Frjáls verslun - 01.10.1952, Blaðsíða 11

NJÁLL SÍMONARSON:
Þar fá menn
Shakespeare í kaupbæti
9& cmsóÁn á 9et/c 'coat /?,
ane niar
/ad inn i .Gonc/on
Milljónii Lundúnabúa kannast við hana, þessa
þröngu, hávaðasömu, óhreinu og fjölförnu götu. Þús-
undir erlendra ferðamanna, sem heimsækja England,
eiga erfitt með að gleyma henni, því hún á sennilega
ekki sinn líka. Þetta er víðkunnasti útimarkaður Lund-
únaborgar, og gatan heitir Petticoat Lane, — ósköp
yfirlætislaust nafn. Margur Lundúnabúinn væri þó til
með að segja þér, að Petticoat Lane eé alls engin gata.
„Þetta er sérstök stofnun,“ segja þeir og hafa tals-
vert til síns máls.
Hundrað þúsund á dag.
Bezt er að heimsækja þetta sérstæða alhafnasvæði
Lundúnaborgar á sunnudagsmorgni. Þegar maður
stekkur út úr strætisvagninum við Aldgate í austur-
hluta borgarinnar, verður manni ósjálfrátt starsýnt á
allan þann aragrúa fólks, sem svo til fyllir nærliggj-
andi götur. Mannhafið er svo mikið, að ill mögulegt
er að komast áfram, þangað sem ferðinni er nú aðal-
lega heitið — inn á markaðssvæðið á Pelticoat Lane.
Er þetta þó engin furða, þegar þess er gætt, að mann-
fjöldinn, sem heimsækir markaðinn á hverjum sunnu-
dagsmorgni er talinn hvorki meira né minna en
100.000, eða meira en 2/3 hlutar íbúatölu íslands.
Ósennilegt er, að allur þessi fjöldi fari úl á Petlicoat
Lane einvörðungu til að verzla. Margur maðurinn fer
þangað einungis fyrir forvitnissakir til að kynna sét
af eigin reynd þetta sérkennilega andrúmsloft, sem þar
er að finna.
Kvöldkjólar og franskur ostur.
Petticoat Lane er þröng gata, því verður ekki neit-
að, og hún er um hálfur kílómetri á lengd. Gatan er
eiginlega lítið frábrugðin öðrum verzlunargötum á
virkum dögum. En þegar sunnudagarnir rísa upp, þá
breytist allt. Frá því klukkan átta á sunnudagsmorgni
þangað til klukkan tvö eftir bádegi er Petticoat Lane
og aðliggjandi götur þaktar um 1000 söluvögnum og
skúrum misjafnlega skrautlegum, þar sem kaupa má
jafnt kvöldkjóla sem saltaða isíld, grammófónnálar
cem píanó, leikföng, bækur, snyrtivörur og nærfatnað.
franskan ost, amerísk „style“ bindi og afríkanskar
leðurvörur, svo eitthvað sé nefnt. Og hvers konar fólk
er það nú, sem selur þennan varning? Hjörðin er æði
mislit, svo meira sé ekki sagt. Þarna rekst maður á
karla og kerlingar, Pólverja, Grikki, Araba og Eng-
lendinga — allir önnum kafnir að koma út varningí
sínum, og allt er þetta fólk hvert fyrir sig þýðingar-
mikill hlekkur í viðskiptaheimi Petticoat Lane.
Rœðusnilld og sölumennska.
'Sölumáti verzlunarstéttarinnar á Petticoat Lane
markaðnum er að ýmsu leyti skemmtilegur, og frá-
brugðinn er hann því, sem við eigum að venjast
hér heima. Litli Malayinn í sínum veikbyggða sölu-
skúr, sem komið hefur verið fyrir á gangstéttinni, er
framúrskarandi mælskur. Á honum kjaftar bókstaf-
lega hver tuska. Fjöldi manns hefur staðnæmst við
„sölumusteri“ Malayans, og hlustar með eftirtekt á
þrumandi ræðu hans, sem krydduð er sterkum lýsing-
arorðum, sem tileinkuð eru gæðum varnings þess, er
hann býður. Sannfæringakrafturinn í málfari þessa
sölumanns er ólrúlegur. Hvergi bjóðast svona óvið-
jafnanlega ismekklegar og endingagóðar vörur fvrir
jafn hlægilega lágt verð og hér er um að ræða. Slíkt
tækifæri og þetta býðst ekki nema einu sinni á manns-
aldri. Á svip sölumannsins má lesa, að miklir bjálfar
væru þeir menn, sem slepptu af svona kostakjörum.
Hvaða áhrifum verður fólk svo fyrir, sem hlustað
hefur á slíkan sölufyrirlestur í nokkrar mínútur?
Margir kaupa þennan „óviðjafnanlega, smekklega, end-
ingagóða og ódýra hlut,“ enda þótt þeir í fyrstu hefðv
aldrei látið sér detta í hug að eignast hann og þurfi
í mörgum tilfellum aldrei á honum að halda. Mönnum
FKJÁLSVERZLUN
83