Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1946, Qupperneq 50

52
frá framleiðslunni. Sé þjónusta þeirra dýr og; afköstin léleg,
hækkar það verð innlendu framleiðslunnar, án þess að bænd-
ur eða aðrir framleiðendur geti þar nokkru um þokað.
Þetta ættu milliliðastéttir bæjanna að hugleiða vandlega.
Þá kemur röðin að þeim sívaxandi hóp manna, sem er í
jrjónustu ríkis og bæja. A því er enginn vafi, að sú mann-
tegund er hér að verða svo fjölmenn, að luin er bókstaflega
að sliga vort litla þjóðfélag.
Þessu veldur vissulega margt. Fyrst og fremst hefur það
mjög tíðkazt, og þó ef til vill gegn óskum og vilja meiri hluta
þjóðarinnar, að láta bæjarfélögin og ríkið hafa sífellt fleiri
og meiri framkvæmdir og afskipti af einstaklingunum og
athöfnum þeirra. Afleiðing þessa og áhrif frá stríðstímun-
um er, að hér hefur vaxið upp á skömmum tíma nær óbæri-
legt nefndafargan og skriffinnska, sem er á góðum vegi með
að gera allan landslýð að sí-skýrslusemjandi skrifstofufólki.
Hér við bætist svo, að talið er, og víst með nokkrum rök-
um, að hvergi séu afköstin lakari, eða, umbúðalaust, meiri
vinnusvik, heldur en í opinberri þjéjnustu. Það er á hvers
manns vörum, og sumir trúa því bókstaflega, að kostnaður-
inn skipti engu máli, ef ríkið borgar. Þetta fólk, og reyndar
líka þeir réttlátu og samvizkusömu, sem líða þetta ástand,
hækka stórlega útsvörin, tollana, skattana og verð framleiðsl-
unnar. Framleiðslan verður að borga brúsann. Hver annar
ætti svo sem að gera það?
Dálitil ádrepa um skóla.
Það væri vissulega freistandi að fara dálítið út í að ræða
um menningarmál vor, svo sem tryggingar og skóla, en svo
virðist sem vér Islendingar séum svo hóflausir öfgamenn,
að jafnvel viðurkennd menningarstarfsemi verður að þjóð-
hættulegum öfgum í höndum vorum. Eg mun þó að sinni
leiða tryggingarnar hjá mér, þótt hófleysið í þeirri nýbök-
uðu löggjöf sé þegar farið að segja greinilega til sín, en lang-