Dagblaðið Vísir - DV - 23.11.2002, Page 47

LAUGARDAGUR 23. NÓVEM8ER 2002
/7 & / cj o rb la 3 3Z>V
51
Bílstjórínn sýknaður,
börain dóu
/ febrúar 1955 dóu tveir barn-
ungir piltar íumferðarslgsi.
Engin áreiðanleg vitni voru
að slgsinu en bílstjóri sem
ákærður var í fgrstu var
næstum viss um að hafa vald-
ið því. Sannanir gegn honum
þóttu þó ekki nægar til sak-
fellingar og var hann því
sgknaður.
Einu sinni var reykvískt samfélag þannig sett
saman að nánast allir útvinnandi heimilisfeður
komu heim í hádeginu og borðuðu heima hjá sér.
Þetta gerði það auðvitað að verkum að á stuttu
tímabili í kringum hádegisbil var talsvert mikil um-
ferð á götum bæjarins og slíkar aðstæður eru aldrei
með öllu hættulausar.
Rétt fyrir hádegi þann 22. febrúar 1955 var lög-
reglunni tilkynnt um að alvarlegt umferðarslys
hefði orðið á gatnamótum Ásvallagötu og Blóm-
vallagötu og þegar lögreglan kom á staðinn reynd-
ust lík tveggja ungra drengja liggja á götunni.
Drengirnir voru báðir látnir þegar komið var með
þá á sjúkrahús en þeir voru báðir með mjög mikla
áverka. Nær engin vitni voru að slysinu en fljótt
varð ljóst að vörubíll hafði ekið eftir Blómvallagötu
og beygt inn á Ásvallagötu og í beygjunni ekið yfir
litlu drengina tvo þar sem þeir voru að renna sér á
magasleða eftir Ásvallagötunni. Drengirnir voru
sex ára og þriggja ára gamlir og talið var að þeir
hefðu látist samstundis.
Lögreglan hófst handa við rannsókn málsins og
hafði fljótlega uppi á blaðamanni sem gekk frá
vinnu sinni kortér fyrir 12 þennan dag. Þegar hann
kom að slysstaðnum vakti lítil stúlka athygli hans á
tveimur litlum drengjum sem lágu í götunni og var
annar þeirra alblóðugur að sjá. Blaðamaðurinn
breiddi úlpu yfir annan drenginn en fór síðan inn í
verslun sem er á horni Ásvallagötu og Blómvalla-
götu og lét vita af slysinu. Þá hafði enginn orðið
neins var og greip allmikil skelfing um sig meðal
viðskiptavina búðarinnar.
Tíu ára sjónarvottur
Litil stúlka, tæplega 10 ára gömul, var eini sjón-
arvotturinn að þessu hræðilega slysi. Hún stóð á
gatnamótunum og sagði lögreglunni að hún hefði
séð bláan vörubíl koma akandi eftir Blómvallagötu
og beygja inn á Ásvallagötu. Við það fór hjól bifreið-
arinnar yfir sleðann sem drengirnir sátu á og
kramdi þá til dauðs í einu vetfangi. Stúlkunni varð
svo mikið um að hún greip fyrir augun en taldi sig
samt hafa séð bílstjórann sem hún taldi vera ung-
legan, berhöfðaðan og í vinnufötum. Stúlkan hljóp
þegar heim og greindi móður sinni frá atburðum og
þegar þær komu út aftur var sjúkrabíll þegar á leið-
inni á slysstað.
Stúlkan var tekin í greindarpróf vegna þessa vitn-
isburðar og komst læknir að þeirri niðurstöðu að
hún væri með greind í góðu meðallagi og litaskyn
hennar væri óbrenglað og greindi hún með góðu
móti græna liti frá bláum.
Fljótlega beindist athygli lögreglunnar að grænni
Studebaker vörubifreið sem stóð við Ásvallagötu
rétt við gatnamótin. Hún reyndist vera í eigu tæp-
lega sextugs bifreiðarstjóra sem sagði að þennan
dag hefði hann ekið sem leið lá eftir Hafnarstræti,
Tryggvagötu, Grófina, Vesturgötu, Garðastræti, Sól-
vallagötu, Blómvallagötu og Ásvallagötu að heimili
sínu. Hann sagðist hafa tekið venjulega beygju á
umræddu horni og ekki hafa orðið var við neitt
óvenjulegt og varð ekki var við að bifreiðin æki yfir
neitt. Hann settist að snæðingi þegar hann kom
heim og var langt kominn með að borða þegar hann
heyrði í sírenum sjúkrabifreiðar en þá gekk hann
út og átti í framhaldi þess tal við lögreglu um það
sem gerst hefði.
Þunglyndur og nær sjónlaus
Þessi roskni bifreiðarstjóri reyndist við rannsókn
f & ! m ! ! w t 1 i

Á þessum gatnamótum urðu tveir barnungir drengir undir vörubíl í febrúar 1955 og létust sainstundis. Líklega
hefur bílstjórinn ekki tekið eftir slysinu en sá sem var ltærður fyrir manndráp af gáleysi var sýknaður.
vera með mjög takmarkaða sjón á hægra auga þar
sem blætt hafði inn á glervökvann i auganu. Bíl-
stjórinn greindi tæplega fingur í eins metra fjar-
lægð þegar sjón hans var rannsökuð og það varð
niðurstaða augnlæknisins að á þeim tíma sem slys-
ið varð hefði hann alls ekki verið fær um að aka bif-
reið vegna þessarar sjóndepru.
Þegar bílstjórinn var yfirheyrður í annað sinn hjá
lögreglunni breytti hann framburði sinum nokkuð
og taldi sig nú hafa orðið varan við að afturhjól bif-
reiðar sinnar hefði farið yfir ójöfnu þegar hann
beygði af Blómvallagötu inn á Ásvallagötu. Hann
kvaðst hafa talið að hann hefði lent með hjólið upp
á gangstéttarbrún og taldi ekki útilokað að hann
hefði runnið örlitið til í snjó sem var yfir götunni
en bifreið hans var snjókeðjulaus. Hann kvaðst hafa
brotið talsvert heilann um þetta síðan og kvaðst nú
sannfærður um að hann hefði valdið þessu slysi.
Nú mætti ætla að þar með væri málið leyst en
litla stúlkan sem var sjónarvottur var sannfærð um
að litur bílsins hefði verið blár en ekki grænn eins
og Studebakerinn. Skömmu síðar lagði geðlæknir
fram vottorð um að á því tímabili sem slysið gerð-
ist hefði bílstjórinn verið í djúpu þunglyndi og væri
því varla sakbær. Það var niðurstaða læknisins að
þunglyndir menn ásökuðu sig frekar en afsökuðu og
drægju aldrei úr ávirðingum sínum eða óhöppum.
Blár eða grænn
Lögreglan vissi að um hádegisbil þennan dag ók
einnig vörubifreið með bláu húsi um þessi gatna-
mót. Henni ók ungur maður sem bjó á Ásvallagötu
og lýsingin á hans bíl og honum sjálfum átti betur
við framburð eina sjónarvottsins. Auk þess gaf sig
fram maður sem kvaðst þekkja bílstjóra bláa vöru-
bílsins og hafa séð hann aka um gatnamótin í þetta
sinn en það hefði verið eftir að slysið var orðið.
Við rannsókn á græna Studebakernum daginn eft-
ir að slysið varð fannst hár undir gangbretti vinstra
megin á bifreiðinni sem menn töldu að gæti ef til
vill verið af eldri drengnum sem lést en líkurnar á
því að svo væri voru ekki taldar nógu miklar til
þess að leggjandi væri upp úr þessu atriði.
Það varð niðurstaða héraðsdóms að mjög sterkar
líkur væru fyrir því að roskni bílstjórinn hefði orð-
ið valdur að þessu slysi. Byggðist það á hans eigin
framburði um ójöfnu sem hann hefði orðið var og
tímasetning þótti einnig líkleg. Rétturinn taldi
ástæðu til að taka með varúð þeim framburði litlu
stúlkunnar að bifreiðin sem ók yfir drengina hefði
verið blá. En með því að ekki væri hægt að útiloka
að önnur bifreið hefði ekið um gatnamótin á þess-
um sama tíma þótti sekt bílstjórans á Studebakern-
um ekki fullsönnuð og var hann því sýknaður af
ákæru um manndráp af gáleysi.
Saklaus?
Málinu var síðan áfrýjað til Hæstaréttar sem
felldi sinn dóm í nóvember 1956 og komst að þeirri
niðurstöðu að staðfesta bæri dóm undirréttar og
sýkna bílstjórann þunglynda af því að hafa orðið
mannsbani í ógáti.
Hæstiréttur sá ástæðu til þess að átelja rannsókn
málsins sem var talið að væri umtalsvert ábótavant.
Taka hefði átt bifreið hins grunaða úr vörslu hans
þegar i stað en ekki láta það dragast til kvölds eins
og raun varð á. Rannsókn annarra bifreiða sem at-
hygli beindist að við rannsókn málsins virðist og
hafa verið umtalsvert ábótavant. Þá var og talin
ástæða til þess að kveðja fleiri vitni til við rann-
sóknina, sérstaklega fólk sem var statt inni í versl-
uninni á Ásvallagötu 19 þegar slysið var. Einnig
hefði átt að kveðja til móður litlu telpunnar sem sá
slysið og láta hana bera vitni um það sem þeim fór
á milli eftir slysið.
Þannig sá dómskerfið ekki ástæðu til þess að
dæma sakborninginn, þótt hann væri i raun og veru
tilbúinn til að játa, og lét hann njóta vafans.
PÁÁ