Morgunblaðið - 28.09.2001, Side 33

isleg og eftirminnileg ár. Margs er að
minnast en minnisstæðast er þó
söngferðalagið norður á Akureyri.
Einnig er minnisstæður Æskulýðs-
dagurinn í Stapanum þar sem Æsku-
lýðskórinn söng lög úr söngleiknum
„Hárinu“ undir stjórn Siguróla.
Siguróli var mjög áhugasamur um
að koma á samverustundum í kirkj-
unni með léttu ívafi og voru haldnir
kvöldtónleikar í Keflavíkurkirkju þar
sem Æskulýðskórinn söng kristilega
söngva.
Þó að liðin séu 30 ár gleymum við
þessum tíma aldrei. Hafðu þökk fyrir
allt.
Við vottum fjölskyldu Siguróla
okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd félaga úr Æskulýðskór
Keflavíkurkirkju 1969-71.
Hafdís Matthíasdóttir.
Verið ávallt glaðir í Drottni. Ég segi aftur:
Verið glaðir. Ljúflyndi yðar verði kunnugt
öllum mönnum. Drottinn er í nánd. Verið
ekki hugsjúkir um neitt, heldur gjörið í öll-
um hlutum óskir yðar kunnar Guði með
bæn og beiðni og þakkargjörð. Og friður
Guðs, sem er æðri öllum skilningi, mun
varðveita hjörtu yðar og hugsanir yðar í
Kristi Jesú.
(Filippíbréfið 4. 3–7.)
Kynni okkar Siguróla hófust fyrir
meira en þrjátíu árum, þegar leiðir
okkar lágu saman í söngfræðitímum
hjá dr. Róbert A. Óttóssyni. Já, tím-
arnir hétu söngfræðitímar, en voru í
raun allt frá matreiðslutímum til
kennslu í umferðarreglum með tón-
list í bland. Allir reyktum við pípu og í
vinnustofu Róberts á Hjarðarhagan-
um var mikill pípumökkur og meiri
eftir því sem málin urðu alvarlegri.
Það sást vart í partítúrinn af Missa
Solemnis eftir meistara Beethoven,
þar sem rætt var um fermötur og rit-
ardando og þá lét Róbert okkur virki-
lega finna að við hefðum mikið vit á
hlutunum og kallaði Siguróla prófess-
or en mig aðjúnkt. Ef tímarnir voru
góðir þá var okkur boðið í stofu hjá
dr. Róbert og dreypt á líkjör og
reykt. Við Siguróli urðum strax
perluvinir á þessum árum. Þegar ég
og fjölskylda mín settumst að í
Njarðvík árið 1978 styrktist vinskap-
ur okkar enn betur. Siguróli var alltaf
boðinn og búinn að rétta mér og fjöl-
skyldu minni hjálparhönd og skipti
þá ekki máli hvort ég þurfti að mála
íbúðina, gera við bíldruslu eða leita
aðstoðar í tónlistinni. Hann var au-
fúsugestur á heimili okkar og oft kom
hann með nýjan fisk sem hann hafði
fengið hjá vinum sínum trillukörlun-
um og elduðum við dýrindisrétti og
þá var hann í hlutverki yfirkokksins.
Það var ekki bara tónlistin sem
gerði okkur Siguróla að vinum. Við
áttum önnur áhugamál eða réttara
sagt drauma. Draumur um að eignast
trillu var stór og einhvern veginn er
ég viss um að hann hefði ræst ef sam-
fylgdin hefði orðið lengri. Á trillunni
ætluðum við að dugga okkur út á fló-
ann og renna fyrir fisk og horfa á
breiðtjald landsins frá Snæfellsnesi
að Garðskaga. Trillan átti ekki að
ganga hratt, vegna þess að við ætl-
uðum að vera lengi og helst átti tím-
inn að standa í stað. Og aldrei gleym-
ist útreiðatúr uppi á Miðnesheiði þar
sem við vorum einir ásamt fuglum
himinsins í bjartri júnínóttinni með
pínulítið á pela. Við komum heim
undir morgun alsælir.
Siguróli var tónlistarmaður af lífi
og sál. Hann kenndi á öll tréblást-
urshljóðfærin, orgel, píanó, harmón-
ikku og fleiri. Kennslan lék í höndum
hans og kom þar til mikil manngæska
og frábærir kennarahæfileikar.
Hann var prýðilegur kórstjóri og ber
hljómplata Kórs Keflavíkurkirkju
vott um þá hæfileika hans. Húmorinn
hans var ótrúlegur og nánast alltaf
prakkarablik í svip hans. Honum var
sannarlega eiginlegt að lifa hvatn-
ingu postulans því hann var bæði
glaður og ljúflyndur.
Stærsta ljósið í lífi Siguróla var
þegar hann hitti Vilborgu sína. Hann
fann í henni góðan samherja í öllum
áhugamálum sínum og hef ég sjaldan
séð svo hamingjusama vini saman.
Þau reyndust hvort öðru vel þann allt
of stutta tíma sem þau fengu saman.
Sá dugnaður og umhyggja sem Vil-
borg sýndi honum á undanförnum
misserum er fagurt dæmi um mikinn
mannkærleika sem kennir okkur að
meta alla tilveruna upp á nýtt. Haust-
laufin gulna og falla til jarðar. Fal-
legur gróður sumarsins er að draga
sig í hlé eftir að hafa glatt hug og
hjarta. Fuglum himinsins fækkar
þegar þeir fljúga suður í hlýrri lend-
ur. Góði vinurinn Siguróli er farin til
hins eilífa bjarta sumarlands, þar
sem engin þjáning er til. Við Gyða og
börnin okkar, Brynhildur og Krist-
ján, þökkum góðum vini fyrir sam-
fylgdina, alla góðsemi hans og gjaf-
mildi, gleði hans og ljúflyndi.
Við biðjum Guð að vera með Vil-
borgu og drengjunum og samhryggj-
umst fjölskyldu hans allri.
Guð geymi góðan vin.
Helgi Bragason, Gyða Gísla-
dóttir og börn.
Kveðja frá Félagi íslenskra
organleikara
Úr röðum organista er Siguróli
Geirsson fallinn frá, langt fyrir aldur
fram og okkur félögum hans í stétt-
inni harmdauði.
Hann hafði orðið fyrir hörmulegu
slysi fyrir þrem árum sem svipti hann
meðvitund allan þennan langa tíma.
Siguróli var góður félagi, mætti oft
á fundi hjá okkur í félaginu og hafði
jafnan gott til mála að leggja.
Öllum sem hann þekktu blandaðist
ekki hugur um það, að þar fór maður
mikilla hæfileika.
Um hann má hiklaust segja það
besta sem mannlýsingar fornra
sagna herma og ætti að vera hverjum
manni keppikefli: „Hann var drengur
góður.“
Hans er úr organistahópnum sárt
saknað og vil ég færa fjölskyldu hans
og aðstandendum öllum okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Kjartan Sigurjónsson
formaður FÍO.
Líkt og viðamikið tónverk skiptist
lífshlaup vinar míns, Siguróla Geirs-
sonar, í ólíka kafla. Sumir voru léttir
og fjörugir, aðrir hægir og enn aðrir
tregafullir og átakamiklir. Næstsíð-
asti kaflinn var rómantískur en loka-
kaflinn sorglegur.
Leiðir okkar Siguróla lágu saman í
gegnum tónlistina. Sem nemendur
við Tónlistarskólann í Keflavík höfð-
um við ekki mikið saman að sælda
enda 10 ár á milli okkar sem er mikill
munur hjá börnum og unglingum.
Síðar tókst með okkur mikil vinátta,
fyrst þegar við störfuðum saman sem
kennarar við skólann og síðar þegar
ég tók við starfi skólastjóra og þurfti
stundum að leita ráða hjá mér eldri
og reyndari mönnum. Í tónlistar-
kennslunni fengu hæfileikar hans að
fullu notið sín. Hann gat spilað og
kennt á næstum því hvað sem var.
Hann kenndi yngstu nemendunum
undirstöðuatriðin í forskólanum,
stjórnaði lúðrasveitum og kórum,
kenndi á mismunandi tréblásturs-
hljóðfæri eftir þörfum hverju sinni,
sá um hljómfræði- og tónlistarsögu-
kennslu fyrir þá eldri og harmonikka
og orgel voru einnig á meðal kennslu-
greina ef á þurfti að halda. Hann átti
gott með að vinna með öðrum, var
þægilegur í samstarfi og jákvæður.
Hann fékkst einnig við tónsmíðar og
var snillingur í að útsetja fyrir kóra
og nemendasamspil ýmiss konar.
Hann hristi einfaldar útsetningar
fram úr erminni á meðan hann drakk
úr kaffibollanum á kennarastofunni
og var boðinn og búinn að aðstoða
okkur hina við þá iðju ef eftir því var
leitað. Það var gott að vera innan um
Siguróla. Hann var léttur í lund og
stutt í glens og gaman. Auk tónlist-
arkennslunnar var hann organisti við
Keflavíkurkirkju og spiluðum við oft
saman á kirkjuloftinu við ýmsar at-
hafnir. Á kirkjuloftinu var það hann
sem stjórnaði. Það fór ekki á milli
mála.
Eftir umbrotatíma á seinni hluta
níunda áratugarins fannst Siguróla
kominn tími til að breyta til. Hann
tók ársleyfi frá störfum í Keflavík og
hélt til Þýskalands í endurmenntun.
Þegar heim kom réðst hann til starfa
sem skólastjóri Tónlistarskóla
Grindavíkur og sem organisti við
Grindavíkurkirkju. Samstarf okkar
var áfram mikið og gott og hann hélt
tengslum sem stundakennari við
Tónlistarskólann í Keflavík. Sem
skólastjórar áttum við mikið og gott
samstarf ásamt skólastjórum ann-
arra tónlistarskóla á Reykjanesi og
margsinnis kallaði hann mig til starfa
í Grindavíkurkirkju þar sem við lék-
um saman við ýmsar athafnir. Á þess-
um árum hófst fallegi, rómantíski
þátturinn í hljómkviðunni miklu.
Hann kynntist eftirlifandi eiginkonu
sinni, Vilborgu Sigurjónsdóttur, og
var unun að fylgjast með þeim hjón-
um að störfum hvort heldur var í
skólastarfinu eða kirkjunni. Loka-
kaflinn kom síðan eins og þruma úr
heiðskíru lofti, óvæntur og langur
sorgarmars, sem hófst þegar Siguróli
varð fyrir hræðilegu slysi árið 1998.
Nú hefur lokahljómurinn í þessari
margbreytilegu hljómkviðu verið
sleginn. Við sem eftir lifum, og feng-
um hennar notið, veltum fyrir okkur
boðskap tónskáldsins, Skaparans
sjálfs. Í mínum huga var Siguróla
ætlað mikið hlutverk. Hann kenndi
okkur sem störfuðum með honum að
sjá björtu hliðarnar á málum og var
óþreytandi við að miðla af reynslu
sinni. Um leið og ég þakka fyrir hlý
og góð kynni votta ég Vilborgu og
fjölskyldunni allri mína dýpstu sam-
úð um leið og ég bið Guð að geyma
góðan dreng.
Kjartan Már.
Látinn er vinur minn og félagi Sig-
uróli Geirsson eftir slys sem hann
varð fyrir í desember 1998. Þann dag
voru þau hjónin að halda upp á sex
ára brúðkaupsafmæli sitt og um leið
að fagna því að sonur Vilborgar var
að ljúka stúdentsprófi. Siguróli hafði
verið rænulaus að mestu leyti frá
þeim tíma sem hann slasaðist og
eyddi Vilborg öllum þeim stundum
sem hún átti aflögu hjá honum á
sjúkrahúsi. Kynni okkar Siguróla
hófust þegar hann stjórnaði Karlakór
Keflavíkur í nokkur ár. Mér er minn-
isstæð för karlakórsins til Kanada ár-
ið 1986 þar sem Siguróli stjórnaði
kórnum. Við vorum 20 daga í Kanada
og kórinn söng þar 23 sinnum við ým-
is tækifæri. Í svona ströngu söng-
ferðalagi reynir ekki lítið á söngstjór-
ann, hann kallaði menn til æfinga í
tíma og ótíma og þótti sumum nóg
um. Siguróli var fastur fyrir og
ákveðinn, hann gat látið í sér heyra ef
menn létu ekki að stjórn á æfingum,
en að sama skapi var þá alltaf mjög
stutt í brosið hjá honum. Ég minnist
annarrar utanlandsfarar með Sigur-
óla þegar hann fór með Kirkjukór
Njarðvíkur í söngferðalag til Skot-
lands sem tókst í alla staði mjög vel
undir hans stjórn. Siguróli var félagi í
Frímúrarareglunni í Keflavík þar
sem hann lagði sitt af mörkum í tón-
listarstarfi reglunnar. Árið 1990
réðst hann sem skólastjóri við Tón-
listarskólann í Grindavík og tók um
leið við organistastarfi við Grindavík-
urkirkju. Hann vann þar mjög ötul-
lega að öllum tónlistarmálum. Það
var mikil gleði og ást þegar Siguróli
kynntist þessari elskulegu konu
sinni, Vilborgu Sigurjónsdóttur úr
Hafnarfirði. Maður hitti þau aldrei
öðruvísi en brosandi og hlýleikinn
skein úr augum þeirra. Vilborg er
tónlistarkennari og starfaði hún með
Siguróla að tónlistarmálum í Grinda-
vík. Þau voru búin að koma sér upp
fallegum sumarbústað suður í Sel-
vogi á móti Strandakirkju þar sem
þau voru gefin saman í hjónaband.
Þau höfðu hugsað sér að dvelja þar
sem mest á sumrin. Það eru margir
menn sem eiga marga kunningja en
fáa vini. Siguróli var þeim kostum bú-
inn að þeir sem hann kynntist urðu
flestir góðir vinir hans, annað var
ekki hægt, persónuleiki og viðmót
hans var allt á þann veg. Þegar ég
kveð þig með þessum fáu orðum
harma ég það að hafa ekki getað átt
fleiri góðar samverustundir með þér
á lífsleiðinni.
Við hjónin biðjum góðan guð að
gefa þér, Vilborg mín, styrk og bless-
un sína til að takast á við það sem
framtíðin ber í skauti sér þér til
handa.
Jóhann Líndal.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. SEPTEMBER 2001 33
✝ Ástdís Aradóttirfæddist 28. sept-
ember 1919 á Strönd
í Vestur-Landeyjum.
Hún lést á Landspít-
alanum í Fossvogi 22.
september síðastlið-
inn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guð-
björg Guðjónsdóttir
og Guðfinnur Ari
Snjólfsson.
Systkini hennar
eru: Jón Arason, f.
11. feb. 1918, d. 15.
mars 1999, Theódóra
Aradóttir, f. 24. apr. 1922, Fjóla
Guðrún Aradóttir, f. 10. maí 1924,
Sigríður Kjartansdóttir, f. 15. feb.
1926, Þorsteinn Eyjólfur Valur
Einarsson, f. 5. júní 1927, og
Hreindís Einarsdóttir, f. 7. júlí
1935.
Eftirlifandi eiginmaður Ástdís-
ar er Geir Magnús-
son, f. 23.11. 1910 í
Reykjavík. Þau giftu
sig 23. nóv. 1940.
Börn Ástdísar og
Geirs eru: 1) Guð-
björn, f. 1. feb. 1943,
kvæntur Þóreyju Er-
lendsdóttur, þau
eiga þrjú börn og sjö
barnabörn. 2) Mar-
grét, f. 1. nóv. 1944,
gift Þorsteini Erni
Þorsteinssyni, en
hann lést 27. des.
1991. Þau eiga þrjú
börn. 3) Ásthildur, f.
5. apr. 1959, giftist Brian K. Baity
en þau eru nú skilin. Þau eiga einn
son.
Ástdís vann alla tíð við húsmóð-
urstörf.
Útför Ástdísar fer fram frá Frí-
kirkjunni 28. september og hefst
athöfnin kl. 13.30.
Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er
lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú
sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta, þá sælt er að vita
af því.
Þú laus ert úr veikinda viðjum, þín veröld
er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti, þá auðnu að
hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast, svo
margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi, ég hitti þig ekki
um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir og lýsir um
ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Guð blessi minningu þína, elsku
mamma.
Þín börn,
Guðbjörn, Margrét og
Ásthildur.
Elsku amma mín. Það er svo sárt
að sætta sig við að ég fái aldrei aftur
að sjá þig né heyra hlátur þinn og all-
ar sögurnar úr sveitinni frá því að þú
varst lítil stelpa. Það var svo gaman
að hlusta á þig, því þú sagðir svo
skemmtilega frá. Ég mun alltaf
minnast þín sem brosmildrar og
kátrar manneskju sem var svo gam-
an og notalegt að vera kringum. Mun
ég ævinlega vera þér þakklát fyrir
allt sem þú kenndir mér og allar okk-
ar samverustundir. Ég sakna þín
sárt. Þín nafna,
Ástdís Þorsteinsdóttir.
ÁSTDÍS
ARADÓTTIR
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Traust persónuleg
alhliða útfararþjónusta.
Áratuga reynsla.
Símar 567 9110 & 893 8638
utfarir.is
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284
 Fleiri minningargreinar um Sig-
uróla Geirsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.