Frjáls verslun - 01.04.1968, Side 30

ZB
FRJALS VERZLUN
Því segi ég það....
Ég held varla, að nokkrum
manni blöskri og því síður, að
nokkur fari að taka upp á þeim
fjára að rífa í hár sér, þótt ég
hefji þennan pistil á spjalli um
verzlunarmál. Er þetta því ólík-
legra sem blað þetta fjallar um
verzlunarmálefni og er þeim helg-
að.
Frjáls verzlun er þyrnir í iarra
augum, nema ef vera skyldi í aug-
um hottintotta eins og mér. Þar á
ég auðvitað við frjálsa verzlun,
en ekki Frjálsa verzlun. Frjáls
verzlun er nefnilega, samkvæmt
því sem vitur maður tjáði mér,
víðara hugtak heldur en ófrjáls
verzlun eða takmörkuð verzlun.
Af þessu leiðir, að erfiðara er að
velja á milli hluta í verzlunum,
þar sem frjáls verzlun hlýtur að
orsaka meira vöruval, a. m. k.
undir svona venjulegum kringum-
stæðum.
Það er einmitt þetta mikla
vöruval, sem gerir mér gramt í
geði. Fjandinn hafi, að maður geti
farið í verzlun og keypt hlut án
þess að þurfa að standa tvístíg-
andi tímunum saman með tugi
tegunda í höndum án þess að geta
ákveðið sig. Ég er ef til vill eitt-
hvert sérstakt fyrirbrigði á þessu
sviði, en svona er það nú samt, ég
á svo skelfing erfitt með að á-
kveða mig. Vilji maður nú láta
sjónvarpsauglýsingarnar koma sér
að gagni með t. d. val á þvotta-
efni, þá er það algjörlega gagns-
laust, því að í auglýsingaþáttun-
um eru auglýstar óteljandi teg-
undir af þvottaefni, sem allarhafa
það sameiginlegt að vera hver um
sig betri en allar hinar.
Þeir eru samt sjálfsagt margir,
sem vilja hafa ástandið þannig og
vilja vasast í öllum þessum teg-
undum, þó að ekki væri nema til
þess að æfa sig í erlendum tungu-
málum við lestur leiðbeininganna
á súpupökkunum. En hvað um
það, mér finnst þetta óþolandi.
Um daginn vantaði mig skó á
fæturna. svona eins og gengur
og vart er í frásögur færandi að
vorlagi. Ég geng hnarreistur inn
úr dyrunum í skóbúð einni og
hlakka til að geta innan skamms
spígsporað um göturnar í nýjum
og glansandi fótlagaskóm.
Ég geng til afgreiðslumannsins
og bið hátíðlega um skó númer
fjörutíu og fimm.
— Eiga þeir að vera svartir,
brúnir eður gráir, spyr piltur.
— Með reimum, teygjum eða
fjöðrum, fjaðralausa, með engum
reimum eða teygjum? — heidur
hann áfram.
Nú er mér nóg boðið. Er þetta

Því miður frú! Hér er það öxulþunginn, sem ræður.
— Ja, það er nú það, við skul-
um sjá . . . .
— Támjóir, tábreiðir, eða á tá-
in að vera miðlungsbreið?
— Ætli... já, sko breið já, ha?
Eða kannski mjó . ..
— Með háum hælum, lágum
hælum, miðlungshælum eða hæla-
lausir?
— Úff . . . .
— Með gúmmísólum, nælonsól-
um, leðursólum, og hvað eiga hæl-
arnir að vera þykkir: 2 cm., 4 cm.,
5 cm. eða 6 cm.?
— Heyrðu, — segi ég, — ]a, ég
veit svei mér ekki .. .
— Hollenzka, ítalska, franska,
danska, tékkneska, þýzka, enska
eða íslenzka, — segir afgreiðslu-
maðurinn, hreykinn yfir vöruvali
verzlunarinnar.
— Umm, sko ....
virkilega svona fjandi erfitt? Ail-
ar þessar tegundir. Gott að ekki
skuli vera til nema ein tegund af
gerilsneyddri mjólk. Ég dreg að
mér andann og hyggst nú leysa
vandamálið á ágætan og einfald-
an hátt.
— Sandala já, — segir piltur-
inn og spennir greipar, — sandala
já, brúna eða svarta, með hæl-
bandi eða opna að aftan, og hvort
viljið þér rúmensku, rússnesku,
amerísku eða jesús-gerðina?
Nú fellur mér allur ketill í eld,
og ég lít í snarhasti á klukkuna,
en það geri ég svo oft, er ég lendi
í vandræðum. Því næst segi ég
eitt stutt takk og hleyp sem mest
ég má út úr verzluninni. Af-
greiðslumaðurinn horfir á eítir
mér furðu lostinn.
Daginn eftir tekur konan mín