Morgunblaðið - 07.04.2001, Qupperneq 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. APRÍL 2001 47
sem hún sótti í Grena bar hún af
með jákvæðni, vilja og hjálpsemi
gagnvart þeim sem minna máttu
sín. Það er sá vitnisburður sem
kennarar og samnemendur hennar
hafa borið henni.
Mikill og góður samgangur var á
milli heimila okkar, gagnkvæmt
traust og einlægni. Skipst var á
barnapössun þegar það átti við og
eru margar skemmtilegar minning-
ar tengdar því. Atvikin höguðu því
til að þegar Hafrún Freyja er tíu
ára gömul flyst fjölskyldan frá
Ólafsvík. Bjó hún fyrst í Mos-
fellsbæ en tekur síðan stóra stökk-
ið og flyst til Danmerkur árið 1996.
Um svipað leyti flyst móðir Bjarg-
ar, Ebba Mortensen, ásamt sam-
býlismanni á sömu slóðir. Það þarf
dugnað, kjark og þolinmæði til að
flytjast til annars lands með fjögur
ung börn. Þessum eiginleikum
bjuggu foreldrar Hafrúnar Freyju
yfir. Með samheldni allrar fjöl-
skyldunnar tókst þetta vel og hefur
þeim farnast vel á nýjum slóðum.
Á sl. sumri kom Marianna Björg í
heimsókn með þrjú yngstu börnin.
Gist var á heimili okkar á meðan á
heimsókninni stóð hér í Ólafsvík,
sýndi sig eins og vitað var hversu
vel af manni gerð börnin voru. Oft
er það þannig þegar ættingjar
flytjast í burtu, hvað þá til annarra
landa, að samböndin dofna og
rofna síðan alveg. Þannig er þessu
ekki farið hvað okkur varðar, hafa
samskiptin styrkst og eflst með
tímanum. Elsku Björg, Siggi,
Magný, Hafsteinn og Birkir, mikill
er missir ykkar, við biðjum góðan
Guð að vera með ykkur og styrkja
ykkur í þungri sorg. Þá biðjum við
einnig fyrir elsku Ebbu og öðrum
ættingjum. Guð blessi ykkur öll.
Kristján, Kristjana
og Magnea Freyja.
Bryndís, Lena
og fjölskyldur.
Elsku Hafrún.
Þegar mamma og pabbi sögðu
mér að þú hefðir dáið í bílslysi vildi
ég ekki trúa því.
Þú sem varst bara mánuði eldri
en ég og við sem áttum svo margar
góðar stundir saman frá því að við
vorum litlar. Þegar þú fluttir í
Mosfellsbæinn vorum við næstum
því alltaf saman og eftir að þú
fluttir til Danmerkur héldum við
sambandi með bréfum og símtöl-
um. Þegar við Sigga amma komum
til ykkar í Grenå, sumarið ’98,
gerðum við ýmislegt saman. Síðast
hittumst við ári seinna þegar þú
komst með mömmu þinni, pabba
og Birki til Íslands. Fyrir nokkru
frétti ég að þú ætlaðir að koma
„heim“ í sumar og ég var farin að
hlakka mikið til að hitta þig en það
verður víst að bíða.
Takk fyrir allar stundirnar sem
við áttum saman.
Elsku Siggi, Björg, Magný, Haf-
steinn og Birkir, missir ykkar er
mikill en minningin um góða stelpu
lifir. Guð blessi ykkur öll.
Anna Rósa Harðardóttir.
Elsku Hafrún litla frænka. Ég
get ekki lýst því með orðum hvern-
ig mér leið þegar ég frétti að þú
værir farin frá okkur. Þú varst allt-
af svo kát og hress þegar ég pass-
aði þig þegar þú varst lítil. Þú
varst yndislegur krakki enda varst
þú augasteinn afa þíns. Svo fluttir
þú út til Danmerkur og dafnaðir
þar vel, varst orðin algjör fegurð-
ardís. Þegar þú tilkynntir mér um
daginn að þú og Mark kærasti þinn
kæmuð hingað heim í sumar hlakk-
aði ég svo til að fá ykkur og að
hitta Mark. En ég er búin að taka
eftir því að maður á ekki að plana
langt fram í tímann, maður veit
aldrei hvað bíður manns. En elsku
frænka þín er sárt saknað.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Magðalena (Lena frænka).
✝ Óskar Karelssonfæddist á Brekk-
um í Hvolhreppi 31.
júlí 1925, hann lést á
sjúkrahúsi Suður-
lands 31. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Katrín
Jónína Guðjónsdóttir
og Karel Ingvarsson.
Systkini Óskars sam-
feðra voru Hrefna og
Stefanía, sem báðar
eru látnar, Erla og
Karel. Systkini Ósk-
ars sammæðra voru
Guðrún, Björgvin, og
þau Jón og Elísabet, sem bæði eru
látin. Óskar var elstur systkina
sinna.
Óskar kvæntist eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Ingigerði Margréti
Guðjónsdóttur, árið 1949. Þau
áttu fjögur börn: 1) Margrét, f.
1949, í sambúð með Lúðvíki Leós-
syni. Margrét á einn son, Óskar
Inga Gíslason, f. 1973. 2) Katrín
Jónína, f. 1953, maki
Eysteinn Fjölnir
Arason. Katrín á
þrjú börn: Ríkharð
Grétar, f. 1980, Rík-
harður á eina dóttur,
Aþenu Örnu, f. 1999;
Ívar Örn, f. 1982; og
Rebekku, f. 1988. 3)
Valgerður, f. 1957,
maki Hafsteinn
Heiðarsson, þau eiga
þrjú börn, Erlu Guð-
rúnu, f. 1981, Hauk
Elvar, f. 1984, og
Önnu Grétu f. 1991.
4) Guðjón Halldór, f.
1966, í sambúð með Bryndísi Sig-
urðardóttur, Bryndís á fjögur
börn; Huldu Dóru, f. 1981, er í
sambúð með Elvari Þormarssyni
og þau eiga einn son, Þormar, f.
2000; Helgu Þóru, f. 1984, Sigurð,
f. 1989, og Ingvar, f. 1992.
Útför Óskars fer fram frá Stór-
ólfshvolskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Kær bróðir okkar er fallinn frá allt
of fljótt, erfiðu veikindastríði er lok-
ið.
Óskari kynntumst við systkinin
þegar við vorum 6 og 9 ára gömul.
Þau kynni urðu að góðri vináttu. Þar
eignuðumst við stóran bróður, sem
alla tíð var okkur mjög kær. Hann
sýndi okkur umhyggju sem við
þökkum innilega fyrir og móður okk-
ar sýndi hann ávallt vináttu og hlýju.
Kalli bróðir okkar dvaldi hjá Óskari
og Grétu nokkur sumur, sem hann
minnist með þakklæti. Fjölskyldur
okkar hafa tengst góðum vináttu-
böndum gegnum árin. Óskar og
Gréta hafa verið einstaklega sam-
hent um að taka vel á móti fjölskyld-
um okkar, vorum við alltaf velkomin
og var þá dvalið til lengri eða
skemmri tíma hjá þeim. Nokkur
undanfarin ár hefur verið haldin fjöl-
skylduhátíð í Miðtúni. Þá var ekkert
til sparað að hátíðin mætti takast
sem best. Sett var upp tjaldborg í
trjágarðinum og heimilið var öllum
opið, grillað í súrheysturninum, sleg-
ið upp balli í hlöðunni, kveiktur varð-
eldur, skotið upp flugeldum, stund-
um var flogið listflug yfir svæðinu og
svo var dansað fram á nótt. Allir
vildu gera þessa hátíð í Miðtúni sem
mesta og skemmtilegasta. Óskar var
mikill fjölskyldumaður og naut þess
að taka á móti öllu þessu fólki. Við og
fjölskyldur okkar sendum Grétu og
fjölskyldu okkar innilegustu samúð-
arkveðjur og þökkum fyrir góða og
trygga vináttu öll þessi ár. Hafðu
þökk fyrir allt og allt kæri bróðir.
Erla Karelsdóttir og
Karel Karelsson.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku pabbi minn, hafðu þökk fyr-
ir allt og allt.
Þín dóttir
Valgerður.
Elsku afi minn.
Það er svo skrítið að þú sért far-
inn, þó svo að þú hafir verið búinn að
vera veikur lengi og við vissum öll að
hverju stefndi.
Þú varst svo yndislegur og góður
afi. Þér þótti alltaf svo gott að hafa
margt fólk í kringum þig og vildir
helst að öll fjölskyldan væri alltaf hjá
þér og ömmu. Ég man líka hvað þér
þótti gaman þegar ég og Guðrún
Svava komum í heimsókn til ykkar
ömmu þegar við vorum litlar stelpur.
Við fórum á hestbak, fengum að
keyra traktorinn og spjölluðum um
heima og geima. Ég gleymi heldur
ekki einu fallegu sumarkvöldi þegar
við gengum saman úti á túni og þú
sagðir mér frá því hvernig allt var
þegar þú varst lítill, þá sagðir þú
mér líka eina litla vísu sem þú kunnir
frá því að þú varst lítill strákur.
Elsku afi minn, ég sakna þín svo
sárt og ég mun aldrei gleyma þér.
Minningin um þig mun lifa í brjósti
mínu.
Hvíldu í friði.
Þín dótturdóttir,
Erla Guðrún.
Óskar afi minn. Allt mitt líf hefur
hann verið punktur einhverrar hugs-
unar sem ég hef haft við það hugtak
að vera til. Hlý hugsun sem hefur
sett mig á þann stað sem ég kom frá.
Ég trúi því persónulega að það sé
frábært að yfirgefa þennan stað sem
við erum öll á, eins og það er frábært
að vera hérna. Afi er búinn að eiga
ríkt líf í okkar jarðvist og hefur
skapað óráðna framtíð, ég er mjög
þakklátur í hans garð. Ég fyllist ekki
mikilli sorg heldur mikilli samúð,
gleði og von. Afi lifir áfram.
Ívar Örn.
Mig langar í orfáum orðum að
minnast vinar míns og fyrrum hús-
bónda. Það var fyrir 48 árum að ég
fékk mjög sterka löngun í að fara í
kaupavinnu „í sveit“ eins og það var
kallað. Systir mín sem er fjórum ár-
um eldri hafði verið kaupakoma á
Syðri-Rauðalæk í Holtum, sem var
annálað myndarheimili. Þar var líka
mjög margt fólk og skemmtilegt
andrúmsloft. Elskuleg nágranna-
kona okkar, Anna Sumarliðadóttir,
hafði útvegað henni þetta pláss á
Rauðalæk. Ég vissi að hún Anna
vildi okkur allt hið besta, hún og
hennar börn voru einstakir nágrann-
ar. Ég fór margar ferðirnar út til
hennar Önnu til þess að vita hvort
hún vissi ekki um einhvern sem vildi
ráða mig í sveit, helst vildi ég komast
á Syðri-Rauðalæk líka en það var
engin leið, þar var allt yfirfullt. En
ég gafst ekki upp, það hlaut að vera
til staður fyrir mig og ég nauðaði
áfram. Ég var þrettán ára, óþolin-
móð og áköf, vildi láta hlutina ganga
fljótt fyrir sig. Þá kom svarið loks-
ins, það voru ung hjón austur í Hvol-
hreppi sem gætu hugsað sér að ráða
til sín stúlku sem gæti aðstoðað bæði
við úti- og inniverk. Hjónin voru ung,
konan 26 ára og maðurinnn 28 ára,
þau áttu tvær dætur, eina fjögurra
ára og aðra sem var nýfædd. Þetta
var nýbýli rétt utan við Hvolsvöll.
Nú, þetta hlaut bara vera fínt, þó að
ég sæi í hendi mér að það yrði ekki
eins mikið fjör og á rótgrónu heimili
eins og Rauðalæk. Á yndislegum
júnídegi var brunað með rútunni
austur í Miðtún. Bóndinn tók á móti
mér á Hvolsvelli og stutt var að fara
heim að bænum og voru móttökurn-
ar hlýlegar og góðar. Litlu stelpurn-
ar voru yndislegar, þessi nýfædda
hún heillaði mig nú alveg. Það varð
nóg að gera á þessu heimili, allt var í
uppbyggingu, það vantaði margt
sem tækniöldin kallaði á. Kýrnar
voru handmjólkaðar, það var enginn
traktor til, hestum var beitt fyrir öll
tæki, svo sem rakstrarvél, sláttuvél
og þess háttar.
Heimatúnin voru ekki nógu stór
til þess að fá nægilegt hey fyrir
skepnurnar, það þurfti að fara út á
engjar, niður að Þverá til að bæta við
heybirgðirnar. Þar var heyið bundið
í bagga og flutt heim á hestum. Ég
var metnaðarfull og vildi standa mig
vel, lærði að vinna þau störf sem til
féllu, eins og að mjólka. Það var dá-
lítið erfitt, ég rembdist eins og rjúp-
an við staurinn að geta mjólkað jafn
margar kýr og húsbændurnir, en
það var erfitt verk. Þau voru bæði
sérlega fljót, sérstaklega húsmóðir-
in. Það var gott að vera hjá þessum
ungu hjónum, þau voru bæði hlý og
góð. Óskar gat verið svolítið fljótur
að reiðast ef ekki gekk allt eins og
honum líkaði, en hann átti þann góða
kost að geta beðið fyrirgefningar og
þá var allt gott á ný. Hann var aldrei
betri við mig en á eftir, ef honum
varð á að segja eitthvað í skamm-
artón. Það var oft svo mikið að gera,
hann fáliðaður einyrki, bara þessi
stelpa úr Kópavoginum og strákur
sem var yngri en hún. Þau gátu
stundum reynt á þolinmæðina, þess-
ir krakkaormar.
Þegar dagsverkinu var lokið og
allt hafði gengið vel var gott að finna
pípulyktina frá Óskari, þá vissi ég að
það var afslöppun og allir voru
ánægðir. Það var stórkostleg lífs-
reynsla fyrir mig að fá að komast í
það að upplifa þennan endasprett í
sögunni þar sem nýja tæknin hafði
ekki tekið völdin. Það var hand-
mjólkað, bundið í bagga á engjum og
hestar notaðir sem dráttardýr,
þessu var öllu að ljúka og nýtt að
taka við.
Sumarið leið ótrúlega fljótt og ég
beið í ofvæni að ég yrði beðin um að
koma aftur næsta sumar. Þegar
Óskar var að fylgja mér í rútuna og
ég var á heimleið kom það sem ég
hafði verið að bíða eftir. Heiður mín,
ertu ekki til í að koma til okkar aftur
næsta sumar?
Jú, ég fór aftur næsta sumar og
það var jafngaman og gott að vera
þar þá. En stelpan hafði breyst ótrú-
lega mikið á einu ári, nú hafði hún
áhuga á að fara á böll, var farin að
kíkja á stráka og svona ýmislegt í
þessum dúr. Þá fann ég frá þeim
hlýjuna og tilhneiginguna til þess að
vernda mig frá því að lenda nú ekki í
einhverri vitleysu. Ég kunni nú ekki
alltaf að meta þessa vernd, ég vildi fá
að ráða mér sjálf. Seinna sá ég auð-
vitað að allt var þetta gert af um-
hyggjusemi. Ekki man ég eftir því að
talað væri mikið um trúmál á heim-
ilinu en ég skynjaði að trúin var fyrir
hendi. Okkur var uppálagt að virða
það sem var þeim heilagt. Það voru
ákveðnar reglur sem giltu.
Þegar ég sjálf fór að eignast börn
var það eitt þeirra, Árni Brynjar,
sem fékk ákafa löngun í að komast í
sveitina. Þau hjónin voru svo elsku-
leg að lofa honum að vera í nokkurn
tíma þegar hann var 6-8 ára gamall.
Hann tengdist vináttuböndum við
heimilið og mörg voru árin sem þau
skrifuðust á, Árni og Vallý. Vináttan
hefur haldist í gegnum árin, þó að oft
hafi liðið langt á milli þess að við höf-
um hist var alltaf sama væntumþykj-
an til staðar og ég er svo þakklát fyr-
ir að hafa fengið að kynnast þessari
fjölskyldu. Litla nýfædda stúlkan,
hún Katrín, átti eftir að liðsinna mér
mikið á þeim tíma er ég rak verslun.
Þegar auglýsingahönnuðir komu
með tillögu um nafn á versluninni
var eitt af þeim nöfnum „Karel“. Já,
Karel, það tengdist einhverjum góð-
um minningum. Verslunin var látin
heita „Karel“, það var svo flott nafn.
Ég kvaddi Óskar á sjúkrahúsinu á
Selfossi, hann var dauðsjúkur, en
hann var þakklátur og ég fann að
hann átti það sem við þurfum öll að
eiga, hann átti Drottin í hjarta sínu
og hann var athvarf hans. Ég hafði
beðið til Drottins og dregið mér
mannakorn áður en ég fór af stað og
það sem ég dró las ég fyrir hann. Það
hljóðaði svona: „Blessaður er sá
maður, sem reiðir sig á Drottin og
lætur Drottin vera athvarf sitt.
Hann er sem tré, sem gróðursett er
við vatn og teygir rætur sínar út að
læknum, – sem hræðist ekki, þó hit-
inn komi, og er með sígrænu laufi,
sem jafnvel í þurrka-ári er áhyggju-
laust og lætur ekki af að bera ávöxt.“
(Jeremía 17:7-8.)
Elsku Gréta, Margrét, Katrín,
Valgerður, Halldór og fjölskyldan
öll. Innilegar samúðarkveðjur. Við
biðjum algóðan Guð að gefa ykkur af
ríkidómi sínum blessun og styrk til
þess að takast á við sáran söknuð.
Baráttan og álagið er búið að vera
mikið, en hann getur gefið af ríki-
dómi sínum sem aldrei þrýtur.
Ragnheiður D. Árna-
dóttir og fjölskylda.
Óskar,
Hjá þér
sá ég
kálfa fæðast,
sá ég
mjólk streyma úr spena,
líf kvikna,
fyrstu spor stigin,
dýr í blóma,
líf slokkna.
Hvílík reynsla
óreyndu borgarbarni.
Ilmur af nýju heyi,
fjóslykt,
fé í haga,
frelsi,
opinberaði mér
undur sveitarinnar,
náttúrunnar, lífsins.
Ómetanleg minning
nær 3 áratugum síðar
lifir í hjarta mínu.
Vinnusemi og nýtni
kenndi styrk og gildi.
Rými hjarta þíns
fyrir fólk og dýr,
umhyggja og þolinmæði,
þroskaði umburðarlyndi
í barnssálinni.
Vegna þín varð
æskan fyllri,
skilningurinn dýpri,
sál mín ríkari.
Elsku Gréta, Magga, Kata, Vallý,
Halldór og fjölskyldur ykkar allra.
Megi hlý minning um góðan mann
létta söknuð ykkar og missi.
María Kjartansdóttir.
ÓSKAR
KARELSSON
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Nauðsynlegt er,
að símanúmer höfundar/send-
anda fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöð-
ugrein af hæfilegri lengd, en
aðrar greinar um sama einstak-
ling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og
hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina