Dagblaðið Vísir - DV - 09.09.2000, Blaðsíða 30

30
LAUGARDAGUR 9. SEPTEMBER 2000
Helgarblað
DV
Margitta Fiedler hafði fengið nóg af sveinbörnum:
Unga nornin
drap nýfædd
börn sín
Wemigerode er aöeins í aðeins
nokkurra kilómetra fjarlægð frá
Harzfjöllum þangað sem nomir hafa
verið sendar samkvæmt þjóðsögun-
um. I Wernigerode býr einnig al-
vömnorn að mati bæjarbúa. Hún
heitir Margitta Fiedler og hún
framdi síðasta glæp sinn þegar hún
var tæplega fertug. Þá myrti hún
nýfætt barn sitt og lét eiginmann
sinn fleygja líkinu í miðstöðvarofn.
Nýfædda barnið var að vísu
stúlka eins og Margitta Fiedler
hafði óskað sér svo heitt. En faðir
barnsins var 18 ára sonur Margittu,
Mirko. Þess vegna varð litla bamið
að deyja. Móðirin tróð samanrúll-
aðri bleyju upp í barnið til þess að
kæfa það og bað Mirko um að leggja
það í vögguna. Sonurinn horfði á
allt saman. Hann hafði aðstoðað
móður sína við fæðinguna og hann
sá litlu dóttur sína deyja en sagði
engum neitt.
Fleygði barninu í logana
Það var ekki fyrr en faðir Mirkos,
Manfred Fiedler, kom heim sem
sonurinn sagði frá því sem gerst
hafði. Faðirinn kinkaði bara kolli.
Hann vissi hvað hann þurfti að
gera. Morguninn eftir setti hann
barnslíkið í plastpoka og hafði það
með sér í vinnuna þar sem hann
var kyndari. Hann setti mesta hita á
miðstöðvarofninn og fleygði barn-
inu í logana.
Slíkt hafði hann gert oft áður.
Samtals fimm sinnum hafði hann
fleygt litlum bamslíkum i ofninn.
Konan hans hafði myrt bömin eftir
að hafa fætt þau og hann hafði
brennt líkin. Þegar málið komst upp
vakti það skelfingu um allt Þýska-
land.
Margitta og Manfred Fiedler
gengu í hjónaband 15. maí 1971 í
ráðhúsinu i Wernigerode. Hann var
21 árs og hún var 18 ára. Þau voru
bæði í góðri vinnu. Hann var kynd-
Kyndarinn
Manfred hlýddi fyrirskipunum konu
sinnar.
ari og hún var gengilbeina. Sama ár
fæddi hún fyrsta son þeirra, Mirko.
Síðan komu drengirnir hver á eftir
öðrum, Majk, Holger, Jens og Stef-
an. Margittu Fiedler var farið að
langa óskaplega mikið til að eignast
dóttur.
Missti vitiö af sorg
Talið er að ógæfan hafi dunið yf-
ir þegar Margitta fæddi barn í sjötta
sinn. Hún eignaðist dóttur eins og
hún hafði óskað sér. En hamingjan
varði stutta stund. Nokkrum
klukkustundum eftir fæðinguna lést
bamið á sjúkrahúsinu.
Andlát barnsins breytti lífi
Margittu Fiedler. Hún fór að drekka
og hélt sig að mestu innandyra. Hún
sinnti ekki starfi sínu og sinnti ekki
drengjunum sínum fimm. Veikgeðja
eiginmaður hennar horfði bara að-
gerðarlaus á.
Ári seinna varð Margitta barns-
hafandi á ný. Hún hélt þungun
sinni leyndri fyrir eiginmanninum
þar til hún var komin að því að
fæða barnið.
Dauöadómur kveðinn upp
„Ef þetta verður ekki stelpa vil ég
ekki eiga barnið. Þú verður að
sætta þig við það,“ sagði hún við
mann sinn. Nótt eina í júní fékk
hún hríðir. í þetta sinn vildi hún
ekki fara á sjúkrahúsið. Hún vildi
fæða heima og Manfred átti að að-
stoða hana. „Hvort varð það?“
spurði hún þegar bamið var komið
í heiminn. „Drengur," svaraði Man-
fred. Þar með hafði hann kveðið
upp dauðadóm yfir barninu.
Til þess að nágrannarnir heyrðu
ekki barnsgrát krafðist Margitta
þess að Manfred setti þvottakefli
upp í munninn á barninu og legði
það í þvottakörfu. Þremur dögum
seinna litu þau til barnsins. Það var
þá látið og Manfred Fiedler fleygði
því daginn eftir í miðstöðvarofninn
á vinnustað sínum.
Næstu morð voru framin á sama
óhugnanlega hátt og fjölskyldan var
„Enginn skilur hvers
vegna barnamorðin í
Albert Bartels Strasse
númer 34 uppgötvuð-
ust ekki. Ölium var
ijóst að Margitta
Fiedler var stöðugt
barnshafandi. „Við ná-
grannarnir ræddum
þetta en við vorum
vissir um að frú
Fiedler gæfi börnin
strax eftir fæðingu..."
í upplausn. Drykkjan jókst og skuld-
irnar jafnframt. Að lokum áttu þau
ekki lengur fyrir húsaleigunni.
Margitta Fiedler seldi hluta af inn-
búinu. Flest húsgögnin voru seld
þannig að það fékkst fé fyrir meira
áfengi. Bömin urðu hins vegar að
liggja á dýnum á gólfinu.
Tók á móti elskhugum í
hjónarúminu
Það eina sem ekki var selt var
hjónarúmið. Þar tók Margitta
Fiedler fús á móti elskhugum sin-
um. Hún hafði mök við bræður
mannsins síns og elsta son sinn,
Mirko. Hún hélt áfram að fæða börn
sem voru myrt um leið og þau fædd-
ust af því að þau voru ekki stúlku-
börn.
Enginn skilur hvers vegna barna-
morðin í ibúðinni við Albert Bartels
Strasse númer 34 uppgötvuðust
ekki. Öllum var ljóst að Margitta
Fiedler var stöðugt barnshafandi.
„Við nágrannarnir ræddum þetta
en við vorum vissir um að frú
Fiedler gæfi börnin strax eftir fæð-
inguna þar sem hún fengi 500 mörk
fyrir það. Viö gerðum ráð fyrir að
hún hefði not fyrir peningana vegna
þess að hún drakk rosalega," sagði
einn nágrannanna.
Synirnir fimm þorðu ekkert að
segja frá voðaverkunum sem framin
Heimili morðingjanna
Nágrannarnir héldu aö börnin heföu veriö gefin til ættleiðingar.
Manfred og Margitta á brúðkaupsdaginn
Á ellefu árum fæddi hún honum fimm syni. Eftir þaö dundi ógæfan yfir.
Margitta í réttarsalnum
Samviskuiaus móöir sem fékk vægan dóm.
voru á hverju ári. Þeir vissu að ef
það fréttist yrði móður þeirra stung-
ið í fangelsi. Þeir myndu þá verða
látnir á barnaheimili.
Upp komst um glæpina af algerri
tilviljun. Vinnuveitendur Margittu
grennsluðust fyrir um hvers vegna
hún hefði ekki komið til vinnu. Yf-
irmaður hennar, sem var kona,
spurði hvernig henni liði eftir
barnsburðinn. Margitta Fiedler
svaraði vandræðalega að hún hefði
misst fóstrið. Það þótti konunni
undarlegt þar sem hún vissi að
Margitta hafði gengið níu mánuði
með bamið. Læknir, sem kallaður
var á vettvang, staðfesti að Margitta
hefði ekki misst fóstur heldur hefði
hún fætt barn á eðlilegan hátt.
Það var því eðlilegt að menn
spyrðu sig hvar barnið væri og
Margitta Fiedler játaði allt.
Ólæti í réttarsalnum
Hún og maður hennar voru
dæmd í tveggja ára skilorðsbundið
fangelsi. Þegar dómurinn hafði ver-
ið kveðinn upp urðu róstur í réttar-
salnum. Áheyrendur voru æfir yfir
því hvað refsingin var væg. Dómar-
inn varð hvað eftir annað að berja
með hamri sínum í borðið og biðja
menn að halda ró sinni.
Hann rökstuddi dóminn með því
að segja að það væri ekki rétta fólk-
ið sem sæti á sakamannabekknum.
Margitta og Manfred Fiedler hefðu
lent í ógöngum vegna lélegs uppeld-
is í bernsku. Foreldrar þeirra hefðu
átt að sitja á sakamannabekknum.
Hann vildi heldur ekki dæma þau í
óskilorðsbundið fangelsi þar sem
synir þeirra fimm þyrftu á þeim að
halda.
Hjónin, sem viðurkennt höfðu
morð á fimm nýfæddum börnum sín-
um, gátu þess vegna gengið út úr
dómhúsinu sem frjálsar manneskjur.
Móðir afhjúpaði son sinn
Frank Ginstmann var djöfull í mannslíki.