Morgunblaðið - 20.01.2001, Blaðsíða 62

FÓLK Í FRÉTTUM
62 LAUGARDAGUR 20. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
EINN meginmunurinn á því að
hlýða í fyrsta skiptið á plötu nýgræð-
inga og listamanna sem lengra eru
komnir er sá að maður fer ósjálfrátt
að líta á bakgrunn hinna fyrrnefndu
og reyna að negla niður áhrifavalda
eða einhverja sem hægt er að bera
þá saman við, líklega vegna þess að
maður hefur engan feril sér til hlið-
sjónar.
Doves er breskt rokktríó, nánar til
tekið frá vöggu óháða rokksins
Manchester, þaðan sem Joy Divis-
ion, The Smiths, New Order, Happy
Mondays, Stone Roses og Oasis
koma, svo fáeinir séu nefndir. Maður
kemst einhvern veginn ekki hjá því
að skoða tónlist Doves með hliðsjón
af þessum ríkulega arfi.
Tróið skipa þeir tvíburabræður
Jez og Andy Williams, sem leika á
trommur og gítar, og bassaleikarinn
og aðalsöngvarinn Jimi Goodwin.
Þrátt fyrir að Lost Souls sé fyrsta
breiðskífa þeirra undir nafninu Dov-
es þá hafa þremenningarnir verið að
búa til tónlist saman í meira en ára-
tug. Á þeim tíma hafa þeir farið um
víðan völl og til marks um það þá
sköpuðu þeir sér nafn árið 1993 sem
dansboltarnir Sub Sub og komu
klúbbasmellnum „Ain’t No Love
(Ain’t No Use)“ á vinsældalista. Síð-
an þá hefur greinilega mikið vatn
runnið til sjávar því tónlist Doves er
býsna langt frá því að vera danstón-
list. Meira að segja á meðan þeir
nutu velgengni sem danstríó gældu
þeir ætíð við að búa til hreinni og
beinni tónlist, ef svo mætti að orði
komast, tónlist byggða á grunnhljóð-
færum poppsins; gítar, bassa og
trommum. Ekki leið á löngu fyrr en
þeir gáfu sig á vald tilfinninganna,
reistu sitt eigið hljóðver sem þeir
skírðu Frank Bough Sound og hófu
að fikta við hugðarefni sín. Hin verð-
andi Doves varð hinsvegar fyrir
miklu áfalli þegar hljóðverið brann
til kaldra kola með öllum tilheyrandi
tækjabúnaði og upptökum sem sveit-
in hafði unnið hörðum höndum að.
Staðráðnir í að láta áfallið ekki á sig
fá hófust þeir handa við að koma sér
áréttan kjöl með því að leika undir
með öðrum listamönnum á borð við
Badly Drawn Boy.
Fyrstu tónar drengjanna undir
nýja nafninu Doves litu dagsins ljós í
október 1998, fjögurra laga smáskífa
sem bar nafnið Cedar í höfuðið á að-
allaginu „The Cedar Room“. Lagið
féll strax vel í kramið hjá bresku tón-
listarpressunni og fékk þónokkra út-
varpsspilun. Aðrar smáskífur sem
fylgdu í kjölfarið fengu viðlíka góðar
móttökur. Um mitt síðasta ár leit
síðan dagsins ljós breiðskífan Lost
Souls sem beðið var af töluverðri eft-
irvæntingu en hana mátti finna of-
arlega á flestum ársuppgjörslistum.
Það er auðskilið, þegar við fyrstu
hlustun, hvers vegna Doves hefur
vakið þá athygli í Bretlandi sem raun
ber vitni. Sporin sem þeir Williams-
tvíburar og Goodwin hafa valið sér
er fjölfarin og vænleg til árangurs. Á
frumburði sínum hafa þremenning-
arnir í Doves valið að feta í þau djúpu
fótspor forvera sinna og samborgara
sem nefndir voru hér að ofan – end-
urmótað þau með eigin fótalagi og
lagt til nokkur ansi athyglisverð hlið-
arspor. Svo auðgreinanlegar eru
ræturnar.
Lost Souls inniheldur tólf mis-
sterk og eftirminnileg. Nokkur busla
æði mikið í meðalmoðinu sem rýrir
heildaráhrifin kannski fullmikið en
sterku lögin eru blessunarlega í
meirihluta og reyndar svo sterk að
þau soga mann í sífellu að sér. Í slík-
um tilfellum verður maður þakklátur
fyrir tækniframfarir, nánar til tekið
sjálfvalsmöguleika geislaspilarans,
því gott er að geta undanskilið veiku
hlekkina.
Á sínum bestu augnablikum ætti
Lost Souls að vera hreint draumur
fyrir þá sem fylgst hafa með bresku
neðanjarðarrokki síðustu tvo ára-
tugi. Tónlistin er í senn melódísk,
stórbrotin og draumkennd og skír-
skotar smekklega til fyrri afreka á
svipuðum tónlistarslóðum.
Það væri ofsögum sagt að segja
Goodwin radd-
sterkan en hann
beitir röddinni af
smekkvísi og ör-
yggi. Reyndar
syngur hann al-
veg sláandi líkt
Noels Gallagher
og dæmi hver fyr-
ir sig hvort það er
kostur eða löstur.
Það er reyndar
freistandi að
staldra við þessa
samlíkingu við
Oasis því ég hef
ósjaldan fengið þá
tilfinningu við að
hlusta á Lost Soul
að þetta sé platan
sem þeir Gallag-
her-bræður eru
búnir að bögglast
við að reyna að
gera síðan þeir
gerðu eitthvað af
viti síðast á
(What’s the
Story) Morning
Glory, tónlist
Doves sé á því
þroskastigi sem
Oasis hefði getað náð ef bræðurnir
brúnaloðnu hefðu hugsað um eitt-
hvað annað en að velta sér upp úr
sviðsljósi og ólyfjan. Þetta kemur
sérstaklega skýrt í ljós í besta lagi
plötunnar „The Cedar Room“, lagi
sem Noel gæfi eflaust hálfan auð
sinn fyrir að hafa samið. Vel á
minnst, það er annar hápunktur á
plötunni sem ég get ekki látið
ónefndan „The Man Who Told
Everything“, einkar grípandi og fal-
legt lag sem í réttlátum heimi ætti að
verða stórsmellur.
Í ljósi vinsælda Coldplay um þess-
ar mundir sé ég því ekkert til fyr-
irstöðu að Doves félli eins vel í kram-
ið. Tónlist sveitanna er alls ekki
keimlík um margt áþekk, melódískt
og útvarpsvænt tilfinningarokk.
ERLENDAR
P L Ö T U R
Skarphéðinn Guðmundsson
fjallar um Lost Souls,
frumburð Manchester-
sveitarinnar Doves.
 Frumburður Doves er þroskað verk enda eru hér engir nýgræðingar á ferð.
Dúfnaveislan