Dagur - 19.12.1995, Blaðsíða 17

Þriðjudagur 19. desember 1995 - DAGUR - B 17
Margrét hefur unnið við tón-
listarútvarp, verið fréttamaður og
unnið útvarpsþætti. Hvað skyldi
falla henni best í geð? „Það sem
ég er að gera núna, sem er blanda
af dægurmálum, tónlist og frétt-
um. Ég hefði aldrei getað orðið al-
vöru fréttamaður vegna þess að ég
á erfitt með að verða heltekin af
fréttum."
Morgunhani
Morgunútvaip Bylgjunnar hefst
fyrir allar aldir, nánar tiltekið kl.
6, og því liggur beinast við að
spyrja hvenær í ósköpunum morg-
unhanarnir Margrét og Þorgeir
fari á fætur?
„Ég vakna korter í fimm, og
rétt eins og í komfleksauglýsing-
unni svíf ég út úr húsinu máluð og
snyrt,“ sagði Margrét og varð
sposk á svipinn. „Nei, annars þetta
er aðeins orðum aukið. Georg
vekur mig og síðan vakna ég til
fullnustu í sturtunni og mæti á
Bylgjuna ágætlega hress. Þetta
mynstur venst ótrúlega vel.“
Þrátt fyrir að vera svo árrisul
segist Margrét ekki fara að sofa
fyrr en gengur og gerist; svona um
ellefu til hálf tólf, en því megi
ekki gleyma að hún fái sér góðan
miðdegisblund, rétt eins og gamla
fólkið.
Margrét var fljót til svars þegar
hún var spurð að því hvort sjón-
varpið heillaði ekki. „Nei, bless-
aður vertu, útvarpið er miklu
skemmtilegri miðill. Það vex og
dafnar í manni ákveðið bráðlæti í
útvarpi, enda er það skjótvirkur
miðill. Sjónvarpið er miklu sein-
legri miðill, en ég neita því ekki
að það hefur ýmsa kosti framyfir
útvarp. Ég lít ekki svo á að það sé
ákveðinn framaferill fólginn í því
að fara úr útvarpi í sjónvarp. í
mínum huga er sjónvarp ekkert
merkilegri miðill en útvarp."
- Ertu metnaðarfull?
„Það er nú það. Jú, ég tek mjög
nærri mér ef Georg er í illa strau-
jaðri skyrtu og fólk segir að hann
hljóti að eiga svona slæma konu.“
Þessum orðum Margrétar fylgdu
hávær hlátrasköll. „Svona í alvöru
talað, auðvitað vil ég standa mig í
því sem ég er að gera. Hins vegar
hef ég ekki í mér þessa hugsun; að
komast áfram, vinna mig upp. Ég
á mér ekki yfirmannastöðudraum,
guð hjálpi mér. Ég á fullt í fangi
með að hafa stjóm á sjálfri mér og
minni fjölskyldu. Maður hefur séð
fullt af fólki sem fær einhverja
titla, stendur hins vegar ekki undir
þeim, en hefur ekki kjark til þess
að viðurkenna það.“
Ólst up>p> í „húsinu á
sléttunni"
En nú yfir í allt aðra sálma. Mar-
grét var einu sinni ung, í það
minnsta nokkrum ámm yngri en
hún er í dag. Og í þá daga var
gaman að vera til. Þetta var á
menntaskólaárunum á Akureyri.
„Auðvitað fór maður mikið út að
skemmta sér, en ég myndi ekki
segja að ég hafi verið mikið úti á
lífinu eftir að ég átti Sigyn árið
1982. Það er varla hægt að segja
að ég hafi farið út síðan," sagði
útvarpskonan og greinilegt var að
þama hafði hún farið frjálslega
með staðreyndir.
„Mín ungdómsár á Akureyri
voru yndisleg. Ég ólst upp í „hús-
inu á sléttunni", hjá afskaplega
yndislegum foreldrum og bræðr-
uni. Mamma sagði alltaf að ég
hefði verið vitlaus í eitt ár og það
er örugglega tiltölulega vel slopp-
ið.
Ég hefði á þessum árum ekki
getað ímyndað mér að ég ætti síð-
ar meir eftir að starfa við útvarp.
Það var ekki draumurinn í þá
daga. Og þótt ótrúlegt rnegi virð-
ast, þá get ég enn þann dag í dag
ekki staðið upp og sagt meiningu
mína yfir fleirum en fimm.“
- En engu að síður ferðu létt
með að draga út lottótölur á laug-
ardagskvöldum í sjónvarpinu og
hálfþjóðin er að horfa á þig?
„Já, að vísu, en í sjónvarpssal
eru bara fimm að fylgjast með
mér; tveir myndatökumenn, einn
frá dómsmálaráðuneytinu og tveir
frá íslenskri getspá!
Það er bara þannig að maður
upplifir hvorki vinnu við útvarp
eða sjónvarp þannig að einhverjar
þúsundir manna séu að fylgjast
með því sem maður er að gera.
Ég held að það sé fullt af fólki
sem hafi ekki hugmynd um að
lottókonan og útvarpskonan Mar-
grét Blöndal sé ein og sama
manneskjan.“
- En verður þú ekki vör við að
fólk glápi á þig á götu sem lottó-
konuna í sjónvarpinu?
„Það eina sem ég man eftir í
þessu sambandi var að ég fitnaði
töluvert þegar ég hætti að reykja
og fólk hélt að ég væri ólétt. Það
tók mjög á mig. En ég hef al-
mennt ekki áhyggjur af því að
fólk geti ekki sofið fyrir mér og
mínu lífi.“
Saumakonan Margrét
Við víkjum að áhugamálunum.
Margrét viðurkennir að hún
gleymi sér með góða bók í hönd-
unum og síðan hafi henni opnast
nýr heimur þegar hún fór á
saumanámskeið hjá Siggu Pé„
Húsvíkingi, fyrir tveim árum. „Ég
hætti að reykja og ákvað að verja
peningunum heldur í saumanám-
skeið. Þetta er rosalega skemmti-
legt og nú er svo komið að fjöl-
skyldan er meira og minna í
heimasaumuðu.
Ég viðurkenni að ég var algjör
fatafrík á mínum yngri árum, gjör-
samlega heltekin af fötum. En
hvað mig sjálfa varðar hefur þetta
breyst. Börnin ganga fyrir.
Ég er ekki viss um að ég vildi
endurupplifa unglingsárin, en hins
vegar finnst mér mjög gaman að
eiga ungling. Sigyn er miklu
skynsamari en ég var á hennar
aldri. Ég var svolítið áhrifagjörn
og hafði þessa ótrúlegu þörf fyrir
að þóknast alltaf öllum. Dóttir
mín er hins vegar sjálfstæð og
skynsöm. Mér fannst til dæmis
greindarlegt af þrettán ára ung-
lingi þegar hún einn daginn kom
til mín og tilkynnti mér að hún
væri búin að komast að því, að
fyrir hana, mig og allra aðra væri
miklu betra að hún væri brosandi
unglingur en að vera sífellt í fýlu.“
Jólin eins og hjá p>ahba
og niöntmu
Margrét og fjölskylda hyggja á
búferlaflutninga í byrjun næsta
árs. Hún er nú í leiguíbúð í
Brekkugerði í Reykjavík, en búið
er að ganga frá kaupum á húsi í
Hafnarfirði ásamt föður Margrét-
ar, Bimi Brynjólfssyni, sem flytur
sig nú milli landshluta, í fyrsta
skipti á ævinni. I Hafnarfjörð ligg-
ur sem sagt leiðin á nýju ári og
jólin 1996 verða haldin þar. Fram-
undan eru hins vegar jólin 1995
og við ljúkum spjallinu á aðfanga-
dagskvöldi hjá Margréti og fjöl-
skyldu.
„Jólin hjá mér eru vitaskuld al-
veg eins og hjá mömmu og pabba
og það má engu breyta. Ég er orð-
in heltekin af spenningi um hádegi
á aðfangadag og það hefur ekkert
breyst með árunum. Ég stelst í að
kíkja á pakkana og kreista þá svo-
lítið og á slaginu sex borðum við
hamborgarhrygg óg síðan heima-
tilbúinn ís. Síðan er vaskað upp,
sem er sú athöfn er ég hataði hvað
mest sem bam. En þegar ég er
kornin í þau spor sem pabbi og
mamma voru þegar ég var bam,
þá er mér ljóst að uppvaskið á að-
fangadagskvöld er nauðsynlegur
þáttur í jólahaldinu. Þegar búið er
að taka upp pakkana fáum við
okkur eitthvað gott að borða og
opnum síðan jólakortin þegar ró
hefur færst yfir mannskapinn."
Svo mörg vom þau orð Mar-
grétar Blöndal, útvarpskonu, og
engu við þau að bæta. óþh
Margir merkir munir eru í byggöasafni Kristjáns Jóhannessonar. Hér heldur Kristján á prjónastokk sem skorinn er
út af Bólu-Hjálmari.
Vísir að byggðasafm
- rætt við Kristján Jóhannesson á Reykjum í Skagafirði
Stórt og mikið byssusafn er í eigu Kristjáns. Hér mundar hana eina - sem aö
sjálfsögðu er óhlaðin. Myndir: Sigurður Bogi.
„Ætli ég hafi ekki byrjað
að safna þessum munum
af skyldurazkni, fremur en
afsöfnunaráráttu. Og
eðlilega hafa margir mun-
ir fallið til í þeim miklu
breytingum sem gengið
hafa yfir þjóðfélagið síð-
ustu áratugina. Mest er
úr búi foreldra minna og
margt hefur einnig komið
frá fólki hér í Skagafirði
sem haldið hefur munum
til haga og komið þeim
hingað til mín," segir
Kristján Jóhannesson á
Reykjum t Skagafirði.
í eina tíð þótti hrein og klár
sérviska að sanka að sér ýmsu því
skrani sem til féll þegar torfbæjar-
samfélagið leið undir lok. Ósagt
skal látið hvort Kristján, viðmæl-
andi okkar, hefur verið álitinn sér-
vitringur af sveitungum sínum -
og allra síst er svo nú, þegar í fór-
urn hans er að finna mikið safn
muna af ýmsu tagi og kominn er
vísir að byggðasafni. Þá vilja allir
Lilju kveðið hafa. Jafnframt þessu
hefur Kristján endurbyggt frambæ
og baðstofu torfbæjarins á Reykj-
um, sem byggður var um 1850.
Fyrir þremur árum var hinn end-
urbyggði bær svo tekinn í notkun.
Veggir eru steyptir, en byggingin
er með torfþaki og innandyra er
hún viðarklædd í gamla stflnum.
Endurbyggingu annaðist Friðrik
Rúnar Friðriksson, trésmiður á
Lambeyri í Skagafirði.
„Þessir munir eru að stærstum
hluta úr búi foreldra minna, þeirra
Jóhannesar Kristjánssonar og
Ingigerðar Magnúsdóttur, sem
bjuggu hér á Reykjum. Einnig eru
hér munir úr eigu fósturafa míns
Jóhanns P. Péturssonar Danne-
brogsmanns, sem bjó á Brúnastöð-
um hér í Skagafirði. Það sem hér
er að finna þótti sumt ekki merkir
hlutir þegar ég var að hirða þá, en
allir hlutir verða gamlir þegar þeir
geymast,“ segir Kristján.
Kristján kann skil á hverjum
þeim hlut sem í safn hans er að
finna. Meðal þessa eru reiðingar,
ljáir, skyrsár, byssur, kaffikanna,
kabyssa, skilvinda, skrifpúlt og
orgel að ógleymdu skattholi, sem
upphaflega er komið frá Guð-
laugsstöðum í Blöndudal. „Nei,
Guðlaugsstaðaættin hefur ekki
enn gert tilkall til skattholsins,"
segir Kristján, aðspurður. Þá eru
einnig í safni hans Biblíur frá fyrri
tíð og sömuleiðis prjónastokkur,
sem skorinn er út af Bólu-
Hjálmari. Merkustu munina telur
Kristján þó vera altarishurðir úr
kirkju þeirri sem stóð á Reykjum
á undan þeirri sem nú er, en sú var
tekin ofan laust fyrir síðustu alda-
mót eða árið 1896.
Þeim fjölmörgu munum, sem
eru í safn Kristjáns, hefur verið
komið haganlega fyrir. Þó myndu
þeir njóta sín margfalt betur ef
húsrými væri meira. Kristján segir
að vissulega sé hægt að stækka
húsrými safnsins en allt sé óvíst
hvað verði. „Nei, ég hef ekkert
verið að auglýsa ákveðinn opnun-
artíma á þessu safni. Finnst að
með því sé ég að binda mig yfir
þessu og það vil ég ekki gera. Tek
við þeim sem vilja koma og
skoða,“ sagði Kristján Jóhannes-
son á Reykjum í Skagafirði að
lokum. -sbs.
Baðstofan á Reykjuin sem nú hefur verið endurbyggð, var upphaflega byggð um 1850.