Dagblaðið Vísir - DV - 05.06.1993, Side 15

LAUGARDAGUR 5. JÚNÍ 1993
15
r m-
Beðið um gott veður
Ég rak augun í þaö í Pressunni
að veðurstofustjóranum nýja er
kennt um vonda veðrið hér á landi.
Það er rétt athugað hjá þeim
Pressumönnmn að veðrið hefur
verið óvenju fúlt allt frá því að Eið-
ur skipaði Magnús flokksbróður
shm veðurstofustjóra. Þó treysti ég
mér ekki til að taka undir þaö sjón-
armið að kenna megi krötum í
ráðuneyti og Veðm-stofu um skít-
viðrið. Enn situr Páll Bergþórsson
sem veðurstofustjóri með Magnúsi
krata. Páll hefur því áhrif og ef
rétt er munað komu nokkrir blíð-
viðrisdagar í tíð Páls. Það er því
ekki útilokað að við eigum efdr að
upplifa blíöu undir stjóm Magnús-
ar.
Veðrið ræður
Veður skiptir miklu máli og
stjómar jafnvel geðheilsu manna.
Þetta vita þeir veðurstofumenn
manna best. Sjálfsagt þekkja veð-
urfræðingar það aö vera kennt um
leiðindi í veðri en fá minni þakkir
ef léttir til. Þannig man ég eftir því
aö kröfuganga var farin að Veður-
stofunni fyrir nokkrum áram, lík-
lega þegar rigningarsumar var al-
veg að gera út af við menn. Kröfur
göngumanná vöru ekki margar.
Aðeins var farið fram á gott veður.
En það er með þessar kröfur eins
og ýmsar aörar. Ekki er hægt aö
verða við öllu.
Aldrei skiptir veður almenning
þó meira máii heldur en þessa þrjá
sumarmánuöi sem við fáum, júní,
júlí og ágúst. Þá fara menn í sum-
arfrí og vonast til þess að fjúka
ekki af tjaldsvæðum og því síður
að þurfa að byija á því að morgni
dags að skafa snjó af bílnum. Dæmi
um slíkt eru þó til og ekki þarf að
fara lengra aftur í tímann en til
Jónsmessu í fyrra. Þá snjóaði
hressilega á ferðamenn jafnt sem
aöra.
Krókur á móti bragði
Síðustu ár og jafnvel áratugi hafa
íslendingar séð við þessu. Þeir hafa
leitað suður á bóginn til heitari
landa í sumarfrí. Skítt með rigning-
una og rokið heima. Sól og blíða í
suðlægu landi hefur reynst sú
vítamínsprauta sem dugði næsta
árið. Hægt var að þrauka af dimm-
an vetur og láta sig hlakka til næstu
sólarferðar.
Enn er það svo að margir láta
þetta eftir sér en þess sér þó merki
að harðnað hefur á dalnum. Krepp-
an herðir tökin hérlendis og ekki
er útlit fyrir að breyting verði á
næstu árin. Taka verður tillit til
þessa og breyta lífsstílnum.
Minn hagur
og þjóðarinnar
Þetta sagði ég eiginkonu minni
þegar daginn tók lítillega að lengja.
Hún fær árlegt tilfelli þegar auglýs-
ingar ferðaskrifstofanna byija að
birtast í febrúar og litfagrir bækl-
ingarnir gubbast út úr prentvélun-
um. Hún vill utan. Ég benti aftur á
móti á stöðu heimilisbókhaldsins
og ekki síður stöðu þjóðarbúsins.
Hún veit um stöðu heimilisins en
hefur ekki sömu áhyggjur af hruni
þorskstofnsins og ég.
Nú tökum við okkur almennilegt
sumarfrí hér heima, sagði ég. Við
höfum aldrei ferðast að neinu gagni
um landið okkar. Förum austur og
vestur og jafnvel yfir hálendið. Eru
ekki allir að dásama fegurðina þar,
kyrrðina og auðnina?
Þaö var auðvitað djarft af mér að
leggja þetta til svona snemma árs.
Ég vissi alveg á hveiju ég átti von
enda fékk ég að heyra það. Betri
helmingurinn flutti sundurliðaða
ræðu. Þar voru taldir upp kostir
þess aö fara til útlanda og ókostir
þess að ferðast hér heima.
Blíða eða bálviðri
Það má treysta því að við fáum
gott veður ef við fórum út, segir
konan. Hún er dálítið fyrir sólböð
og þess háttar. Það er ódýrara að
borða, bætir hún við. Krakkamir
geta sprangað um léttklæddir. Við
sjáum eitthvað nýtt, kynnumst
öðrum lifnaðarháttum og menn-
ingu. Við látum það eftir okkur sem
við gerum aldrei hér heima. Lifum
lífinu lifandi, segir konan og er nú
komin á flugstig. Hún sækir
myndaalbúmin og sýnir mér
myndir af sólbrúnni fjölskyldu í
Flórída, á Spáni og í Portúgal, auk
fjölmargra annarra landa. Allir eru
glaðlegir, léttklæddir og yflrleitt að
borða ís. Umhverfið er skrýtt blóm-
um og pálmatré svigna jafnvel í
baksýn. Það fer sæluhrollur um
frúna þegar hún sýnir mér mynd-
imar. Hún er komin á hvíta sand-
strönd í huganum. Hún heyrir
öldugjálfrið og teygir sig nánast
eftir svaladrykk á strandbamum.
Skyndilega kemst hún aftur úr
þessum transi. Ætlar þú, segir hún,
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
og bendir vísifingri á eiginmanns-
nefnu sína, að bera slíkt sældarlíf
saman við ferðalag hér á skerinu?
Nei og aftur nei, segir konan.
Það er kalt héma og blautt, held-
ur konan áfram. Ég ætti ekki annað
eftir en að fara að hristast eftir ein-
hveijum óvegum. Ef við ferðumst
hér þá rignir ömgglega. Stundum
er líka rok. Það er dýrt að gista og
dýrt að borða. Krakkarnir heimta
að við stoppum í flestum sjoppum
sem á vegi okkar verða.
Viðlegubúnaður
Ætlar þú kannski að sofa í tjaldi?
spyr frúin en bíður ekki eftir svari.
Hún veit sem er að við eigum ekki
tjald. Þú ert kannski tilbúinn meðo
prímusinn og pottasettið í útileg-
una? Hún veit líka að við eigum
ekki útilegusett. Eigum viö
kannski að fá lánað htla bláa tjald-
ið hjá pabba og liggja í einhveiju
hjólfarinu sem þú finnur? Og hver
á að útbúa okkur í svona ferð?
Heldurðu að þú gerir það? Takir til
allar úlpumar, vetthngana, húf-
urnar og stígvélin?
Konan var ekki lengur í hugan-
um á sólarströnd. Hún riíjaði
greinilega upp þá sælu stund fyrir
mörgum ámm er ég í rómantísku
stuði bauð henni í tjaldferð í sveit-
ina mína. Við gistum bara eina
nótt. Þaö rigndi og htlu munaöi að
tjaldið fyki. Það var vont að hggja
á fóstuijörðinni enda áttum við
ekki dýnur í lánstjaldið. Við athug-
un morguninn eftir kom í ljós aö
mér hafði sést yfir far eftir vömbíl
eða jarðýtu þar sem tjaldað var.
Ég flokkaði þessi mistök sem byij-
unarörðugleika en hef fengið fá
tækifæri til að sýna bætta hæfi-
leika til tjöldunar.
Áróðursherferð
Ég sá að ég réð ekkert við konuna
og eyddi málinu. Ég varð að vinna
tíma. Ég gat nýtt vorið og allan
minn sannfæringarkraft til þess að
sýna konunni fram á dásemdir
hins íslenska sumars. Hvað er dá-
samlegra en að fara út í náttúmna,
hggja í grænum lautum og anda
að sér hreina loftinu? Ég gæti dreg-
ið fram nýju veiðistöngina og látið
að því liggja aö ég sæi um aðdrætti
með því vopni. Við nánari umhugs-
un hætti ég þó við þetta með veiði-
stöngina. Hún veit að ég er fiski-
fæla. Hálendisferð ætti líka að vera
óbrigðul. Ég veit nefnilega að kon-
an er svolítið veik fyrir hálendinu.
Undirbúningstíminn gekk út á
það að fara nokkmm sinnum með
konuna í sumarbústað. Venjast
sveitaferðunum. Við höfum farið í
tvo bústaði. Þeir eru báðir góðir og
með öllum búnaði. Það hefur hjálp-
að. Vandinn er samt sá að í þau
skipti sem við fórum í sveitina var
skítkalt. Og ekki nóg með það. Það
var alltaf hávaðarok. Ég reyni jafn-
an aö gera htið úr þessu og nefni
breytileika íslenskrar náttúm.
Konan gefur htið fyrir breytileik-
ann og enn minna fyrir rokið og
hélaða poha þegar sumar er komið
samkvæmt almanaki.
Lokaæfing
Trompið var að fara með konuna
og krakkana upp fyrir bæ á mínum
fjallabíl og æfa toríæruakstur fyrir
hálendisferðir sumarsins. Þar taldi
ég víst að konan fengi bakteríuna
og heimtaði íjöll og fimindi í stað
sólarstranda. Við höfðurn skammt
farið er við komum aö ársprænu.
Þar var fyrir fólksbíh og komst
ekki lengra. Ég var því heldur
mannalegur þegar ég snaraðist út
og tengdi framdrifslokurnar á
fjallabílnum. Ég rak í drif og gerði
mig líklegan th að fara yfir ána.
Konunni leist ekki á. Eigum við
nokkuð að vera að þvælast þetta?
sagöi hún. Dætumar ókyrröust í
aftursætinu og lögðu ekki í ána.
Þaö er til hths að eiga svona bh og
nota hann aldrei, sagði ég og suhað-
ist út í sprænuna. Konan hélt fyrir
eyrun. Ég sá að vísu htla bót í því
en lét gott heita. Bíllinn fór létthega
yfir. Næsta klukkutímann höktum
við upp og niður hraungrýti og
eyðimerkurlandslag. Það varð ekki
th að æsa upp löngun konunnar th
hálendisferða. Dætumar em eftir
þetta með öhu fráhverfar shkum
ferðum.
Það bláa klárt
Ég gefst hins vegar ekki upp. Ég
hugsa um minn hag og þjóðarinnar
og ætla að ferðast innanlands í
sumar. Ég hlakka mikið th og sé
fyrir mér flahvegi og ár sem ég legg
að baki með fjölskylduna í mínum
fjallabh, Skítt með veðrið. Konan
veit ekki enn að ég ætla að fá lánað
htla bláa tjaldið hjá tengdapabba.
Því er ljóst að það á eftir að reyna
á hjónabandið og fjölskyldulífið
nema veðurstofustjórinn nýi taki á
honum stóra sínum ogsendi okkur
veðurbhðu.