Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1946, Qupperneq 70

72
nota mikinn áburð. Af því að Magnús Ketilsson er tvímæla-
laust einn hinn fremsti jarðyrkjumaður landsins á sínum
tíma og lýsir tilraunum sínum af nákvæmni, þykir mér hlýða
að taka hér upp lýsingu hans á undirbúningi akursins.
„Eftir að ég hafði gert margar ónýtistilraunir eður óvissar,
tók ég lítið stykki af túni mínu, sem lá laglega móti morgun-
og miðdagssólinni og þar fyrir utan hallaðist nokkuð móti
suðaustri. Þetta stykki var mikið magurt og hafði ei nreira en
kvartilsdjúpa sandblandaða jörð, hvar undir var sandur og
smámöl. Þetta stykki lét ég upp pæla með því móti, að ég lét
stinga það upp í ferköntuðum hnausum og snúa grasrótinni
og leggja þá alla jafnt niður. Ofan á þessa umsnúnu hnausa
lét ég flytja nokkuð af gamalli, góðri moldarblandinni kúa-
mykju, sem ég lét vel smátt sundur melja og lítillega saman
blanda við moldina á þessurn ventu hnausum, án þess þó að
hræra við grassverðinum. Og í þetta stykki sáði ég tveggja
ára gömlu dönsku byggi þann 10. maí blönduðu með litlu
af höfrum.“21)
Ekki mundi slíkur undirbúningur sáðlands þykja full-
kominn nú á dögurn og varla mikillar uppskeru að vænta,
gegnir því furðu hverjum árangri Magnús Ketilsson náði.
En þegar svo mjög var ábótavant meðferð akurlendisins hjá
þeim manninum, sem einna fremstur var jarðyrkjumaður
samtíðar sinnar, má fara nærri um, hvernig hann hefur verið
hjá þeim, er minna kunnu og kærulausari voru.
Auk þess, sem nú er talið reyndu ýmsir fleiri akuryrkju
um þessar mundir. Skal getið þeirra, er ég hef náð í upplýs-
ingar um.
Sigurður Sigurðsson landsþingsskrifari á Hlíðarenda gerði
alltaf öðru hverju akuryrkjutilraunir, er þess getið, að hann
fengi lj/2 tunnu af byggi 1775, einnig fékk hann góða upp-
skeru 1776. Líkum árangri náðu þeir sýslumennirnir Þor-
steinn Magnússon á Móeiðarhvoli í Rangárvallasýslu og Da-
víð Scheving í Haga á Barðaströnd. Danskur maður Ole
Nielsen að nafni settist að í Brattsholti í Flóa, að áeggjan