Morgunblaðið - 11.08.2001, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 LAUGARDAGUR 11. ÁGÚST 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigurlaug ÞóraGuðbrandsdóttir
fæddist á Siglufirði
13. október 1919.
Hún lést í Sjúkrahúsi
Siglufjarðar 5. ágúst
2001. Foreldrar
hennar voru hjónin
Guðrún Flóvents-
dóttir, f. 31. júlí 1886
á Kálfsskinni á Ár-
skógsströnd, d. 3.
október 1974, og
Guðbrandur Sigfús-
son, f. 12. júlí 1888 í
Skarðdalskoti við
Siglufjörð, d. 10.
febrúar 1951. Bróðir Sigurlaugar
er Ólafur Guðbrandsson, f. 13.
mars 1924, kona hans er Guðrún
Guðmundsdóttir, f. 20. júní 1923,
frá Eskifirði.
Sigurlaug giftist 31. maí 1941
Sigþóri Guðjónssyni frá Enni á
Höfðaströnd, f. 24. febrúar 1908, d.
5. janúar 1990. Börn Sigurlaugar
og Sigþórs eru: 1) Guðbrandur, f.
20.12. 1941, kvæntist Svöfu Ingi-
mundardóttur, f. 17.8. 1947, þau
skildu. Börn þeirra eru Ómar Þór,
f. 26.10. 1965, giftist Ellen Sigurð-
ardóttur, þau skildu, sonur þeirra
er Ingibjörn, f. 21.7. 1989, sam-
býliskona hans er Edda Rún Jóns-
dóttir, f. 18.9. 1973, barn þeirra er
Marteinn Víðir, f. 25.12. 1999. Elfa
Dögg, f. 6.4. 1975, sambýlismaður
hennar er Jón Ágúst Arason, f. 3.6.
1969, dóttir þeirra er Áslaug
Marta, f. 5.9. 1999, börn Jóns
Ágústs eru Thelma Sól, f. 7.8. 1992,
og Helgi Óttarr, f. 11.5. 1995. Sam-
býlismaður Guðbjargar er Guðni
Gunnarson, f. 10.3. 1951, börn hans
eru Sigurbjörg Anna, f. 25.4. 1971,
og Guðrún Rósa, f. 12.7. 1973. 3)
Páll Marel, f. 22.4. 1958, kvæntur
Guðrúnu Helgu Kristjánsdóttur, f.
22.6. 1962, barn þeirra er Helga
Maren, f. 15.6. 1993, börn Páls eru
Álfheiður Maren, f. 12.11. 1977, og
Guðmundur, f. 7.9. 1984.
Ung réðst Sigurlaug til vinnu á
saumastofu í Reykjavík. Síðar
vann hún í síldarsöltun og við aðra
almenna fiskvinnslu á Siglufirði,
allt til 70 ára aldurs. Sigurlaug og
Sigþór bjuggu allan sinn búskap á
Hólavegi 19 á Siglufirði. Eftir að
Sigþór féll frá bjó hún þar áfram
eða alls í sextíu ár. Síðasta árið
dvaldi hún á Sjúkrahúsi Siglufjarð-
ar.
Útför Sigurlaugar fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
býliskona Ómars er
Anne Gjestad og eru
börn hennar Karl
Tomas og Benedikte;
Sigurlaug f. 9.6. 1967,
sambýlismaður henn-
ar er Sævar Guðjóns-
son, f. 7.1. 1967, börn
þeirra eru Örvar
Andri, f. 5.6. 1990,
Svava Stefanía, f.
11.6. 1993, og Atli
Örn, f. 8.9. 2000; Ester
f. 10.2. 1975, sambýlis-
maður hennar er Jó-
hannes Bjarki Jó-
hannesson, f. 3.10.
1966, börn þeirra eru Ástrós Ósk,
f. 7.11. 1996, og Hera Björk, f.
14.12. 2000, börn Bjarka eru Jó-
hannes Veigar, f. 15.10. 1986, og
Birgir Ingvar, f. 10.9. 1997. Sam-
býliskona Guðbrands er Signý Jör-
undsdóttir, f. 5.1. 1956, börn henn-
ar eru Sif Heiða og Silvía Hanna. 2)
Guðbjörg, f. 7.6. 1949, giftist Mar-
teini Marteinssyni, f. 4.4. 1948, d.
16.10. 1982, börn þeirra eru Krist-
ín Jóhanna, f. 22.10. 1969, sam-
býlismaður hennar er Magnús
Rúnar Skúlason, f. 5.8. 1967, barn
þeirra er Rakel Hanna, f. 22.5.
1998, Sigþór, f. 18.2. 1974, sam-
Elsku Lauga amma.
Ég veit að þér líður vel núna uppi
hjá guði.
Þar hittir þú líka Sigþór afa minn
sem ég hitti aldrei.
Hvíl í friði.
Kær kveðja,
Helga Maren Pálsdóttir.
Nú er komið að kveðjustund, elsku
amma mín.
Mig langar að þakka þér fyrir allar
þær ljúfu stundir sem við höfum átt
saman og allar þær stundir sem ég
átti með þér og afa á Hólaveginum.
Þegar ég hugsa um þig streyma
minningarnar fram um þessar ljúfu
stundir sem ég geymi í hjarta mér.
Ég er afskaplega þakklát fyrir að
hafa fengið að vera með þér þína síð-
ustu daga í þessu lífi. Ég veit það,
elsku amma mín, að þér líður vel núna
og að afi hefur tekið vel á móti þér.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Ég kveð þig með söknuði, elsku
amma mín, þín eina,
Álfheiður.
Okkur langar til að minnast ást-
kærrar ömmu okkar, hennar Laugu
Brandar eins og hún var ávallt kölluð.
Við minnumst ömmu okkar sem
sterkrar og lífsglaðrar kjarnakonu
sem virtist allt mögulegt. Stundirnar
okkar með henni og afa voru margar
og góðar.
Þeim okkar sem veittist sú ánægja
að kynnast Laugu ömmu síðar á lífs-
leiðinni ber öllum saman um að þar
hafi farið sterk og góð kona, sem við
áttum margar góðar stundir með.
Alltaf var gott að koma á Hólaveginn
og þá voru bornar fram kræsingar
eins og henni einni var lagið enda var
hún einstakur gestgjafi. Fyrir okkur
hafa jólin og jólahaldið alltaf tengst
ömmu mjög mikið enda munum við
varla þau jól sem hún var ekki hjá
okkur eða við hjá henni en þá var oft
glatt á hjalla.
Við minnumst einnig allra góðu
stundanna sem við áttum sem börn í
sumarbústaðnum inni í Fljótum með
ömmu og afa, þar sem þau undu bæði
glöð við sitt og við lékum okkur í
kringum þau. Þar var oft mikill gesta-
gangur úr sveitinni og ávallt vel tekið
á móti gestunum. Okkur þætti það
ekki undarlegt ef amma og afi væru
komin aftur í bústaðinn, sameinuð á
ný og að bardúsa og snurfusa eitthvað
skemmtilegt.
Minningarnar eru margar og góðar
en sorgin er mikil. Við getum leitað
okkur huggunar í því að við fengum
að fylgja ömmu síðasta spölinn. Í síð-
ustu orðaskiptum hennar við okkur
sagði hún: „Þetta er búið að vera
mjög gaman en nú verð ég að fara.“
Sorgin er gríma gleðinnar.
Og lindin, sem er uppspretta gleðinnar,
var oft full af tárum.
Þeim mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns, þeim mun meiri gleði getur
það rúmað.
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú ert glaður,
og þú munt sjá, að aðeins það, sem valdið
hefur hryggð þinni, gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum.)
Kristín, Magnús, Sigþór,
Edda, Elfa Dögg og Jón Ágúst.
Leiðir okkar Laugu lágu saman
fyrir rúmum átta árum þegar ég
kynntist henni Guðbjörgu minni,
dóttur Laugu. Við fyrstu kynni fann
ég að á ferðinni var kraftmikil kona
sem hafði gaman af að umgangast
fólk og ræða málin. Hún naut sín best
í faðmi fjölskyldunnar eða í góðra
vina hópi. Hún bar mikla umhyggju
fyrir börnum sínum og fjölskyldum
þeirra.
Lauga var vinur vina sinna, stund-
um gat tekið tíma að ávinna sér þá
vináttu.
Margar góðar minningar á ég frá
samverustundum okkar, ekki síst
móttökunum þegar við Guðbjörg
sóttum hana heim á Hólaveginn. Þá
var ávallt slegið upp góðum matar-
veislum að íslenskum sið og gert eitt-
hvað skemmtilegt. Oft sátum við ein
og horfðum á myndbandsspólur,
smekkur okkar Laugu fór vel saman
á vali þeirra. Fyrir nokkrum árum
fórum við þrjú saman til Kaupmanna-
hafnar að heimsækja dætur Guð-
bjargar og sambýlismenn þeirra. Átt-
um við þar marga góða daga, bæði í
borginni sjálfri og í sumarhúsi á Sjá-
landi. Ekki duldist að Lauga var
dugnaðarkona, sem fyrr á árum vann
hörðum höndum við fiskvinnslu á
sama tíma og hún sinnti heimili sínu
af stakri prýði og snyrtimennsku.
Dugnaðurinn fylgdi henni alla tíð
þar til heilsan brast. Henni þótti erfitt
að sætta sig við að flytja að heiman og
láta aðra annast sig, henni var eðl-
islægt að að sjá um dagleg störf sjálf.
Lauga var mikill Norðlendingur í
sér og talaði oft um hvað bjart og sól-
ríkt væri á Siglufirði. Síðastliðinn
sunnudag þegar hún kvaddi þennan
heim var einmitt afar sólríkt og bjart,
eins og hún hefði óskað eftir því.
Greinilegt var að hún var búin með þá
orku sem henni var úthlutað fyrir
jarðvistina.
Ég bið Laugu blessunar og þakka
fyrir samfylgdina og vináttu síðustu
ára.
Guð veiti fjölskyldunni styrk í sorg-
inni.
Guðni.
„Þó ég sé látinn harmið mig ekki
með tárum, hugsið ekki um dauðann
með harmi og ótta. Ég er svo nærri,
að hvert eitt tár ykkar snertir mig og
kvelur, þótt látinn þið mig haldið. En
þegar þið hlæið og syngið með glöð-
um hug lyftist sál mín upp í mót til
ljóssins. Verið glöð og þakklát fyrir
allt sem lífið gefur og ég, þótt látinn
sé, tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.“
(Höf. ók.)
Elsku langamma. Þótt við söknum
þín mikið vitum við að þú ert í góðum
höndum hjá Guði með langafa. Brosið
þitt lifir með okkur um ókomin ár. Við
vitum að þú vakir yfir okkur.
Helgi Óttarr,
Rakel Hanna,
Áslaug Marta,
Marteinn Víðir.
SIGURLAUG ÞÓRA
GUÐBRANDSDÓTTIR
✝ Kristín Péturs-dóttir fæddist í
Gröf í Lundarreykja-
dal 28. desember
1925. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akraness
2. ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Pétur Þor-
steinsson og Guð-
finna Guðmundsdótt-
ir á Mið-Fossum í
Andakíl. Systkini
hennar eru Sigrún, f.
1928, lést tveggja
ára, Þorsteinn, f.
1930, og Rúnar, f.
1937.
Hinn 15. júní 1944 giftist Kristín
Jóni Gíslasyni á Innri-Skelja-
brekku. Hann er sonur hjónanna
Gísla Jónssonar og Þóru Þorvalds-
dóttur á Innri-Skeljabrekku. Börn
Kristínar og Jóns eru: 1) Gísli, f.
17. júní 1946, kvæntur Oddbjörgu
Leifsdóttur, eiga þau fimm börn,
Jón, Áslaugu Ellu, Kristínu, Leif
og Guðfinnu. 2) Óskírður drengur,
f. 14. ágúst 1947 (lést í fæðingu). 3)
Pétur, f. 25. des. 1949, kvæntur
Svövu Sjöfn Krist-
jánsdóttur, eiga þau
þrjú börn: Ómar,
Kristján Inga og
Kristínu. 4) Þorvald-
ur, f. 28. maí 1954,
kvæntur Dagnýju
Sigurðardóttur, eiga
þau þrjá syni, Jón
Þór, Sigurð Ágúst og
Hákon Garðar.
Barnabarnabörnin
eru orðin átta.
Kristín stundaði
nám við Húsmæðra-
skólann á Staðarfelli
1943–1944.
Árið 1944 hófu Kristín og Jón
búskap á Innri-Skeljabrekku og
bjuggu þar til starfsloka. Með bú-
skapnum tók Kristín þátt í ýmsum
félagsstörfum. Hún var einn af
stofnendum kirkjukórs Hvanneyr-
arkirkju og söng með honum í
fjölda ára. Einnig tók hún virkan
þátt í Kvenfélaginu 19. júní, sat í
hreppsnefnd Andakílshrepps o.fl.
Útför Kristínar fer fram frá
Hvanneyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Hún Stína tengdamóðir mín er lát-
in. Mig langar að minnast hennar
með nokkrum orðum. Margar minn-
ingar koma upp í hugann á þessum
tímamótum og rifjast þá upp fyrstu
kynni mín af Stínu þegar ég kom inn í
fjölskyldu hennar á Skeljabrekku
fyrir þrjátíu og þremur árum þegar
ég kynntist Pétri syni hennar og hitti
þessa glæsilegu konu fulla af lífsorku
í blóma lífsins.
Ég bar strax virðingu fyrir henni
og hennar fasi, þar sem góð stjórnun
á heimilinu og mikil vinnusemi var
henni efst í huga.
Það vakti strax athygli mína dugn-
aður og einstök samheldni hennar og
Jóns mannsins hennar þar sem þau
unnu að stóru búi saman af brenn-
andi áhuga. Þarna var mannmargt
heimili fullt af sumarfólki á sumrin
og allir alltaf að vinna að búinu í hey-
skap eða öðrum bústörfum. Stína
gekk í öll verk úti sem inni af miklum
dugnaði og gaf ekkert eftir. Það var
farið snemma á fætur, matartímar
voru reglulegir, mikill matur á borð-
um hvort heldur sem þurfti að færa
fólkinu út á tún, í heyskapinn, rétt-
irnar eða hvar sem fólkið var að
vinna, alltaf var heitur matur og
grautur á eftir.
Eftir að synir þeirra Jóns og Stínu
eignuðust fjölskyldu bar hún mikla
umhyggju fyrir velferð þeirra. Hún
fylgdist af lífi og sál með öllum og
vildi það þannig til að öll bjuggum við
í nágrenninu svo mikill samgangur
var á milli. Það var henni kappsmál ef
eitthvað var um að vera í fjölskyld-
unni að allir væru með. Strákarnir
okkar Péturs voru hjá afa sínum og
ömmu í sveit og var það mikið gæfu-
spor því þar lærðu þeir að vinna og
þakka ég fyrir það. Stína hafði mik-
inn áhuga á öllum framkvæmdum
sem verið var að gera í kringum hana
í sveitinni, hvort sem það voru bygg-
ingar, vegaframkvæmdir eða annað,
og fylgdist með þessu öllu af miklum
áhuga alveg fram til hins síðasta. Oft
mátti ég passa mig á að vita hvað
Pétur og hans menn voru að byggja
þegar ég kom í heimsókn til hennar
því hún spurði alltaf og vissi jafnvel
betur svo vel fylgdist hún með öllu
sem hennar fólk var að gera. Mikill
gestagangur var á heimili þeirra
Stínu og Jóns alla tíð og alltaf heitt á
könnunni og kökur með fram á síð-
asta dag.
Síðustu árin var heilsu Stínu farið
að hraka og hún orðin slitin eftir
vinnusama ævi. Þau fluttu í lítið og
fallegt hús í túnfætinum á Skelja-
brekku fyrir sex árum þegar þau
hættu búskap og fór vel um þau þar.
Eftir að Stína hætti að geta unnið við
búskapinn fór hún að snúa sér að
hannyrðum, var í Handverksfélaginu
Hnokka, málaði myndir og dúka og
nú síðustu árin fór hún að prjóna svo-
kallaðar „borgfirskar“ peysur og var
hún búin að prjóna á alla sína afkom-
endur fyrir utan þær sem hún seldi.
Henni féll aldrei verk úr hendi þótt
hún væri orðin slitin.
Stína og Jón voru einstaklega sam-
heldin hjón og höfðu mikið yndi af
hestum og ferðalögum. Ef einhvern
tímann var frístund þá nutu þau
þess. Síðustu mánuðina hafa þau ver-
ið einstaklega dugleg að ferðast þrátt
fyrir að heilsan væri ekki upp á það
besta. Árin þeirra saman í ellinni
hefðu mátt vera fleiri en það er hugg-
un að Stína þurfti ekki að liggja lengi,
en hún lést eftir nokkurra daga legu
á Sjúkrahúsi Akraness 2. ágúst sl.
Elsku Stína, ég þakka þér sam-
fylgdina í gegnum öll árin sem við
höfum búið hér í nágrenninu og notið
hlýju þinnar og velvildar í okkar garð
og allrar fjölskyldunnar. Við söknum
þess að hafa þig ekki lengur í litla
húsinu ykkar og geta komið við í kaffi
og spjallað um hvað allir eru að gera
núna, ræða landsmálin eða bara um
lífið og tilveruna en minning um
mæta konu lifir.
Ég bið góðan Guð að styrkja Jón
tengdaföður minn í sorginni en minn-
ingin um yndislegan lífsförunaut er
mikil huggun.
Svava Kristjánsdóttir.
Þegar Svava Kristjánsdóttir
hringdi til mín að morgni 2. ágúst og
sagði: „Hún Stína dó í nótt,“ brá mér
mikið. Ég held að enginn sé nokkru
sinni viðbúinn andláti náins ættingja
eða vinar en að hún Stína systir væri
að fara kom mér ekki í hug þegar ég
heimsótti hana tveimur dögum fyrr á
Sjúkrahúsi Akraness.
Hugurinn hvarflar nú meir en
hálfa öld aftur í tímann, þar sem við
vorum að slíta barnsskónum heima á
Mið-Fossum. Kristín, sem alltaf var
kölluð Stína, var næstum 12 árum
eldri en ég, svo mínar fyrstu minn-
ingar snerta hana sem unga stúlku,
fullvinnandi, hvort sem var í úti- eða
inniverkum. Hún mun snemma hafa
verið vel verki farin og til þess að
bæta um betur gekk hún í Hús-
mæðraskólann að Staðarfelli í Dala-
sýslu, sem hún bar alla tíð vel sög-
una.
Andakílshreppur var í þá tíð, eins
og nú, fjölmennt og þéttbýlt sveitar-
félag. Stína þurfti því ekki að leita
langt eftir maka, því á Innri-Skelja-
brekku í sömu sveit var ungur og
glæsilegur bóndasonur, Jón Gísla-
son. Þau felldu hugi saman og giftu
sig 15. júní 1944 og fóru í brúðkaups-
ferð til Þingvalla á lýðveldisstofn-
unina tveimur dögum síðar. Óneitan-
lega glæsileg byrjun, sem lýsti langt
inn í framtíðina. Þau hófu búskap á
Innri-Skeljabrekku og bjuggu þar
saman hátt í 60 ár.
Þótt Innri-Skeljabrekka sé ekki
landmikil jörð bjuggu þau Stína og
Jón þar stóru búi. Bústofninn var í
fyrstu hefðbundinn, kýr, kindur og
hestar, en síðar bættust svínin við.
Heyskapur var þá stundaður víðar
en á heimajörðinni, svo miklar annir
voru á því stóra heimili árið um
kring. Gaman er að geta þess, að þau
ungmenni, sem voru í sumarvinnu
hjá þeim Skeljabrekkuhjónum, hafa
haldið mikilli tryggð við þau og
ósjaldan hitti maður þetta fólk í
heimsókn þar. Þetta held ég að segi
meira en mörg orð um vinsældir
þeirra hjóna.
Þeim Stínu og Jóni fæddust fjórir
synir, en einn þeirra dó í fæðingu.
Vorið 1954 fæddist yngsti sonurinn,
einmitt í önnum sauðburðar og vor-
verka. Þá var sá er þetta ritar lán-
aður til starfa á Skeljabrekku, ný-
kominn úr Reykholtsskóla. Mjög er
þetta vor mér minnisstætt. Mér er til
efs, að mörg hjón hafi verið jafnsam-
hent og afkastamikil og þau Stína og
Jón. Í endaðan maí var sauðféð rúið.
Stína hamaðist í rúningnum, eins og
ekkert væri sjálfsagðara. Að því
loknu var féð rekið í sumarhagann,
upp í „Kirkjutungur“. Jón sneri
heim, áður en reksturinn komst í
áfangastað, en þegar við hin komum
heim var fæddur drengur.
Af því sem hér hefur verið sagt er
ljóst, að þau Stína og Jón voru miklar
hamhleypur til vinnu og sást það
KRISTÍN
PÉTURSDÓTTIR