Munro þegar hann kom heim
úr vinnunni ágústkvöld eitt árið
1938 í Bristol á Englandi. Annað
var að sonur hans, Dudiey, sem var
þá aðeins þriggja mánaða, grét há-
stöfum en hitt að það var enginn
ilmur af nýlögðuðu ka£B í húsinu
en það var kona hans vön að hafa
á borðum í hvert sinn sem hann
kom heim að loknum vinnudegi.
Ástæðuna uppgötvaði Douglas
þegar hann kom upp í svefnher-
bergið á fyrstu hæð. Þar lá kona
hans, Virginía, þijátíu og eins árs,
á gólfinu. Hún var alklædd en nátt-
fatabuxur höfðu verið bundnar um
hálsinn á henni og það svo fast að
Doulgas varð að sækja eldhúshníf
til að ná þeim af henni. Hann gerði
síðan tilraunir til að lífga hana við
en það var um seinan.
Douglas tók nú soninn og hljóp
með hann í næsta hús. Hann sagði
nágrannakonunni að kona sín
hefði verið myrt og bað hana um
að hafa drenginn hjá sér meðan
hann gerði íögreglunni aðvart.
Féll í stríðinu
Þótt rannsóknarlögreglan teldi
Douglas þann sem líklegastur væri
til að hafa myrt konu sína tókst
ekki að fá hann til að játa á sig
morðið og ekkert það kom fram
sem nægöi til þess að sanna það á
hann. Niðurstaða rannsóknarinn-
ar varð því sú að fallið var frá því
að höfða mál á hendur Douglas og
málið lagt til hliðar með þeim um-
mælum að Virginía hefði verið
myrt af „óþekktum aðila eða aðil-
um“.
Douglas seldi nú húsið og fluttist
heim til móður sinnar, Maríu, með
soninn. Hann einangraðist hins
vegar mikið vegna umtals ná-
granna og grunsemda um að hann
hefði myrt konu sína og í desember
1939 gekk hann í herinn. Þá var
síðari heimsstyrjöldin hafin fyrir
nokkru. Hann var síðar sendur til
Norður-Afríku og þar féll hann
þann 6. júní 1942.
María Munro sá vel um sonar-
soninn, Dudley. Hann fékk gott og
kærleiksríkt uppeldi og góða
menntun.
Áratugirlíða
Árið 1970, þegar Dudley var orð-
inn rúmlega þrítugur, gekk hann
að eiga Brendu Grower, sem hann
hafði þá þekkt í rúmt ár. Amma
hans var ánægð með ráðahaginn
og ungu hjónin hófu búskap í hús-
inu sem hún átti. Þá var María
Munro orðin áttatíu og sex ára og
var til þess tekið hve hrifin hún
væri af konu sonarsonar síns. Var
samband hennar við ungu hjónin
gott en þann 30. janúar 1971 lést
hún „úr elli“, eins og sagði í dánar-
vottorðinu.
Árið 1975 ákváðu Dudley og
Brenda, sem höfðu nú eignast tvö
böm, að selja gamla húsið og kaupa
annaö stærra og nýtískulegra. Það
leiddi til þess að Dudley varð að
taka til á háaloftinu. Þar var margt
um gamla muni og tók verkið
nokkum tíma, enda skoðaði hann
vandlega allt sem þar var. Og það
leiddi í ljós dáhtið sem enginn hafði
búist við.
Bréfið
í gömlu tinskríni á háaloftinu
fann Dudley umslag sem var merkt
honum. „Til míns elskaða sonar-
sonar, Dudleys," stóð á því. Þegar
hann reif það upp kom í ljós svo-
hljóðandi bréf:
„Kæri vimir!
Þegar þú lest þetta verð ég dáin
og grafin en ég get ekki legið róleg
í gröfinni fyrr en sannleikurinn um
dauða móður þinnar er kominn
fram. Ég veit aö faðir þinn sálugi
liggur enn undir gmn um að hafa
framið morðið en hann drap ekki
móður þína. Það gerði ég. Ég held
að hann faðir þinn hafi vitað það
en hann sagði aldrei frá því. Móðir
þín hataði mig og ég hana. Hún tók
ekki aðeins son minn frá mér held-
ur gerði hún það sem ég gat ekki
fyrirgefið. Hún bannaði mér að sjá
þig, Dudley, og það var ófyrirgefan-
legt.
Hann faöir þinn varð að stelast
með þig út úr húsinu og út í al-
menningsgarð svo að ég gæti fengið
að sjá þig, mitt eigið barnabarn.
Það var meira en ég gat umborið.
Guð veit að ég reyndi að leita
sátta við hana og það síðast daginn
sem hún dó. En þá sagði hún um-
búðalaust að hún óskaði ekki eftir
því að hún, sonur minn eða sonar-
sonur hefðu nokkru sinni neitt með
mig að gera. Hún bað mig um að
fara af heimili sínu og koma þangað
aldrei aftur.
Ég veit ekki hvað kom yfir mig.
En skyndilega þreif ég skörung úr
kolaeldavélinni og sló hana í
hnakkann meö honum. Hún féll
meðvitundarlaus á gólfið. Ég dró
hana síðan upp á efri hæðina, batt
náttafatabuxur um hálsinn á henni
og herti að. Síðan skildi ég við
hana.
Ég get aðeins vonað að góður Guð
sýni mér þá miskunn að fyrirgefa
mér þennan skelfilega verknað.
Komdu þessu bréfi í hendur lög-
reglunnar svo að nafn fóður þíns
verði hreinsað.
Þín amma
María Helena Munro"
Málalok
Dudley las bréfið af athygh en
sýndi síðan konu sinni það. Þau
voru sammála um að fara sem fyrst
með það til lögreglunnar. Rann-
sóknarlögreglumenn tóku fram
gömlu málsskjölin, þá nær fjörutíu
ára gömul. Bréfið var lagt í möpp-
una en hún síðan lögð með þeim
málum sem upplýst hafa verið.
Næsta sunnudag fóru Dudley og
Brenda ásamt bömum sínum
tveimur í kirkjugarðinn og lögðu
krans á leiði Maríu Munro. Á korti
sem fest var við hann stóð:
„í kærleiksríkri minningu um
góða og elskulega ömmu.“
Óvenjulegar
aöstæður
Það hðu aðeins nokkrar mínútur
frá því að Douglas hringdi á lög-
reglustöðina þar til rannsóknarlög-
reglumenn komu á staðinn. Þeim
varð hins vegar fljótlega ljóst að
máhð kynni að verða erfitt við-
fangs. Þó mun fæsta þeirra hafa
grunaö aö þrjátíu og átta ár myndu
líða þar til lausnin fyndist loks.
Ljóst var að kynferðisafbrota-
maður hafði ekki verið að verki.
Virginía var fullklædd og ýmislegt
benti til að hún hefði þekkt morð-
ingjann því hvergi var þess nein
merki að sjá að brotist hefði verið
inn í íbúðina. Allar rúður vom
heilar. Á öhum hurðum vora auka-
lásar og á útidyrahurðinni var sér-
stök öryggiskeðja af svemstu gerð.
Gaf Douglas þá skýringu að kona
hans hefði verið hrædd við ókunn-
uga og hleypti yfirleitt aldrei nein-
um ókunnugum inn í húsið.
Sú staðreynd að öryggiskeðjan
var ekki fyrir útidyrahurðinni
benti hins vegar til þess að morð-
inginn hefði gengið út um aöal-
dymar eftir verknaðinn.
Grunurvaknar
Virginía hafði verið munaðarlaus
og ekki átt nein systkini. Hún hafði
umgengist fáa og átti aðeins nokkr-
ar vinkonur. En engin þeirra hafði
verið nærri húsinu þennan ágúst-
dag. Þetta leiddi til þess að granur
féh á Douglas Munro. Hann hafði
farið að heiman um morguninn en
um tveimur tímum áður en hann
kom að líkinu af Virginiu hafði
hann farið úr vinnunni. Hann gaf
þá skýringu að hann hefði heim-
sótt móður sína og verið að koma
frá henni þegar hann kom að líki
konu sinnar. Móðir hans staðfesti
svp þessa fuhyrðingu hans.
Ástandið í fjölskyldunni var hins
vegar sérstætt. María Munro, móð-
ir Douglas, var orðin fimmtíu og
fjögurra ára þegar sonur hennar
kvæntist. Hann var einkabam og í
raun sá eini sem hún átti að, því
maður hennar hafði fallið í Frakk-
landi í fyrri heimsstyijöldinni. Hún
hafði frá upphafi verið á móti því
að Douglas gengi að eiga Virginíu
og sagt að fimm ára aldursmunur
væri of mikill og í raun væri Virg-
inía tíu árum of gömul því að eðli-
legra væri að maðurinn væri eldri
en konan.
Dudley, Brenda og börn þeirra.
Skýringar Douglas
„Konan mín sakaði móður mína
um að reyna að eyðileggja hjóna-
band okkar,“ sagði Douglas við yf-
irheyrslu, „en það var alrangt hjá
henni,“ bætti hann svo við. „Hún
gekk jafnvel svo langt að neita
móður minni um að sjá son okkar
svo að ég varð að fara með hann út
í almenningsgarð með leynd svo
að hún gæti fengið að sjá bama-
bamið sitt.“
Viðræður við fólk sem þekkti til
Munro-hjónanna leiddu í ljós að
Virginía hafði verið mjög afbrýði-
söm kona. Hún hafði ekki þolað að
maður hennar svo mikið sem liti á
aðrar konur og það jók gransemdir
lögreglunnar um að Douglas hefði
myrt hana. Var nú tekiö að kanna
fiarvistarsönnun hans betur og
kom þá í ljós að hún hélt ekki.
í raun hafði hann farið í heim-
sókn til Söndra nokkurrar Gough,
sem hafði orðið ekkja þremur mán-
uðum áður er maður hennar hafði
farist í bílslysi. Douglas hélt því
hins vegar fram að samband þeirra
Söndra væri vináttusamband og
annað ekki. Hann hefði aðeins
heimsótt hana til að telja í hana
kjark. Hann sagði að þótt hann
hefði í fyrstu sagt ósatt um hvar
hann hefði verið þegar kona hans
var myrt sannaði það ekki að hann
væri sá seki.
Douglas Munro.
María Munro.