Dagblaðið Vísir - DV - 09.12.1995, Blaðsíða 48

52
LAUGARDAGUR 9. DESEMBER 1995 JLlV
Eilíf
innri barátta
- kaflabrot úr bókinni María - konan bak við goðsögnina eftir Ingólf Margeirsson
Hraði og glæsileiki tískuheims-
ins, glaumgosar, kampavín, ferða-
lög, félagsskapur heimsfrægra
' manna úr heimi stjórnmála, kvik-
mynda og viðskipta. Ljómi goðsagn-
ar hefur leikið um nafn og persónu
Maríu Guðmundsdóttur ljósmynda-
fyrirsætu. f ævisögu sinni María -
konan bak við goðsögnina, sem út
er komin hjá Vöku-Helgafelli, gerir
María upp við eigin goðsögn. Höf-
undur bókarinnar, Ingólfur Mar-
geirsson, hefur m.a. farið í gegnum
tíu þúsund blaðsíður úr dagbókum
Maríu, um 1.300 bréf úr einkasafni
Maríu, auk þess að eiga við hana ít-
arleg viðtöl. DV birtir hér nokkur
brot úr bókinni með leyfi útgefanda.
Slegin í gólfið
í ævisögu sinni segir María frá
því hvernig líf hennar gjörbreyttist
eftir að hún var kjörin ungfrú ís-
land 1961. Hún fór í sýningarferð til
Suður-Ameríku en á leiðinni til
baka til íslands millilenti hún í Par-
ís þar sem hún var óvænt uppgötv-
uð sem fyrirsæta á hárgreiðslu-
stofu. María tók upp nafnið Maria
Gudy. Hún hafði bækistöð í París og
komst fljótlega inn i hringiðu hins
ljúfa lifs stórborgarinnar, sótti
veislur með „þotuliði" þess tíma og
kynntist rómuðum glaumgosum
sem flestir voru mun eldri en hún.
Ekki voru þó karlmennirnir sem
hún hitti allir miklir „kavalérar"
eins og samskipti hennar við
spænskan nautabana bera með sér:
„Ein eftirminnilegustu samskipti
min við karlmenn í París á þessum
árum voru við spænskan nauta-
bana. Hann rotaði mig með hnefa-
höggi, eða allt að því. Og er reyndar
eini karlmaðurinn sem það hefur
gert. Gælunafn nautabanans var E1
Cordobes og hann var einn hinna
litríku gesta á Hótel Napóleon.
Hann var þekktasti nautabani Spán-
ar í upphafi sjöunda áratugsins og
naut virðingar og frægðar langt út
fyrir landsteinana. Hann sá mig eitt
kvöldið i anddyri hótelsins og hafði
stuttan formála á umleitan sinni;
eftir að hafa kynnt sig, bauð hann
mér í kvöldverð. Ég afþakkaði. Ég
hafði séð til hans á hótelinu og vissi
hver hann var. Hann var glæsileg-
ur, ungur, spengilegur, dökkur með
tindrandi augu og breiðan munn.
En E1 Cordobes var giftur maður.
Og ein af lífsreglum mínum er að
vera ekki með giftum mönum. Sum-
ar konur vilja bara gifta menn.
Telja það öruggustu og hentugustu
leiðina til að vera í frjálsum ástar-
samböndum. Ég er ekki þannig
gerð. Ég vil ekki deila mínum
mönnum með neinum kvenmanni.
Og ég ber of mikla virðingu fyrir
konum þeirra, til þess að ég vilji
gera þeim það, sem ég vil ekki að
aðrar konur geri mér.
E1 Cordobes tók afneitunina hins
vegar ekki alvarlega. Kannski var
hann vanur því að konur streittust
á móti honum og að höfnun væri
hluti ástarleiksins. Hann fór að sitja
fyrir mér, rauk á mig úr dimmum
hornum og djúpum stólum þegar ég
birtist í anddyrinu og upphóf ákafur
lofsöng um fegurð mína. Það var
eins og höfnun mín hefði æst hann
um allan mun. Á sama tíma tóku
blómavendir að streyma til mín;
litla kytran mín undir súðinni
breyttist í ilmandi rósahaf. Ég gaf
þjónustufólkinu blómin en herberg-
ið fylltist jafnóðum af nýjum, blóð-
rauðum og angandi rósum.
Nautabaninn var jyreini-
lega vitfirrtur af ast
Ég hélt hins vegar mínu striki. Ég
hafnaði öllum tilboðum hans. Kvöld
eitt fór ég með vinum mínum Dany,
Claude, Oleg og fleirum á diskótek-
iö Chez Regine í París. Ég var í
svörtum kjól með punthlýrum. Einn
fyrsti gesturinn sem ég sá á
skemmtistaðnum var spænski
nautabaninn. Hann starði á mig
orðlaus af undrun og heift; konan
sem hafði neitað honum ítrekað var
í fylgd með heilli hjörð af karlmönn-
um! Nokkru síðar stóð ég á gólfinu
og spjallaði við kunningja minn.
Skyndilega fann ég að einhver stóð
bak við mig og leysti hnútana á
hlýrum kjólsins. Þeir féllu niður. Ég
snerist á hæli og rak viðkomandi
heiftarlegan löðrung. Ég sá þrútið
andlit nautabanans og tryllt augu
hans. Svo fann ég snöggan sársauka
í hökunni og flaug lárétt yfir borð
og niður á dansgólf. Þar lá ég hreyf-
ingarlaus.“
Grát sem barn
Hið hraða líf fyrirsætunnar i Evr-
ópu, Banda-
ríkjunum og
um víða ver-
öld, bauð
ekki upp á
langvarandi
tilfinninga-
sambönd.
EinkalífMar-
íu var að
mestu í stöð-
ugu upp-
námi. í
Bandaríkjun-
um kynntist
hún banda-
ríska blaða-
manninum
Luis Carlos
Dominques.
Það var stóra
ástin í lífi
hennar.
„Luis var
fyrsta mann-
eskjan sem
ég trúði til
fulls fyrir
leyndarmál-
inu í lífi
mínu: Að ég
væri • ætt-
leidd. Allt frá
því að veröld
mín hafði
hrunið á
unglingsár-
unum, hafði
ég fáum sagt
frá ættleið-
ingu minni.
Ég hafði ekki
rætt þetta
viðkvæma
mál nema
við útvalda
vini mína.
Og aðeins
hreyft við yf-
irborðinu.
Eftir spreng-
inguna í Út-
hlíðinni forð-
um höfðum
við öll sett
lokið kirfi-
lega á ketil-
inn.
Ég lagði hins vegar spilin á borð-
ið fyrir Luis. Samt hafði ég ekki
þekkt hann nema í nokkra mánuði.
í þessu máli sem öðrum, veitti Luis
mér alla sína athygli og hugulsemi.
Hann tók mig í faðm sér. Faðmur
hans gaf mér vörn og skjól fyrir sár-
um tilfinningum mínum. Ég grét
sem barn; í fyrsta skipti grét ég í
örmum annars. Tár mín höfðu áður
verið fyrir mig eina.
Hann fann til með mér en lét ekki
vorkunnsemi sína íþyngja dóm-
greindinni. Það var mér mikill létt-
ir að geta rætt hinn þokukennda
uppruna minn og innstu tilfinning-
ar við einhvern, öll þessi flækja
hafði legið djúpt í undirmeðvitund-
inni án þess að taka á sig fast form.
Ég hafði afgreitt ýmsar hliðar máls-
ins af rökhyggju en átt erfiðara með
að takast á við tilfinningarnar. Ég
fann fyrir þörf að gefa Luis allt. Ég
vildi verða hluti af hans lífi um leið
og hann yrði hluti af mínu. Ég var
reiðubúin að gefa mig alla. Samt
hafnaði ég Luis.“
Úaðlaðandi hlussa
María varð fyrir hrottafenginni
árás í stórhýsi í New York 1976 sem
hún lýsir ítarlega í bókinni. Atburð-
ur þessi varpaði skugga á líf hennar
í mörg ár á eftir og átti hún í mikl-
um erfiðleikum með að umgangast
fólk eftir árásina. Hún þorði varla
út úr húsi. Hér lýsir hún því hvern-
ig hún fór að því að mæta veröld-
inni:
„Hin innri barátta
virtist eilíf"
Álagið var lýjandi. Kvíðinn sat í
hverri taug, frá morgni til kvölds.
Ég reyndi að bægja honum frá mér
með valíumtöflum - og það tókst
stundum tímabundið. Ég stakk lyfj-
unum í vasann á hverjum degi sem
ég fór að heiman. Tíu milligrömm
til að komast niður í lyftunni, og
hitta fólk. Önnur fimm milligrömm
um hádegið þegar farið var út í há-
degisverð. Aftur fimm milligrömm
síðdegis og loks fyrir svefninn ef ég
hafði ekki drukkið þeim mun meira
af áfengi. Mér var ráðlagt af lækni
að taka lyf við þunglyndi; róandi
lyf. Fyrstu dagana eftir að ég byrj-
aði á lyfjunum, var ég haldin stöð-
ugum svima en eftir nokkra daga
fór líkaminn að venjast lyfjunum.
Þessi nýju lyf voru ekki jafn
sljógvandi og valíumið, en slógu á
angistina án þess að ég yrði óskýr í
kollinum.
Ég drakk meira áfengi en áður.
Ég átti alltaf bjór í ísskápnum. Var
farin að fá mér bjór á morgnana,
eldaði mér jafnvel steik og kart-
öflumús í morgunmat til að geta
réttlætt að drekka kaldan bjór með
heitum mat. Klukkan níu að
morgni. Stundum drakk ég um
miðjan dag. í fyrstu reyndi ég að
finna einhverja ástæðu eins og að
vinkona kom í heimsókn, en þvi
meiri sem einangrun mín varð, gaf
ég dauðann og djöfulinn í öll tilefni
og fékk mér gin og tónik síðdegis í
stað kaffibollans. Ég fór að hafa
áhyggjur af drykkjunni. Var ég orð-
in alkóhólisti? Einn daginn vakna
ég timbruð og í þungum svefnrofun-
um rennur það upp fyrir mér, að
þetta er fimmtándi morgunninn