Dagur - 19.12.1995, Blaðsíða 10

10 B - DAGUR- Þriðjudagur 19. desember 1995
„Leikföngin mín eru ekki bara
leikföng heldur liggur að baki
þeim mikil hönnunarvinna og
ég legg mikla áherslu á að
sníða þau að íslenskum veru-
leika. Til að leikföng verði
áhugaverð fyrir börn verða þau
að tengjast umhverfi þeirra
þannig að þau geti tengt leik-
inn við veruleikann. Þetta at-
riði er mikilvægt fyrir félags-
þroska barnanna og tnér
fannst þetta vanta hér á leik-
fangamarkaðinn. Ég er auðvit-
að líka að hugsa þetta sem
mótvaegi við ofbeldisleikföngin
og öll þessi rafstýrðu leikföng,
sem geta eyðilagt hugmynda-
fiugið hjá börnunum." Þannig
mœlist George Hollanders,
sem vakið hefur talsverða at-
hygli síðustu mánuðina fyrir
smíði sína á tréleikföngum fyrir
börn. Eins og oft vill verða um
góðar hugmyndir sem verða að
veruleika reka tilviljanirnar
hver aðra og þannig var um
tilurð þess að þessi 27 ára
Hollendingur fór að leita fyrir
sér á íslenska leikfangamark-
aðinum. Já, og hver veit nema
það verði styttra í en margan
grunar að íslensku leikföngin
frá Gullasmiðjunni Stubbi
verði að útflutningsvöru...
„Ég legg mikið upp úr að sníða leikföngin að íslenskum veruleika þannig að börnin geti tengt leik sinn við eitthvað sem þau þekkja úr umhverfi sínu.“ Ein og
ein gerð bætist í hóp framleiðsluvaranna. Nokkur af þessum leikföngum fóru í gegnum nálarauga breskrar dómnefndar á dögunum sem gaf þeim gæða-
stimpil.
George Hollanders og Gullasmiðj-
an Stubbur eru raunar eitt og hið
sama, hann er eigandinn, hug-
myndasmiðurinn og eini starfs-
maðurinn þó eftirspumin eftir
framleiðslu hans geti fljótlega leitt
til þess að fleiri vinnufúsar hendur
komi að smíði tréleikfanganna hjá
Gullasmiðjunni Stubbi.
Maður með þessu eftimafni
hlýtur að vera rammhollenskur og
það er hann. „Ég er uppalinn í
miðborg Amsterdam og þar bjó ég
allt þar til árið 1988. Þá rákumst
ég og konan mín, sem er sjúkra-
þjálfari og kemur frá Friesland í
Norður Hollandi, á auglýsingu í
blaði um að laus væri staða
sjúkraþjálfara hjá Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri. Þetta
vakti strax áhuga okkar vegna
þess að við höfðum oft talað um
þann draum að búa á einhverju
Norðurlandanna. Mér fannst
þröngt um mig í stórborginni,
enda er hugsunarháttur fólks þar
allt öðmvísi en hér. Þar skiptir
fólk sér lítið af náunganum en
héma líður okkur vel.“
George er lærður prentsmiður
og eftir að hann kom til íslands
vann hann í sínu fagi hjá Ásprenti
hf. á Akureyri en eiginkona hans,
Lucienne TenHoeve, sem sjúkra-
þjálfari Fjórðungssjúkrahússins.
Fyrir þremur og hálfu ári eignuð-
ust þau svo tvíburadrengi, sem
fæddust talsvert fyrir tímann. Af
þeirri ástæðu og vegna öndunar-
vandamála hjá öðmm þeirra var
ljóst að annað foreldranna yrði að
vera heima fyrstu árin. Úr varð að
George hætti vinnunni í prent-
smiðjunni og fór að sinna drengj-
unum.
„Þegar við eignuðumst tvíbur-
ana fómm við að leita að þroska-
leikföngum úr tré handa þeim og
okkur tókst hvergi að finna það
sem við leituðum að. Þetta varð til
þess að ég smíðaði óróa eins og
ég þekkti heiman að frá mér.
Leikfangasmíðin fór svo enn frek-
ar af stað þegar drengimir fengu
pláss á leikskóla því þá fékk ég
meiri lausan tíma án þess að geta
farið út á vinnumarkaðinn. Fyrir
einu ári var hugmyndin svo komin
á vemleikastigið og ég steig skref-
ið til fulls,“ segir George.
Eftirsfmrttin strax inikil
Smíðaáhuginn hafði alla tíð verið
til staðar hjá George og sem bam
og unglingur í skóla smíðaði hann
ýmsa sérstæða hluti. Eins og gefur
að skilja var hins vegar lítið hægt
að athafna sig við smíðar í lítilli
íbúð uppi á þriðju hæð í miðborg
Amsterdam og lítið varð úr þeim
fyrr en hann settist að í Kristnesi í
Eyjafjarðarsveit, þar sem fjöl-
skyldan býr nú.
Smám saman hefur boltinn
hlaðið utan á sig, leikfangagerð-
unum fjölgað og eftirspumin auk-
ist. George segir ekki markmiðið
að þetta verði að stórfyrirtæki en
ekki sé annað að sjá en hægt sé að
lifa af þessu starfi. Þó hann sé lítið
farinn að kynna fyrirtækið út á við
hefur eftirspurnin verið mikil og
virðist sem með framleiðslu
Gullasmiðjunnar Stubbs hafi
komið inn á markaðinn leikföng
sem falli í góðan jarðveg.
Hannað eftir bcekíingi
frá Caterpnllar
Á meðan George segir frá hug-
myndavinnu sinni að baki leik-
fangasmíðinni horfir hann á fmm-
módelið af veghefli á vinnuborði
sínu. Hefillinn er í raun mjög ein-
faldur í útliti en er þó glettilega
líkur þeim verkfæmm sem bömin
sjá öðm hvom bregða fyrir í snjó-
mokstri eða í vegagerð. George
var nokkra mánuði að koma hefl-
inum í sína endanlegu mynd og til
þess notaði hann meðal annars
bæklinga frá Heklu hf., umboðs-
aðila vinnuvélaframleiðandans
Caterpillar. Svipuð vinna var lögð
í mjólkurbfl, sem er eitt af nýrri
leikföngunum hjá George. Til að
fá betri innsýn hafði hann uppi á
grein um mjólkurbfla í sögutíma-
ritinu Súlum og upp úr myndum í
henni varð bíllinn til. Segja má
því að tenging leikfanganna við
íslenska veruleikann byrji strax á
teikniborðinu hjá honum.
Hann segir að einfaldleiki verði
að vera til staðar í leikföngunum
til að kynda undir hugmyndaflug
bamanna. Þannig búi þau til sinn
eigin heim með sínum leikföng-
um.
Framleiðir Fisher Price
svoteiðis!
Augljóst er að rauði þráðurinn í
framleiðslunni hjá George er að
leikföngin þroski hugmyndaflugið
hjá bömunum um leið og þau
haldi athygli þeirra. Hann bendir á
að margir foreldrar í dag séu
komnir í ógöngur, séu í raun ofur-
seldir fjöldaframleiðendum leik-
Fannst þröngt um okkur
í Hollandi
Gullasmiðjan Stubbur hefur ný-
lega komið sér fyrir í vinnustofu í
gamla kvennaskólahúsinu á
Laugalandi í Eyjafjarðarsveit,
réttu ári eftir að hún tók til starfa.
George við sögina í vinnustofu sinni.