Morgunblaðið - 11.08.2001, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. ÁGÚST 2001 43
✝ Sigríður Hall-dórsdóttir frá
Orrahóli fæddist 12.
september 1906 í
Magnússkógum í
Hvammssveit í Dala-
sýslu. Foreldrar
hennar voru hjónin
Halldór Guðmunds-
son bóndi þar, f. 3.
okt. 1875, d. 13. júlí
1962, og Ingibjörg
Sigríður Jensdóttir,
f. 19. okt. 1876, d. 11.
ág. 1957. Sigríður
var sjötta í röð fjór-
tán barna foreldra
sinna. Systkini hennar eru: Elísa-
bet, f. 13. sept. 1900, d. 10. mars
1967; Kristín, f. 7. des. 1901, d. 19.
febr. 1995; Sigríður, f. 1903, d.
1903; Magnús, f. 7. júní 1904, d. 24.
nóv. 1992; Guðmundur, f. 16. ág.
1905, d. 4. maí 1993; Sigurjens, f.
17. sept. 1908, d. 28. apr. 1998; Sal-
björg, f. 16. apr. 1910; Snorri, f. 31.
þau Láru Ósk, f. 23. ágúst 1983,
Sigurð Trausta, f. 6. jan. 1990, og
Stefán Óla, f. 20. júlí 1998, maki
Ingu Birnu er Egill Reynisson;
Inga Lára, f. 10. nóv. 1941, maki
Sævar Straumland og eiga þau tvo
syni; Hans Orra, f. 22. jan. 1980, og
Sævar Inga, f. 5. mars 1982; Börk-
ur, f. 31. maí 1945; Sigurður Björg-
vin, f. 3. mars 1951, maki Bára Sig-
urðardóttir og eiga þau þrjú börn,
Þuríði Jóneyju, f. 24. júlí 1974, Sig-
rúnu Hönnu, f. 13. mars 1978, og
Kristján Hans, f. 11. jan. 1984.
Sigríður ólst upp í foreldrahús-
um í Magnússkógum. Hún stund-
aði nám í Húsmæðraskólanum á
Blönduósi og síðan sérnám í vefn-
aði. Einnig sótti hún garðyrkju-
námskeið. Sigríður var húsmóðir á
Orrahóli frá 1937 til 1991. Hún
kenndi vefnað við Húsmæðraskól-
ann á Staðarfelli í nokkur ár. Einn-
ig óf hún ábreiður, rekkjuvoðir
o.fl. heima hjá sér. Sigríður söng
mikið í kórum, lék á orgel og var
organisti við Staðarfellskirkju í
mörg ár. Hún var lengi ritari kven-
félagsins Hvatar.
Útför Sigríðar fer fram frá Stað-
arfellskirkju á Fellsströnd í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
júlí 1911, d. 18. nóv.
1983; Guðbjörn Viggó,
f. 2. júlí 1913, d. 9. maí
1915; Jensína, f. 19.
sept. 1915, d. 9. apríl
2001; Jóhanna Hall-
dóra, f. 19. mars 1917,
d. 29. des. 1998;
Bjarni, f. 16. nóv.
1918, d. 5. maí 1919,
og Skúli, f. 16. nóv.
1918, d. 10. maí 1919.
Fósturbróðir Sigríðar
er Alfons Oddsson, f.
5. nóv. 1905.
Sigríður giftist 21.
apríl 1937 Hans Krist-
jáni Matthíassyni, bónda á Orra-
hóli, f. 30. jan. 1901, d. 3. des. 1987.
Börn þeirra eru: Matthías Páll, f.
20. mars 1938; Lára Sigurveig, f. 1.
júlí 1939, maki Trausti Valgeir
Bjarnason og eiga þau tvær dætur,
Sigríði, f. 6. júlí 1961, og Ingu
Birnu, f. 5. maí 1975, maki Sigríðar
er Ásgrímur Kristjánsson og eiga
Mig langar að leiðarlokum að
þakka móður minni fyrir allt sem við
áttum saman. Það eru margar mynd-
ir sem koma fram frá fyrstu tíð þegar
við systkinin fengum að fara niður að
Staðarfelli, bæði til kirkju og eins í
Húsmæðraskólann á handavinnusýn-
ingar og annað sem þar var og svo á
böllin á haustin hjá kvenfélaginu
fyrsta vetrardag sem var árviss við-
burður.
Heimilið var ákaflega snyrtilegt og
hver hlutur á sínum stað, allt hreint
og fágað. Ég dáðist oft að því hvað
móður minni tókst að halda þessu
gamla húsi vel við. Enda sagði maður
sem kom víða og þekkti vel til að þótt
músin hefði leitað hefði hún ekki
fundið mola undir eldavélinni.
Mamma var mikið fyrir söng og var
í kór frá unga aldri. Hún spilaði á org-
el, bæði heima og í Staðarfellskirkju.
Í kirkjuna mætti hún alltaf í upphlut,
klæddi sig að mestu heima, svo var
farið á hesti niðureftir. Hún var síðan
fljót að klára búninginn þegar til
kirkju var komið. Þetta þætti erfitt
nú til dags. Ef einhver kom heima var
alltaf spilað og sungið ef tækifæri var
til. Síðast fékk mamma að syngja með
Þorrakórnum sínum er hann kom
hingað til Reykjavíkur fyrir nokkrum
árum og skemmti í Breiðfirðingabúð.
Oft voru drengir heima, þrír auk
Björgvins, og mamma var dugleg að
fara með þá í reiðtúr og fjallgöngur
upp frá Orrahóli yfir á Tunguhlíðar-
brún, út allt fjall, út á múla og niður
að Stóru-Tungu. Samt var hún alltaf
slæm í fæti en það var bara farið.
Eftir að heilsan bilaði og mamma
gat ekki verið heima á Orrahóli var
hún fyrst hjá mér en fór síðan á
Grund. Þar fékk hún mjög góða
umönnun og tók virkan þátt í heim-
ilislífinu. Hún eignaðist góða vini
meðal heimilismanna og starfsfólks.
Ég vil þakka fyrir þá góðu umönnun
sem hún fékk á Grund.
Mínir drengir minnast ömmu sinn-
ar með ánægju þegar hún var hjá
mér. Það var fundið upp á ýmsu af
beggja hálfu til að hafa gaman af sem
yljar í minningunni.
Ég vil láta fylgja hér með þetta ljóð
eftir Jón frá Ljárskógum sem við
sungum oft saman alla tíð. Þegar við
höfðum lítið að tala um á Grund þá
sungum við þetta og fleiri lög okkur
til ánægju.
Húmar að kveldi, hljóðnar dagsins ys,
hnígur að Ægi gullið röðulblys.
Vanga minn strýkur blærinn blíðri hönd,
og báran kveður vögguljóð við
fjarðarströnd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró. –
Kom, draumanótt, með fangið fullt af friði
og ró.
Syngdu mig í svefninn, ljúfi blær.
Sorgmæddu hjarta er hvíldin jafnan vær.
Draumgyðjan ljúfa, ljá mér vinarhönd,
og leið mig um þín töfraglæstu friðarlönd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró. –
Kom draumanótt, með fangið fullt af friði
og ró.
Ég þakka móður minni allt sem
hún var mér og okkur. Guð geymi
hana.
Inga og fjölskylda.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Hún amma var myndarhúsmóðir
og hélt sínu heimili vel, jafnvel þó svo
að hún væri komin vel á efri ár. Allt
var alltaf svo hreint og strokið og
baksturinn alveg stórkostlegur. Hún
hafði alveg sérstakt lag á að gera allar
kökur svo góðar að maður gat ekki
staðist þær, jafnvel þær sem maður
borðaði annars ekki.
Við systurnar eyddum ófáum
stundum í eldhúsinu hjá ömmu á
Orrahóli, enda var stutt milli bæja.
Það var spjallað, hlegið, spilað á spil,
nartað í kökurnar hennar og borðað
súpugutl yfir útvarpssögunni í út-
varpinu. Svo var farið út að spássera,
eins og hún kallaði það, og var þá
stiklað á steinum yfir gilið og það var
eins og amma svifi yfir það, svo létti-
lega að það var ómögulegt að leika
það eftir, enda þurfti hún oft að taka
mig á hestbak yfir. Síðan var gengið
út í skóg, málin rædd og sungið, enda
kom maður endurnærður til baka.
Síðdegis var vaninn að færa sig upp í
stofu og þá settist amma við orgelið
sitt og spilaði og söng fyrir okkur.
Amma var mjög söngelsk og söng
bæði með kirkjukórnum og Þorra-
kórnum hér í sveit og svo hvenær sem
gest bar að garði.
Það var skrítið þegar amma flutti
svo til Reykjavíkur, allt í einu var svo
langt að fara til hennar og samveru-
stundunum fækkaði til muna í nokkur
ár. En þegar ég fór í skóla í bænum
var þráðurinn tekinn upp að nýju og
var vaninn að fara í heimsókn til
hennar á Grund á sunnudögum. Þar
undi hún sér vel, var alltaf svo kát og
glöð þegar mann bar að garði, enda í
góðum félagsskap og starfsfólkið
yndislegt.
Nú er hún farin áfram og tími til
kominn að kveðja og það er ekki auð-
velt. En í hjarta mínu lifir minning
um þessa yndislegu og lífsglöðu konu,
sem gaf mér ómetanlegt veganesti út
í lífið.
Guð varðveiti þig á himnum og við
hér á jörðu, elsku amma mín.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Sigrún.
SIGRÍÐUR
HALLDÓRSDÓTTIR
✝ Þorvarður Sig-urðsson frá
Teigaseli fæddist í
Fremraseli í Tungu
10. 9. 1942. Hann lést
25. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigurður Þorsteins-
son, f. 10. 9. 1907, og
kona hans Margrét
Ingibjörg Stefáns-
dóttir, f. 1. 5. 1912.
Eftirlifandi eigin-
kona Þorvarðar er
Guðrún Helga Guð-
mundsdóttir, f. 19. 9.
1943 á Austurhól í
Nesjum. Foreldrar hennar eru
Guðmundur Guðbjartsson, f. 20. 6.
1909, og kona hans Jóhanna Ingi-
björg Guðmundsdóttir, f. 8. 8.
1912. Börn Þorvarðar og Guðrún-
ar Helgu eru: Sig-
urður Grétar, f. 9.
10. 1971, kona Guð-
rún Margrét Stein-
arsdóttir, barn Jó-
fríður Margrét;
Guðmundur Ingi, f.
9. 10. 1971, d. 9. 8.
1992; Helga Guð-
björg, f. 28. 11. 1972,
maður Gunnar Páll
Halldórsson, börn
Guðbjartur Freyr,
Guðrún Ósk og
Sverrir Ketill; Alda
Berglind, f. 26. 5.
1974, maður Lárus
Óskarsson, barn Dagbjört Rós;
Tryggvína, f. 28. 6. 1979; Þórhall-
ur Guðjón, f. 24. 1. 1985.
Útför Þorvarðar fór fram frá
Bjarnaneskirkju 31. júlí.
Það fór ekki hjá því, þegar mér
barst sú frétt að Varði frá Teigaseli
væri allur, að ég hrykki dálítið við.
Sá hópur sem stundaði nám í barna-
skólanum á Skjöldólfsstöðum á
sjötta áratugnum var ekki stór og
samskipti okkar voru náin og lang-
vinn. Við bjuggum í heimavist, fyrst
í yngri deild frá því skóli hófst að
haustinu og fram að jólum og
seinna, þegar við höfðum náð ellefu
ára aldri, færðumst við í eldri deild
sem mætti í skólann einn dag í janú-
ar að afloknum fengitíma og dvöld-
um á staðnum til vors. Ekki var um
það að ræða að fara heim um helgar
nema í einstaka undantekningartil-
vikum.
Á Skjöldólfsstöðum kynntist ég
Varða. Við vorum samtíða eitt haust
í yngri deild og tvo vetur frá jólum
til vors. Það er einkennilegt til þess
að hugsa að síðan skuli vera liðin
nærri hálf öld. Enn standa mér fyrir
hugskotssjónum leikir okkar, stund-
um gassafengnir og glannalegir,
stundum ungæðislegir og ekki skyn-
samlegir, en yfirleitt alltaf skemmti-
legir. Við Varði fórum stundum í
gönguferðir og skoðuðum náttúr-
una, ekki síst á vorin. Varði hafði
gaman af slíkum ferðum. Hann
kunni öðrum betur að gleðjast ein-
læglega yfir því sem fyrir augu bar.
Og eina eftirminnilega svaðilför fór-
um við Varði við þriðja mann. Sú för
verður ekki tíunduð hér nánar en
þar reyndi á Varða sem var okkar
stærstur og sterkastur. Og hann
stóð fyrir sínu.
Varði lauk sínu skyldunámi og fór
svo að vinna það sem til féll, hingað
og þangað um Héraðið. Um tíma var
hann fjármaður hjá foreldrum mín-
um sem þá voru orðin fullorðin. Þau
minntust hans oft síðar. Hann var
léttur í skapi og góðgjarn, þægileg-
ur í umgengni og hafði gaman af
sögum, gat bæði sagt frá og hlustað.
Seinna barst Varði til Hornafjarð-
ar þar sem hann kynntist eftirlifandi
eiginkonu sinni og settist að. Þau
hjón eignuðust sex börn. Ungan son
misstu þau af slysförum. Hin börnin
eru flest farin að heiman, komin út á
vinnumarkaðinn og búin að stofna
sín eigin heimili.
Í mörg ár hafði ég hugsað mér að
koma við hjá Varða á heimili hans á
Hornafirði og hitta aftur þennan
skólafélaga minn úr barnaskólanum,
þennan geðgóða og friðsama félaga
minn úr gönguferðum æskunnar.
Þess vegna hrökk ég við þegar ég
frétti að Varði væri farinn. Tíminn
gefur ekki eftir um eitt augnablik.
Ég sendi fjölskyldu Varða sam-
úðarkveðjur og þakka góðum dreng
góða viðkynningu.
Ragnar Ingi Aðalsteinsson.
ÞORVARÐUR
SIGURÐSSON


 3       
          

  
  

'  !&

(()# )## !C, 
()# &C  ,= %""#
 #), )
),(# ))%#5"  ,+)#( = ")# %""#
 ' 7 ))%#5" %""#
 ' #6
 .6 ))%#5" %""# :  # A% 
 8  (   8 


     

             
  
    

 ? : 2 '
)# +)(#
E
),= #

")#()  ",   %""#  5 : ")# 
#,%   %""#  (# # (# 
5    ,,I 68 5 ,= %""#
+)#   
(  8 

Elsku amma.
Ég þakka þau ár sem ég
átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að
minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ALMA
EGGERTSDÓTTIR
✝ Alma HermínaEggertsdóttir
fæddist í Keflavík 15.
mars 1905. Hún lést
á Sjúkrahúsinu á
Akranesi 30. júlí síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Hafnarfjarðarkirkju
8. ágúst.
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Bestu þakkir fyrir
allar samverustundirn-
ar.
Guð geymi þig.
Þín,
Hrefna.
Elsku langamma,
mig langar að minnast
þín í örfáum orðum. Þó
að við hefðum ekki mik-
ið samband núna síðustu ár skipað-
irðu stóran sess í uppvexti mínum.
Þú varst alltaf svo dugleg að heim-
sækja okkur norður á Sauðárkrók og
meira að segja einnig til Danmerkur.
Og þegar við bjuggum í Danmörku
sendirðu mér alltaf slátur og kæfu
því að það var uppáhaldið mitt. Þú
varst alltaf svo glöð og hláturmild og
áttuð þið mamma og amma það til að
fá óstöðvandi hláturskast af minnsta
tilefni.
Eftir að við fluttum norður komstu
oft til að hjálpa mömmu við slátur-
gerð og ýmislegt annað, þá dvaldirðu
gjarnan hjá okkur í einhvern tíma.
Elsku langamma, ég er þakklát fyrir
að hafa fengið að kynnast þér.
Megi Guð blessa þig og minningu
þína.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S.E.)
Lind Einarsdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.