Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1946, Blaðsíða 42

44
brotið og víðfeðmt vísindastarf, er styðst við flesta þætti
náttúrufræðinnar og hagvísindanna. Auk þess er landbún-
aður, á því stigi, sem hann er hér, nátengdur frumnáttúru
landsins, því enn er nýting óræktaðra beitilanda og annarra
landgæða í byggðum og óbyggðum, snar þáttur í landbún-
aði vorum. Að lokum er landbúnaðurinn erfiður atvinnu-
rekstur, sem elur upp iðni, þol, orku og liagsýni, en án
þeirra dyggða megum vér sízt vera.
Því miður er langt frá því, að öilunr bændum sé ljós göfgi
og þroskagildi landbúnaðarins, og því skyldi þetta þá ekki
vera lokuð bók þeim, er fjær atvinnuveginum standa. Menn-
ingargildi landbúnaðarins er ef til vill mest meðan þróun
Iians er í deiglunni í strjálbyggðu og lítt ræktuðu iandi. Þar
eru viðfangsefnin stórbrotnust, svigrúmið nrest og örðugleik-
arnir harðsnúnastir. Þetta allt gefur nreiri kjark, reynslu
og þroska, heldur en þegar olnbogarýmið er lítið og hver
blettur fullsetinn og kappræktaður.
Hið uppeldislega hlutverk iandbúnaðarins er mikilvægt
fyrir hvert þjóðfélag. Þess vegna er ekki aðeins æskilegt, að
samfærsla íslenzkra sveita stöðvist og þeim, er leggja stund
á landbúnað, fari eigi fækkandi, heldur væri líka, þjóðfé-
lagslega séð, æskilegt, að bæði býlunr og þeinr, er landbúnað
stunda, fjölgaði stórlega frá því, sem nú er. Enginn vafi
er á því, að eyðing byggðanna og fækkun fólksins í sveit-
unum felur í sér stórkostlega hættu.
Frelsi eða þrcelknn.
Fá orð eru efnishyggjumönnunum munntamari en lcekni
og vélar, og sízt hafa þau verið spöruð í áróðrinum gegn
iandbúnaðinum.
Ekki skal og neita því, að notkun véla við ýmis landbún-
aðarstörf, og þá fyrst og fremst alla frumræktun, er ekki að-
eins mikill léttir, heldur líka fullkomin nauðsyn,ensemflest