Frjáls verslun - 01.10.1969, Síða 14

AUGLÝSINGA
SPJALL
Ólafur: Þetta er skemmdar-
starfsemi, bæði gagnvart blað-
inu sjálfu, og þá ekki síður
gagnvart auglýsingastofnun-
um.
Árni: Ég get sagt það eitt, að
við stöndum við okkar afslátt.
Það fær enginn meir en 30%.
En ég man eftir einu dæmi,
sem bregður ljósi á þessa
hættulegu þróun. Kunnur
kaupsýslumaður setti heilsíðu
auglýsingu í eitt minni blað-
anna og greiddi fyrir hana 6-
8000 krónur. Daginn eftir frétti
hann, að annar kaupsýslumað-
ur hefði fengið heilsíðuauglýs-
ingu í sama blaði fyrir 500
krónur. Hugsið ykkur, hvernig
auglýsingastjórinn vinnur.
Hann sagði: „Það er betra að
fá auglýsingu inn á síðuna fyr-
ir 500 krónur en fá ekki neitt.“
Hvað haldið þið, að þessi mað-
ur hafi í rauninni skaðað blað-
ið sitt mikið, þegar þessi saga
fréttist?
Ólafur: Ef þessi þróun heldut'
svona áfram, þá verzla auglýs-
ingastofurnar ekki framar við
þessi blöð.
Árni: Ég er sammála því, þetta
er óhugsandi verzlunarmáti.
Kristín: Hvaða reglur gilda um
30 og 20% afsláttinn?
Árni: Viðskiptavinur, sem aug-
lýsir fyrir 120 þúsund krónur
á ári eða meira, fær 30% af-
slátt. Mér finnst, að það þurfi
að breyta auglýsingaverði
blaðanna á þann veg, að það
miðist fyrst og fremst við ein-
takafjölda, og minni blöðin
hafi þar af leiðandi mun lægra
auglýsingaverð og standi síð-
an við þann afslátt, sem þau
vilja veita viðskiptavinum sín-
um.
Ólafur: Meðan þetta er svona,
þá færast okkar tillögur í það
horf, að við komum til með að
segja: Morgunblaðið, sjónvarp-
ið og fagblaðið. Punktum og
basta.
FV: Það er undarlegt, að ekki
skuli verða gerður greinar-
munur á verði auglýsingar,
sem kemur í heilli klissju, eða
auglýsingar, sem kemur í
handriti og tekur prentara tvo
til þrjá tíma að koma saman
og prófarkalesara hálfan tíma
að lesa, svo að dæmi sé tekið.
Það er undarlegt, að ekki skuli
vera gerður greinarmunur á
jafn ólíkri vöru, ef má orða
þetta þannig.
Árni: Við erum bara að selja
rúm í blaðinu, ekkert annað.
Þess vegna segjum við: Dálk-
sentimetrinn kostar 100 krón-
ur. Ef við þurfum að gera eitt-
hvað aukreitis, t.d. ákveðið let-
ur, setja ákveðinn ramma, eða
setja auglýsinguna á ákveð-
inn stað, þá á að taka sérstak-
lega fyrir það. En því miður
höfum við ekki getað farið inn
á þetta enn þá. Árið 1953, þeg-
ar blaðið varð fertugt, skrif-
aði ég um þetta mál og lýsti
yfir, að nauðsynlegt væri að
auglýsingastofur kæmust á fót
og yrðu mikilvægari og meiri
þáttur í auglýsingum og aug-
lýsingagerð. Þessi ósk mín hef-
ur rætzt vonum framar, og ég
er mjög ánægður með, hvað
auglýsingastofur hafa gert fyr-
ir viðskiptavini sína og okkar.
FV: Ef við lítum á blöð eins
og BT og Politiken, þá selja
þau auglýsingar á mjög mis-
jöfnu verði, eftir því hvar aug-
lýsingin er staðsett í blaðinu,
hvort hún er ein á síðu, hvort
hún er nálægt ákveðnum efn-
isþáttum o. s. frv. Hvers vegna
hefur Morgunblaðið ekki farið
inn á þessa braut?
Árni: Það er útilokað að taka
þetta upp . . .
Kristín: Það væri áreiðanlega
ekki útilokað í samvinnu við
auglýsingastofurnar.
Árni: Ef auglýsingastofurnar
hér hefðu sams konar sam-
vinnu við blöðin hér og dönsku
auglýsingastofurnar, gætu
blöðin og auglýsingastofurnar
ráðið verðinu, þ. e. haft mis-
munandi verð, eftir því hvar
auglýsingarnar eru staðsettar.
FV: Heldurðu ekki að komi
senn að slíku samkomulagi?
Árni: Ég vona það.
Ólafur: Auglýsingastofurnar
vilja verða löggiltar og ná sam-
komulagi við alla fjölmiðlara,
og í framhaldi af því verði aug-
lýsingarými vegið og metið eft-
ir gildi þess. Það er ekki svo
lítið, sem markaðs- og auglýs-
ingastofa getur gert fyrir blað.
Við vorum að ræða um upp-
setningu auglýsinganna áðan.
Það er áríðandi fyrir viðskipta-
vininn, að auglýsing hans sé
aðgengileg og falleg. Þetta
snýr ekki síður að sjálfu blað-
inu; þar má nefna vinnusparn-
aðinn, bæði hjá auglýsinga-
deild og í prentsmiðju, þegar
auglýsingastofan afhendir full-
unnar auglýsingar.
Árni: Þetta er allt rétt. Það er
í bígerð hjá okkur á Morgun-
blaðinu að ráða útlitsteiknara
til að raða niður efni og aug-
lýsingum, þannig að efni og
auglýsingar fari sem bezt.
Ólafur: Ef obbinn af auglýs-
12