Lesbók Morgunblaðsins - 21.12.1992, Síða 13

málmsmelli svo að fítubornir lyftuvírarnir
skjálfa alla leið upptil hans. Og það er eins-
og þeir flytji honum taugaboð því að hann
tekur viðbragð og stekkur í loftköstum nið-
ur stigann. Frú Carmen situr bakvið mót-
tökuborðið í þröngu anddyrinu og starir
feitum undrunarsvip á hann þegar hann
þýtur framhjá útá götuna, ber að beltisstað
með skyrtu í hendi. Um leið og hann kemur
út er Leonor að fara fyrir horn neðarlega
í götunni. Hann tekur á rás niður strætið
og klæðir sig í skyrtuna á hlaupunum. Þeg-
ar hann nær fyrir homið er hún komin
lengra en hann býst við, alveg að La Gran
Vía, og er að hverfa uppí strætisvagn sem
dregst burt með drunum og dísilreyk -
burt úr lífi hans, hafði hann hugsað síðar.
Undrunin hefur ekki enn þurrkast fram-
anúr frú Carmen þegar hann snýr aftur á
gistiheimilið eftir að hafa ráfað dágóða
stund um öngstræti hverfisins. Hún segir
þó ekkert og hann flýtir sér inní lyftuna.
Rúmið bíður hans í óreiðu. Hann sparkar
af sér skónum, rífur sig úr fötunum, lætur
fallast á grúfu ofaní fletið og grefur andlitið
í koddann.
Mikill djöfulsins amlóði og bjáni gat hann
verið að hafa hætt í miðjum klíðum, að
hafa drepið hendi við henni, við þessari gjöf
hennar. Hvað kom eiginlega yfir hann? Var
hann eitthvað hinsegin? Eða var það ef til
vill sönn ást sem hafði gripið í taumana?
Meinað honum að flekka hana? Nei, and-
skotinn! Þetta var í fyrsta skipti sem hann
komst í almennilegt færi við kvenmann, og
það ekki neina venjulega kvenveipu heldur
hana Leonor hans sem hann hafði gengið
á eftir með grasið í skónum í allan vetur.
Hversu oft hafði hann ekki dáðst að þessum
márísku augum, þessu hári, munni, nefí,
hálsi, höndum, fótum ... öllu sem blasti
við sjónum. Og hversu oft hafði hann ekki
skáldað afganginn, bijóstin, naflann, lærin,
rassinn, venusbarminn ... Og svo þegar
allur þessi skáldskapur er orðinn að áþreif-
anlegum og andstuttum raunveruleika í
örmum hans segir hann bara nei takk! Hon-
um er ekki viðbjargandi!
Skyndilega tekur hann eftir því að rúm-
fötin anga af henni, af þessum æsandi kven-
mannsþef sem hann hafði fyrst fundið á
jólaballinu, blöndu ilmvatns og veikrar svita-
iyktar. Og hann er horfínn í faðm henni
aftur og í þetta sinn gengur hann alla
leið . . .
Gunnar hætti að stara á slydduna úti en
skerpti sjónir gegnum gleraugun á arkirnar
í höndum sér og þefaði síðan af þeim. Gat
það verið að hún notaði sama ilmvatnið enn?
Svo leit hann undrandi niðrum sig.
- Og ég sem hélt að þú værir löngu dauð-
ur úr öllum æðum, félagi!
Honum fannst hann vera að koma heim
þegar hann steig út úr flugvélinni á Maj-
orkuflugvelli - Son Sant Joan - og sólar-
breiskjan tók á móti honum. Þó hafði hann
aldrei komið til eyjarinnar fyrr; aldrei nennt
í sólarlandaferð. Hann minntist þess hversu
hann varð hissa forðum daga þegar hann
sté útúr Skymastervélinni á Barajasflug-
velli í Madríd og þessi sami hiti hafði umvaf-
ið hann. Gunnar gekk léttum skrefum niður
landganginn og inní tengivagninn sem flutti
farþega stuttan spöl að flugstöðinni.
Lumbran sem var orðin dagleg fylgja hans
hafði gufað upp og hann var gripinn ein-
hveijum óskiljanlegum fögnuði og vellíðan.
Og þessi tilfínning jókst enn í leigubflnum
á leiðinni á hótelið, við vinsamlegt málskraf
bflstjórans er lét móðan mása um allt og
ekkert meðan þeir óku austur eyna klukku-
stundarferð til strandbæjarins Sa Coma.
Ef til vill var þessi fögnuður bara tilhlökkun-
in að hitta Lenor sem kæmi kvöldið eftir
því að hann byijaði ekki að kvíða fundum
þeirra fyrr en næsta dag þegar lumbran
vakti hann af síðdegisblundi í stofusófa íbúð-
arinnar og hann staulaðist inná bað til þess
að snurfusa sig fyrir stefnumótið. Kannski
líst henni ekkert á þessa gömlu afskræm-
ingu þess Gunnars sem hún þekkti, hugsaði
hann undir sturtunni meðan hann neri freyð-
andi hárva í gráan kraga kringum skínandi
skalla og sápaði á sér kyrrsetuvömb sfem
hann bar þó vel sakir hæðarinnar. Og hvað
ef honum sjálfum yrði um og ó að sjá hana?
Árin hlytu að hafa sett sitt mark á hana
líka; kannski hlaðið hana spiki, þakið hana
hrukkum, grynnt og gruggað márísku aug-
un, þurrkað burt nóttina og leyndardóminn.
Nei, andskotinn! Fólk á þeirra aldri færi
varla að setja slíkt fyrir sig. Þetta væri
heldur ekki ástarfundur heldur endurfundir
gamalla vina þar sem innihaldið væri um-
búðunum mikilvægara. Og hver veit nema
Kún héldi sér vel? Hún væri ekki það gömul
enn. Hvað? Hálfsextug?
Það hafði verið liðið frammyfir þrettánda
þegar Gunnar gyrti sig loksins í brók og
klambraði saman klunnalegu og fremur
ópersónulegu svarbréfi við fyrstu tilskrifum
hennar. Hann varð hissa að fá annað bréf
nánast um hæl, hlýlegt bréf, meira að segja
fyndið á köflum þegar hún rakti daglegt líf
sitt og ekkjustand sem hún virtist jafnvel
njóta, einsog óvæntur dauði eignmannsins
- heilablóðfall - hefði vakið hana til lífsins
á ný. Þau höfðu síðan skrifast á um vetur-
inn og loks ákveðið að láta slag standa og
sjást. Árakornið, maður lifir ekki nema einu-
sinni! Leonor stakk uppá Majorku þegar
Gunnar lagði til að þau hittust. Þau hjón
hefðu í mörg ár eytt sumarleyfi sínu í Deiá,
fallegu fjallaþorpi þar sem breski rithöfund-
Mynd: Pétur Halldórsson
urinn Robert Graves bjó og bar beinin, skrif-
aði hún, og til þess að bregða ekki útaf
venjunni væri best að hún færi í frí til
Majorku. Þannig héldist friður því að krakk-
ariiir hennar höfðu risið upp á afturfæturna
þegar þau komust að því að hún væri farin
að skrifast á við einhvern fausk á Islandia-,
töldu það nánast ellióra. Hann hafði gengið
frá hótelpöntun í Sa Coma með aðstoð ferða-
skrifstofu í Reykjavík.
Gunnar hafði rétt lokið við að klæða sig
upp og var í þann veginn að fara niðrf hót-
elmóttöku að panta leigubíl útá flugvöll til
þess að taka á móti Leonor þegar veggsím-
inn í eldhúskróknum glumdi. Hann hrökk í
kút við illskulegt urrið og hjarta hans tók
enn meiri kipp þegar hann heyrði rödd henn-
ar á símalínunni, línu sem virtist liggja
nokkra áratugi aftrí tímann, alla leið að
rauðum munni og márískum augum.
- Gúní?
Hún kallaði hann sama nafni og forðum,
sama nafni og í bréfunum. Það var hinsveg-
ar allt annað að heyra það sagt á ný en sjá
það skrifað.
- Sí?
- Gúní, fluginu héðan frá Madríd hefur
verið seinkað um tvo tíma. Vertu ekkert
að skælast útá flugvöll eftir mér. Ég tek
bara leigubíl. Ég er ekki með það mikinn
farangur, eiginlega ekkert nema smágjöf
handa þér.
Glaðlegur hlátur hennar blandaðist háu
pípi og sambandið rofnaði.
- Smágjöf handa mér?
Gunnar hló kumrandi hlátri en tókst aldr-
ei að ljúka við að hlæja því að í sama mund
og hann hengdi plasttólið á símann breytt-
ist hláturinn í óp sem fraus á vörum hans.
Höfundur er fréttaritari Ríkisútvarpsins í
Madríd.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 21. DESEMBER 1992 13