Frjáls verslun - 01.01.1980, Blaðsíða 61

[ Ólafsfiröi er verið aö reisa
heilsugæzlustöö, dvalarheimili
aldraöra og hjúkrunarheimili,
mikla byggingu sem á að veröa til-
búin síöla árs í ár eða snemma á
því næsta.
Haltu-kjafti-peningar í hafnargerö
,,Staöreynd er að Ólafsfjörður er
önnur stærsta verstöðin norðan-
lands á eftir Akureyri", sagði
bæjarstjórinn. ,,Þó er nánast ekk-
ert unnið að hafnarmálum okkar,
enda miðar hægt í að laga að-
stöðuna hjá okkur. Við fáum þetta
70—80 milljónir á ári, sem margir
kalla haltu-kjafti-peninga, enda
verður ekki mikið úr þeim. Okkur
finnst að fremur ætti að leysa
vanda byggðarlaga á sem
skemmstum tíma í stað þess að
tvístra fjármagninu á svo óskyn-
samlegan hátt, taka fyrir fáar
hafnir hverju sinni og fá þannig
meiri nýtingu á mannafla og
tækjum."
Ólafsfirðingar reka nú þrjá tog-
ara, alla af minni gerðinni, þ.e.
undir 500 tonn. Þetta eru Sólberg,
Árni Bekkur og svo nýsmíðin frá
Slippstöðinni, Sigurbjörg, sem
hefur reynzt hið bezta. í fyrra bár-
ust á land 11 þúsund tonn af
þorski, eða 2 þúsund tonnum
meira en árið 1978.
Naumt skammtaður mokstur í
Múla
Enn eitt baráttumálið, — Vega-
gerðin. Veturinn í vetur hefur ekki
verið svo afleitur að sögn Péturs
Más Jónssonar. Bærinn er mjög
háður veðurguðunum, ef hann á
að heita í sambandi við umheim-
inn. Ólafsfjarðarmúli er e.t.v. ekki
löng leið, en getur verið hrikaleg,
ekki sízt í vetrarhörkunum. ,,Við
fáum samkvæmt reglunum mokst-
ur einu sinni í viku, Siglfirðingar
tvisvar í viku. Að sönnu er bent á
að til okkar hafi verið ófært 35
daga á síðasta ári, til Siglufjarðar
36 daga á sama tíma. í því sam-
bandi er rétt að minna á að oft á
tíðum voru tæki send á vegum
bæjarins til að gera Múlann færan,
svo ekki var Vegagerðinni þar fyrir
að þakka. Auk þess finnst víst
flestum að með öflugri og hrað-
skreiðari snjómoksturstækjum
eins og Payloaderum, ætti að vera
hægt að moka oftar en áður var
gert með mun lakari tækjum eins
og heflunum," sagði Pétur Már.
Annars kvaðst Pétur Már hafa
orðið var við mikinn áhuga fólks í
bænum á jákvæðu hliðinni á
snjónum. Þau fimm ár sem hann
hefði verið bæjarstjóri heföi
skíðamennt fólks fleygt fram svo
um munaði. Bærinn reynir fyrir sitt
leyti að stuðla að þessari hollustu-
ríku íþróttaiðkun, sem bæjarbúar
sækja steinsnar fyrir utan bæinn.
Iþróttafélagið keypti lyftu fyrir
tveim árum og gjörbreyttist öll að-
staöa til skíðaiðkunar, og nú hefur
bærinn látið bæta við annarri lyftu.
Margir sem ekki höfðu lengi stigið
á skíði, drógu nú fram fjalirnar og
hafa rifjað upp gamlar kúnstir.
Skólafólkið skilar sér ekki aftur
„Annars má segja um okkar bæ
eins og aðra úti á landsbyggðinni,
atvinnulífið er of fábrotið.
Unglingarnir hverfa frá okkur strax
og grunnskóla lýkur, fara margir
hverjir til náms í menntaskólum,
iðnskólum, verzlunarskólum og
alls konar skólum. Því miður kem-
ur allt of fátt af þessu fólki til baka,
vegna þess að þar er þá ekki at-
vinnu að fá við hæfi þessa fólks.
Þetta kalla Bandaríkjamenn víst
,,brain-drain“, sem lýsir ágætlega
þessu fyrirbæri, hvernig stórborg-
irnar draga til sín gáfufólkið frá
minni stöðunum.
Pétur Már kvaðst ánægður með
samstarfið viö bæjarbúa, fólk er
skilvíst, greiðirsín gjöld með prýði,
96% fyrir síðasta ár, og aldrei þessi
fimm ár hefði komið til uppboðs
vegna vangoldinna gjalda, en
aðeins tvisvar eða þrisvar komið til
lögtaks.
lönaöur é Dalvik:
Vilja stórauka framleiðslu á
mokkaflíkum
Fyrir nær sjö árum síðan stofnuðu þeir Júlíus Snorrason og
Jóhann Tryggvason saumastofuna Ýli hf. ásamt fleirum. Til-
gangurinn var m.a. sá að bjóða upp á meiri möguleika í sam-
bandi við atvinnu á Dalvík, einkum fyrir húsmæöurnar á staðn-
um.
Ýlir hf. er nýlega flutt í nýtt og ágætt húsnæði þar sem
saumastofan ertil húsa. Áður hafði hún verið í íbúðarhúsnæði í
bænum.
„Hjá okkur starfa að jafnaði 8—10 stúlkur, flestar í hálfs dags
störfum," sagði Júlíus Snorrason, þegar Frjáls verzlun hafði tal
af honum. Hann sagði að auka mætti afköstin, en stofan fram-
leiðir mokkakápur og frakka, einhvers staðar á bilinu frá 400 til
700 á ári, auk þess húfur úr skinnum og lúffur.
„Til þessa höfum við eingöngu verið á innanlandsmarkaði,“
sagði Júlíus, „og þá einkum hér fyrir norðan, á Vestfjörðum og
Austfjörðum. Fyrir Reykjavíkurmarkaðinn höfum við nær ein-
göngu framleitt samkvæmt pöntunum þaðan, en lítið selt enn í
verzlunum þar. Við vinnum að því eftir megni að komast inn á
stærri markaöi, enda getum við stóraukið framleiðsluna og
höfum mikinn hug á því.“
61