Dagblaðið Vísir - DV - 01.05.1999, Side 42

>4
fólk
LAUGARDAGUR 1. MAÍ 1999 DV
Jón Ársæll rifjar upp eftirminnilegustu atriði íslands í dag:
Úr kafbát í einangrun ofan í Skaftárgljúfur
Hann hefur setið inni, ferðast með
kafbát, flogið niður Skaftárgijúfur,
faríð í meðferð og þrætt undirheim-
ana. Allt með myndavél. Hann hefur
tekið tæplega annan hvern íslending
tali og er það heimili varla tO í land-
inu þar sem hann er ekki velkominn
í kaffi. Hann var kosinn vinsælasti
sjónvarpsmaðurinn í skoðanakönnun
sem birtist í Fókusi fyrir skemmstu.
Jón Ársæll Þórðarson hefur verið um-
sjónarmaður íslands í dag í fimm ár
en segir tímabundið skilið við þáttinn
tU þess að snúa sér að annars konar
dagskrárgerð. Hann settist niður með
blaðamanni og valdi nokkur af eftir-
minnilegustu atvikunum við gerð
þáttanna undanfarin ár.
„Þetta hefur verið mjög viðburða-
ríkur tími og manni er auðvitað
minnisstæðast allt fólkið sem maður
hefur kynnst um land aUt og frábært
samstarfsfólk á Stöð 2. Hugmynd mín
hefur verið sú að spegla í gegnum
þessa þætti lífið eins og það gengur
fyrir sig og að hið smáa segir oft jafn-
mikla og jafnvel meiri sögu en það
stóra. Það voru einkunnarorðin," seg-
ir Jón ÁrsæU Þórðarson.
í fljúgandi spreng
„Ætli eftirminnilegasta atvikið sé
ekki þegar ég og Reynir Ragnarsson,
lögreglumaður í Vík, flugum til að
mynda Vatnajökulsgosið ‘96. Við vor-
Jón og samfangi hans á Kvíabryggju ræða um kvöldmatinn.
Áhöfnin á Skolpen að viðra sig.
Hérna svifu þeir félagar, Jón og Reynir, með hjartað í buxunum.
Skari „skakki" mundar pípuna.
um á lítiUi reUu sem Reynir á og
flaug. Við komumst að gosinu klakk-
laust og náðum að mynda það en þeg-
ar við snerum við urðu fyrir okkur
mikiir skýjabólstrar og við sáum ekki
neitt. Reynir náði vélinni ekki upp
fyrir skýin þannig að við flugum blint
í 10 mínútur og rammviUtumst. Þegar
við sjáum loks út skýst flugvél hárs-
breidd fyrir framan nefið á okkur
milli skýja. Þá náum við að komast
niður um gat í skýjahulunni og sjáum
glitta í Skaftá. Það var svo lágskýjað
að við neyddumst til að fara ofan í
níðþröng Gljúfrin og fljúga eftir þeim
tU sjávar til að villast ekki aftur. Þeg-
ar við komumst síðan fagnandi út úr
Gljúfrunum tók ekki betra við því að
vélin drap á sér. Þá vorum við enn
i staddir yfir hrauni og hvergi lending-
arhæft. Reyni tókst ekki að ræsa vél-
ina aftur en hún tók við sér annað
slagið þegar hann reyndi það. Þannig
gátum við pústað okkur áfram í átt til
byggða. Þegar við vorum loksins
komnir að efstu bæjunum ákváðum
við að reyna nauðlendingu. í aðsvif-
inu sjáum við himinháa háspennu-
línu kyssa skýin beint fyrir framan
okkur. Ég hrópa á Reyni að svífa und-
ir hana en hann ákveður að reyna að
ræsa og pústa vélinni yfir vírinn. Það
tókst. Þá var maður farinn að svitna i
lófunum. Við svifum áfram og ákveð-
um að reyna að ná flugvellinum á
Kirkjubæjarklaustri. Við rétt sleikt-
um Skaftá í aöfluginu og lentum loks
heilir á húfi. Þar beið bíll frá Stöð 2 til
að taka okkur í beina fréttaútsend-
ingu sem var á Kirkjubæjarklaustri.
En öllu var ekki lokið enn. í þessum
miklu þrengingum hafði mér orðið al-
veg svakalega mikið mál að pissa. Ég
hef aldrei uppiifað annað eins. Það
var jafnvel verra heldur en flugið með
Reyni. En ég náði að losa svokallað
hálft piss á flugvellinum. Nóg til að
létta á þvagblöðrunni þannig að ég gat
staulast upp í bíl og ekið í beina út-
sendingu tfl að lýsa gosinu. En þeir
sem vel þekktu tfl mín og fylgdust
með útsendingunni sáu að það var
eitthvað meiri háttar að. Ég var hvít-
ur sem nár eftir útsýnisflugið með
Reyni og spreng frá helvíti. Ég er enn
að jafna mig. Verð trúlega aldrei
samur."
Menn götunnar
„Einhvern veginn hefur það
atvikast þannig að viðmælendur
mínir hafa gjaman verið fólk sem
hnýtir bagga sína öðrum hnútum en
samferðarmennimir. Ekki það að ég
hafi neitt á móti venjulegum
rembihnútum. En svona er þetta.
Einn þessara manna er í fótgönguliði
Reykjavikurborgar. Hann heitir
Óskar, oft kaUaður Skari „skakki". Ég
settist einn vordag niður með honum
og spjaUaði við hann á AusturveUi.
Hann var ekkert feiminn við að
kveikja sér í pípunni sinni en það hef-
ur hann nú gert ósjaldan. Hann sagði
mér frá því hvernig hassið getur farið
með mann og hann talar af eigin
reynslu. Það er ekki eins saklaust og
margir vilja halda. Ef þú vilt kynnast
lífmu eins og það er og heyra sögur
sem eitthvert púður er í þá er vísast
að tala við menn götunnar. Fólk viU
ekki aUtaf sjá vandann. Ég man líka
eftir því þegar ég ræddi við sprautu-
sjúkling um svipað leyti. Við voram í
yfirgefnu húsi aðeins nokkur
hundruð metra frá Alþingi. Á ná-
kvæmlega sama tíma og hann spraut-
aði sig í handlegginn í miðju viðtali
fór fram lærð umræða um eiturlyfja-
vandann á þingi."
Bak við lás og slá
„Fangar hafa alltaf átt samúð mína.
Það er varla hægt að beita nokkum
mann jafnmiklu ofbeldi og að læsa
hann inni. Ég hef komið við í flestum
fangelsum landsins og meðal annars
vann ég með fóngum á Kvíabryggju.
Hugmyndin var sú að upplifa mismun-
andi aðstæður sem fólk er í og reyna
það á eigin skinni. Á Kviabryggju eru
fyrirmyndarfangarnir. Þar vora aflir
mjög hressir og tóku okkur vel. Strák-
amir unnu í fiskverkun, við beitn-
ingu, og sungu í fangelsiskórnum þess
á mflli.
Lengst kom ég þó við á Litla-Hrauni
en þar létum við Jón Haukur Jensson
myndatökumaður læsa okkur inni í
einangranarklefa til að upplifa helsið.
Þetta var einkennileg tiífinning en
náttúrlega ekkert miðað við að sitja
inni fyrir afbrot. Ég vissi auðvitað all-
an timann að ef ég bankaði nógu fast
á hurðina þá yrði mér hleypt út. Þetta
gátu samfangar okkar ekki.“
Tveggja tonna raki
„Fyrir tæpum tveim árum fengum
við Dúi Landmark myndatökumaður
leyfi tU að fara með norska kafbátn-
um Skolpen í vikutúr frá Bergen tU
Reykjavíkur. Þetta fengum við í gegn
eftir langar samningaviðræður við
norsk yfirvöld. Þetta var þegar æfmg-
ar NATO stóðu yfir á Norður-
Atlantshafi. Skolpen þjónaði hlut-
verki óvinakafbáts sem herinn átti að
finna. Skolpen er einn af elstu kafbát-
um Norðmanna og hann míglak. Að
vísu lærðum við það af skipverjum að
allur leki undir tveimur tonnum kall-
ast raki. Það var rakt um borð.
Stemningin hjá áhöfninni var mjög
góð en þröngt þurftu sáttir að sitja.
Til að mynda þurftu menn að skiptast
á að sofa í kojunum af því að þær
voru svo fáar. Siglingatækin um borð
voru afleit en að lokum römbuðum
við þó á Sexbaujuna og komumst heil-
ir í land.“
„Þetta vora nokkrar sögur úr dag-
lega lífinu eins og maður segir. Allt
voru þetta nú tilraunir til að sýna
fólki hvernig raunveruleikinn er. Það
besta er að maður hefur iðulega getað
rétt úr bakinu og sagt: Svona er ís-
land í dag,“ segir Jón Ársæll Þórðar-
son fréttamaður. -hvs