Dagblaðið Vísir - DV - 28.08.1993, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 28. ÁGÚST 1993
Sérstæð sakamál
Eiginkona missir
stjóm á sér
Christine Dryland haföi orðiö aö
þola margt af manni sínum um
árin. Hann var ákaflega veikur fyr-
ir öörum konum og oft haföi legið
við skilnaði en ætíð hafði Anthony
Dryland lofað að taka sig á og ger-
ast góður og tryggur eiginmaður.
En veikleiki hans varð ætíð góðum
ásetningi hans yfirsterkari og loks
kom þar að til alvarlegra tíðinda
dró vegna framhjáhalds hans.
Anthony átti fjörutíu og sex ára
afmæh tuttugasta og sjöunda júlí
árið 1991. Christine hafði búist við
að hann yrði með henni á afmæhs-
daginn en í staðinn valdi hann að
vera með ungri ástkonu sinni. Þá
missti Christine stjóm á sér.
Anthony var í sjöundu skrið-
drekaliðssveitinni bresku í Soltau í
Þýskalandi. Þegar hann ók að heim-
an þennan dag í Mercedes Benz-bíl
sínum elti Christine hann í Saab-bíl
sem hún átti. Anthony, sem var
majór, ók beint til hestamanna-
klúbbsins þar sem ástkona hans,
Marika Sparfeldt, var þjálfari. Hún
var tuttugu og fjögurra ára.
Voðaakstur
Klukkustundu eftir að Anthony
kom í klúbbinn kom Christine að
honum í faðmlögum með Mariku á
efra loftinu í hlöðu klúbbsins. Ma-
riku brá mjög þegar Christine kom
og upphófst nú mikið rifrildi henn-
ar og Anthonys. Á meðan leitaði
Marika út í horn í hlöðunni. Hávað-
inn var það mikill að brátt komu
ýmsir klúbbfélaganna á vettvang
og tóku að fylgjast með því sem
helst varð skilgreint sem hávaða-
samt uppgjör hjóna.
Eitt skammaryrðið fylgdi öðru,
en skyndilega sneri Christine baki
í mann sinn og ástkonu hans, gekk
út og settist inn í Saab-bílinn. Hún
fór síðan að aka hratt í hringi á
hlaðinu fyrir framan húsin. Urðu
hringimir stöðugt stærri. Loks ók
hún á Mariku Sparfeldt og yfir
hana. Um leið féll maður hennar á
jörðina en hann hafði á síðustu
stundu reynt að toga í Mariku. Eft-
ir atburðinn ók Christine á brott
og skildi mann sinn eftir með ást-
konuna deyjandi í örmunum.
Afhermönnum
komin
Drylands-þjónin höföu gengið í
hjónaband þegar þau voru enn ung
að árum en þau höfðu kynnst á
hermannaballi. Bæði voru af her-
mönnum komin. Anthony Dryland
fékk skjótan frama, ekki síst vegna
þess aö hann var mjög góður hesta-
maður og keppti fyrir breska her-
inn.
Haustið 1990 var hann sendur til
Soltau, þar sem hann kom hestum
sínum fyrir í húsum hestamanna-
klúbbsins. Og skömmu síðar tókust
kynni með honum og Mariku. Þau
urðu brátt náin.
Marika var ólík Christine sem
var fámælt, hlédræg kona og var
flestum stimdum heima við heimil-
ishald en gætti þess þó að sinna
þeim skyldum sem á henni hvíldu
vegna starfs manns hennar. Hún
var því með honum við opinberar
athafnir þegar ætlast var til að
kona hans kæmi fram með honum.
Það fór hins vegar fljótlega að
spyrjast í þessu tiltölulega fámenna
breska hermannasamfélagi í Sol-
Anthony með syninum Robert.
tau, sem og í hestamannaklúbbn-
um, að Dryland majór heföi mjög
mikinn áhuga á Mariku.
Ósk um skilnað
en...
Þegar Persaflóastríðið braust út
var Dryland majór sendur til
Saudi-Arabíu og síðan íraks til að
berjast. Stríðið var ljótt á köflum,
eins og flestum er kunnugt um, og
þegar hann sneri aftur til Soltau
var ljóst að breyting hafði orðið á
honum. Hann ræddi við vini sína
um reynsluna á vígvellinum og
sagðist vera skelfdur yfir því blóð-
baði og þeim hörmungum sem
hann hefði oröið vitni aö. Jafn-
framt hafði hann á orði að lífið
væri of stutt til þess að hann vildi
ljúga sig frá vandamálunum frá
degi til dags.
í mars 1991 tilkynnti hann Christ-
ine að hann vildi fá skilnað frá
henni því hann hygðist yfirgefa
hana og þau tvö hálfuppkomnu
böm sem þau áttu. Marika Spar-
feldt væri konan sem hann ætlaöi
að ganga að eiga.
Christine baö hann um að yfir-
vega allt þetta mál gaumgæfilega.
Christine Dryland.
Hann lofaði að gera það þannig að
bjarga mætti heiðri fjölskyldunnar.
Ljóst varð hins vegar síðar að lof-
orðið var ekki gefið af heilum hug.
Staðfestingin á því fékkst á afmæl-
isdeginum örlagaríka þegar Christ-
ine kom að honum og ástkonunni
á efra lofti hlöðunnar.
Morðákæra
Þýska lögreglan og enska herlög-
reglan fengu málið til meðferöar.
Þegar Christine Dryland hafði ver-
ið yfirheyrð ásamt vitnum úr
hestamannaklúbbnum og Anthony
Dryland sjálfum var borin fram
ákæra. Christine var talin sek um
að hafa myrt Mariku Sparfeldt að
yfirlögðu ráði sem og að hafa reynt
að myrða mann sinn.
Vitni báru eiðsvarin að Christine
hefði ekið á Mariku af ásetningi og
hefði hún gert það þrisvar eða fjór-
um sinnum og hefði Marika engum
vömum getað komið við. Þá hefði
Christine einnig reynt að aka mann
sinn niöur.
Christine sat tvö hundmð daga í
varðhaldi áður en mál hennar var
tekið fyrir í enska herréttinum í
Velden við Bremen. Sækjandinn,
Richard Spencer ofursti, krafðist
þess að Christine yrði dæmd fyrir
bæði morð og morðtilraun.
Óvæntar upplýs-
ingar
Í réttinn komu geðlæknar og sál-
fræðingar og gáfu þeir yfirlýsingar
um geðheilsu Christine Dryland.
Þá lagði einn kunnasti lögfræðing-
ur á Bretlandseyjum, Ann Cumow,
fram í réttinum sannanir sem
sýndu, svo ekki varð um villst, að
Christine hafði aðeins ekið einu
sinni á Mariku, ekki þrisvar eöa
fjórum sinnum eins og áður hafði
veriö borið. Var þannig hnmdið
framburði þýsku vitnanna og Dry-
lands majórs.
Þessi gögn urðu til þess að ákveð-
ið var að breyta ákærunni. Hún
hljóðaði nú á mandráp en ekki
morð að yfirlögðu ráði.
í skýrslum og framburði geð-
læknanna og sálfræðinganna kom
fram að Christine hafði þjáðst af
alvarlegu þunglyndi. Var það tahð
á svo alvarlegu stigi aö telja yrði
að á vissum stundum vissi hún
vart hvað væri aö gerast umhverfis
hana. En fleira kom til.
Illastödd
Ann Cumow dró nú fram í dags-
Ijósið ýmislegt úr fortíð Christine.
Þannig varð ljóst að nokkrum
árum áður hafði hún átt við alvar-
lega vanheilsu að stríða. Þar kom
að Christine taldi ekki að nein leið
væri lengur fær fyrir hana en sú
að svipta sig lífinu. Hún reyndi því
sjálfsvig en hún hélt lífinu.
Ann Cumow sýndi fram á að ör-
vinglan Christine á þessum tíma
hefði stafað af ótryggð manns
hennar, en einmitt um þaö leyti
hafði hann haldið við aðra konu.
Eftir sjálfsvígstilraunina gaf
Anthony konu sinni enn loforð um
tryggð en nokkru eftir að þau hjón
fluttust til Soltau hófst svo sam-
band hans við Mariku Sparfeldt.
Þótti ljóst, eftir að Ann Curnow
hafði dregið allt þetta fram og
fleira, að Christine hefði um árabil
þótt hún vera forsmáð af manni
sínum og þegar hann hefði svo kos-
ið aö fara að heiman á afmælisdag-
inn hefði eitthvað gerst innra með
henni. Hún hefði elt mann sinn
og þegar hún hefði svo komið að
honum með ástkonunni á lofti
hlöðunnar hefði hún misst stjórn á
sér.
Málalok
Verjanda Christine tókst þannig
að leiða rök að því að daginn sem
hún kom í hestamannaklúbbinn
hefði hún bæði verið ringluð og
örvæntingarfull. Henni hefði hins
vegar ekki gengið til að ráða Ma-
riku af dögum og heldur ekki mann
sinn. Christine hefði sest upp í bíl-
inn og tekið að aka í hringi meðan
hún bjó sig undir að stytta sér ald-
ur með því að aka á hesthúsið en
það var úr steini.
Þegar rétturinn hafði heyrt allt
sem Ann Curnow hafði fram að
færa sem og öll vitnin sem fram
voru leidd var dómurinn birtur.
Christine Dryland hélt frelsi sínu
en á skilyrtan hátt, þannig að henni
var gert að ganga reglulega til geð-
læknis og sálfræðinga um ótil-
greindan tíma, eða þar til þeir teldu
að hún hefði náð sér. Dómurinn
vakti nokkra athygli, því niður-
staða rétarhaldanna varð allt önn-
ur en sú sem flestir höfðu reiknað
með í upphafi, þegar Christine var
ákærð fyrir bæði morö og morðtil-
raun.
Einnig vakti það athygli hve illa
ótryggð eiginmannsins hafði leikið
hana, og einnig þótti það mjög at-
hyglisvert hve mikið virtist vanta
á að framburður vitna að þvi þegar
Christine ók á Mariku Sparfeldt
reyndist áreiðanlegur. En ljóst er
að viðstaddir höfðu ekki hugmynd
um hvernig geðheilsa Christine var
og virðast ályktanir vitnanna og
tilfinningar hafa ruglað eftirtekt
þeirra en slíkt er engan veginn
einsdæmi.
Framtíð majórsins
er nokkuð óljós eftir það sem
gerst hefur. Framkoma hans þykir
ekki í samræmi við það sem búist
er við af majór, manni sem á að
gæta velsæmis.
Mál Anthonys Dryland er enn til
athugunar hjá yfirmönnum breska
hersins og kann svo að fara að hon-
um verði refsað fyrir brot á reglum
um siðgæði.