Frjáls verslun - 01.02.1978, Qupperneq 31

Að sýna föt en
ekki sjálfan sig
Rætt við Pálínu Jánmundsdóttur
um tízkusýningar
Pálína Jónmundsdóttir hefur starfað sem sýningarstúlka, bæði
hér á íslandi og erlendis. í seinni tíð hefur hún starfað sem tísku-
ráðgjafi hjá Álafossi og einnig starfað með' hóp af sýningarfólki.
Þá hefur hún haft umsjón með tískusýningum og bar á meðal hin-
um vinsælu tískusýningum á Heimilissýningunni og Iðnsýning-
unni, sem haldnar voru í Laugardalshöll.
Að sögn Pálínu er aðal vinn-
an við að stjórna slíkum sýn-
ingum að setja þær á svið fyrir-
fram. Ákveða þarf hvað hver
sýnandi á að gera, ákveða
hvaða hljómfall hentar hverri
flík, telja út skref og velja
Pálína Jónmundsdóttir.
tónlist, sem hentar, ákveða
kynningar og lýsingu. Öll iþessi
atriði ráða yfirbragði sýning-
arinnar. Auk þessa stjórnar
Pálína sýningunum, dag frá
degi, sér um að allt gangi á
réttum hraða og að sýningin
haldi sama svip, dag eftir dag.
Að undanförnu hefur Pálína
notað til jafns sýningarfólk frá
báðum samtökum sýningar-
fólks, sem starfa hér í Reykja-
vík, Caron, og Módelsamtök-
unum. Pálína hefur frá ýmsu
að segja um þessi mál, af sinni
reynslu á hinum ýmsu sviðum
tískusýninga.
— Hvaða skilyrði þarf stúlka
að uppfylla, til að verða sýn-
ingarstúlka?
— Það fyrsta sem maður tek-
ur eftir er gott útlit og rétt hæð,
um 172 sentimetrar, eða frá
168 til 176 sm. Þetta svarar til
að stúlkur noti föt númer 36 —
38. Það er ekki skilyrði að
stúlkur séu laglegar. Það getur
verið galli að þær séu smá-
fríðar. Það nýtist ekki í fjar-
lægð. Við leitum frekar að
ákveðnum manngerðum en
fegurðardísum. Hvað holdafari
viðkemur þurfa þær að vera
grannar, fyrir sitt vaxtarlag.
Aðalatriðið er að þær samsvari
sér vel, og bjóði af sér góðan
þokka að eðlisfari. Síðan er
þeim kennt að fá fallegar
hreyfingar, hvernig á að sýna
föt og að snyrta sig.“
— Hvernig ber það að, þegar
stúlkur gerast sýningarstúlkur?
— Ég hef fundið sjálf það
fólk, sem hefur starfað fyrir
mig, bæði konur og karla. Ým-
ist rekst ég á fólkið sjálf, eða
aðrir benda á það, svo sem
starfandi sýningarfólk. Bæði
Caron og Módelsamtökin aug-
lýsa námskeið á þessu sviði og
velja væntanlega þá, sem best
standa sig, til sýninga.“
— En ekki cru allar konur
ungar og grannar?
— Það er mikið vandamál að
geta sýnt fatnað, sem ekki er á
tágrannar ungar stúlkur. Það
er algengt að þeir sem sýna,
biðji um að sýna föt á mið-
aldra og eldri konur, sem ekki
eru eins grannar og sýningar-
stúlkurnar. Erfitt er að finna
konur á réttum aldri til að
sýna. Þá er hætt við að þær
kynnu að stinga í stúf við
stúlkur, sem eru vanar sýning-
um og hafa lært hvernig á að
standa að þeim. Óhjákvæmilegt
hefur reynst að sýna slík föt á
ungum stúlkum, þó að þau séu
eki ætluð þeim. Ef vel er til
þess vandað getur það farið
vel.
— Hvað er niikið að gera við
sýningar?
— Allar sýningarstúlkur á
íslandi starfa utan heimilis
eða eru starfandi húsmæður,
þar sem ekki er hægt að hafa
lífsviðurværi af sýningum ein-
um. Sömu sögu er að segja um
þá fáu karlmenn, sem fást við
tískusýningar.
Pálína segir að alltaf sé til
nóg af fólki, sem vill fást við
sýningar og því samkeppnin
hörð, en hún segir að sýningar-
fólk hér á landi, standi fyllilega
á sporði því fólki, sem sýnir i
stórborgum eins og London og
París. Hún segir að lokum að
sýningarfólk sé til þess „að
sýna föt, en ekki sjálft sig“.
FV 2 1978
31