Morgunblaðið - 13.01.2002, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 13. JANÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ



  



 

  
 
       
    !
   !""  #$%!  &%
'(!#$%!!""  # )"  &%
  #$%!&%
" * "%#$%!!"" 
* "%+ % &  , -





 



  
   !"
     
     
!     "   #  
$%    &"   
  '' ( ')' ')
$
 "
 
  (    
#$%&' ( )'*
✝ SumarrósSnorradóttir
fæddist á Steðja í
Þelamörk í Hörgár-
dal 10. maí 1905.
Hún andaðist á Ak-
ureyri 6. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Emma Matthildur
Jónsdóttir, f. 31.7.
1874, d. 13.3. 1951,
og Snorri Guð-
mundsson bóndi að
Steðja, f. 17.8. 1866,
d. 12.3. 1921. Systk-
ini Sumarrósar
voru: Aðalbjörg, f. 1.12. 1896, d.
2.9. 1995, Guðmundur, f. 29.9.
1898, d. 14.4.1981, Óskar, f. 10.3.
1909, d. 13.1. 1980, og Jakob, f.
22.12. 1914, d. í ágúst 1934.
Sumarrós giftist 6. júlí 1929
Jóni Steinbergi Friðfinnssyni,
bónda á Skriðu í Hörgárdal, f.
30.10. 1901, d. 16.11. 1931. For-
eldrar hans voru hjónin Stein-
unn Jónsdóttir, f. 18.10. 1864, d.
11.12. 1932, og Friðfinnur Páls-
son, bóndi í Skriðu, f. 20.12.
1863, d. 7.6. 1917. Börn Sum-
arrósar og Steinbergs eru: 1)
Ríkarður Reynir verkfræðingur,
f. 13.4. 1930, d. 25.5. 1996, maki
Gróa Valgerður Ingimundar-
dóttir, f. 13.7. 1931, d. 23.10.
1978. Börn þeirra eru a) Stein-
berg kennari, f. 20.12. 1954, var
kvæntur Ástu Óskarsdóttur
kennara, f. 18.12. 1955. Þau
skildu. Dætur þeirra eru Val-
gerður Ósk, f. 5.4.
1980, og Sigurlín
Rós, f. 1.11. 1987. b)
Hildur verkfræð-
ingur, f. 31.3. 1957,
gift Ellerti Má Jóns-
syni verkfræðingi,
f. 30.8. 1956. Börn
þeirra eru Sara
Rós, f. 21.3. 1989,
og Ríkarður Már, f.
22.1. 1992. c) Heim-
ir rannsóknarlög-
reglumaður, f. 15.5.
1962, og d) Reynir
verkamaður, f. 5.6.
1964. Seinni kona
Ríkarðs var Valdís Garðarsdótt-
ir, f. 18.11. 1929. 2) Jóna Stein-
unn (Didda), fyrrverandi for-
maður FVSA, f. 20.12.1931.
Sumarrós bjó fyrstu hjúskap-
arár sín í Skriðu í Hörgárdal.
Fljótlega eftir að maður hennar
lést eða árið 1934 fluttist hún
ásamt ungum börnum sínum til
Akureyrar og bjó þar alla tíð
síðan. Þar starfaði hún í fyrstu
við saumaskap og fiskvinnslu en
á stríðsárunum sem ráðskona á
Hressingarskálanum á Akureyri
og síðar við fatahreinsun. Síð-
ustu tvo áratugi starfsævi sinnar
vann Sumarrós á kaffiteríu Hót-
el Kea. Sumarrós bjó lengst af í
Hríseyjargötu 9 og hélt þar
heimili ásamt dóttur sinni.
Útför Sumarrósar fer fram frá
Akureyrarkirkju á morgun,
mánudaginn 14. janúar og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku amma, þær eru ljúfar minn-
ingarnar sem ég á um okkar sam-
veru. Þegar ég var barn og ungling-
ur fór ég á hverju ári til þín og Diddu
föðursystur og bjó hjá ykkur sum-
arlangt í Hríseyjargötunni. Annað
eða þriðja sumarið eignast Didda
fyrsta bílinn sinn og þú varst alltaf
að hvetja til ferðalaga því þó þú vær-
ir þá á sextugsaldri hafðir þú ekki
ferðast mikið, en þú naust þess að sjá
staði sem þú hafðir lesið um. Í þess-
um ferðalögum var oft farið í Fljótin
og tjaldað þar og ég fékk að renna
fyrir silung.
Þú gerðir allt sem í þínu valdi var
til að gleðja lítinn dreng ekki bara
með útilegum og veiðiferðum heldur
líka heima fyrir með því að spila við
hann bingo, manna, kasínu eða bara
hvað sem var og næstum hvenær
sem var. Ekki varð breytingin mikill
við það að ég yrði fullorðinn og þú
alltaf eldri og eldri. Fyrir þremur ár-
um að sumarlagi þá sagðir þú mér að
þið hefðuð uppgötvað nýjan yndis-
legan dal sem þú yrðir að sýna mér
og dætrum mínum. Lagt var af stað
og gekk ferðin að mestu áfallalaust.
Mér fannst leiðin að vísu bara jeppa-
fær en þú attir Diddu áfram og við
komumst í Bleiksmýrardal og vissu-
lega var hann fallegur, þar settumst
við niður úti í guðsgrænni nátt-
úrunni og drukkum kaffi á rauða
teppinu.
Heimili þitt og Diddu varð fastur
punktur í tilveru okkar systkinana.
Öll fórum við þangað nokkrum sinn-
um á ári og nutum þess að dvelja þar.
Ógleymanlegar eru einnig margar
stundir úr sólstofunni þar sem þú
varst hrókur alls fagnaðar þegar við
fengum okkur einn fyrir matinn.
Elsku amma mín, hjartans þakkir
fyrir allt sem þú hefur gefið mér og
fjölskyldu minni.
Steinberg.
Elsku amma mín, aldrei hefur
leiðin milli Akureyrar og Reykjavík-
ur virkað eins löng og sunnudaginn
6. janúar síðastliðinn. Didda hringdi
um hádegið og sagði okkur í hvað
stefndi. Tvísýnt var um flug og lögð-
um við Heimir því strax af stað keyr-
andi norður. Fimmtudeginum áður
hafðirðu farið í rannsókn upp á spít-
ala illa kvalin í baki. Eins og þín var
von og vísa fórstu sjálf niður í lyftu-
stólnum sem þú hafði látið setja upp í
apríl, tókst með þér krossgátur og
spil til að glíma við á meðan á spít-
alavistinni stæði. Öll reiknuðum við
með þér heim aftur en sú varð ekki
raunin, aðeins þremur sólarhringum
síðar varstu öll.
Fyrstu ár ævi minnar tilheyrðir
þú eldri kynslóðinni en fljótlega
lærðist mér í návist þinni að aldur er
afstæður. Í huganum rifja ég upp
óteljandi yndislegar minningar úr
bernskunni með þér og Diddu,
pabba og mömmu og okkur systk-
inunum. Þið fullorðna liðið voruð svo
ótrúlega nátengd og náðuð svo vel
saman að það var óhjákvæmilegt
annað en að við krakkarnir fléttuð-
umst inn í þennan órjúfanlega vef.
Þrátt fyrir að vistaverur væru ekki
stórar í fyrstu var alltaf nóg rými í
Hríseyjargötu og leikur einn að
koma fyrir 6 manna fjölskyldu án
þess að heimilið bæri þess merki. Ef-
laust hafa kröpp kjör fyrri ára átt
sinn þátt í samheldni ykkar en þú
stóðst uppi ekkja með ársgamalt
barn og annað á leiðinni aðeins 26
ára gömul. Þeir sem þekkja til þess
tíma vita að það hefur kostað mikla
ósérhlífni, útsjónarsemi og vinnu-
semi að standa ein og koma sér upp
fallegu heimili og koma börnum til
mennta á þessum árum.
Þú barst nafn með réttu en varst
svo sannarlega rós allra árstíma þótt
sumarið væri þinn besti árstími.
Blóm voru líf þitt og yndi og bera
garðurinn, sólstofan og gróðurhúsið
við Hríseyjargötuna þess glöggt
vitni. Þær voru ófáar stundirnar sem
þú áttir í garðinum þar sem þú fylgd-
ist með hverri plöntu og dyttaðir að.
Allar plöntur þurfti þú að þekkja
með nafni og voru blómabækur
ávallt við höndina og bera þær merki
mikillar notkunar. Rækist þú á
plöntu sem þú ekki kannaðist við
voru laufblöð og blóm grandskoðuð
og ekki hætt fyrr en búið var að finna
út heitið. En svona var með svo fjöl-
margt sem vakti áhuga þinn því þú
varst fróðleiksfús með eindæmum.
Örnefni í náttúrunni, saga lands og
þjóðar, öllu var slegið upp og rakið
saman.
Í gegnum árin hefur þú verið okk-
ur fjölskyldunni ómetanleg amma
mín og þið Didda saman því þið vor-
uð samstiga í að hlúa að okkur og
veita okkur allt hið besta. Þú kunnir
að meta lífið og lifðir því lifandi og
horfðir alltaf björtum augum til
framtíðar allt fram á síðasta dag og
aldrei stoppaði aldurinn þig í að
framkvæma það sem hugur þinn
stóð til. Þú varst alltaf að, sast aldrei
auðum höndum. Aldrei fórstu samt í
verkin með látum, verkin voru látin
tala og þau unnin jafnt og ákveðið og
þú hafðir lag á að gera alla vinnu
skemmtilega og kunnir kúnstina að
láta fólk njóta sín. Þú töfraðir fram
góðgæti á engum tíma og margar
eru minningarnar úr sólstofunni og
af pallinum. Þar varstu oftar en ekki
hrókur alls fagnaðar, skelltir upp úr
og grést úr hlátri enda með góða frá-
sagnargáfu, stálminnug, skarp-
greind, hreinskiptin og lást ekki á
skoðunum þínum og sagðir hlutina
beint út ef svo bar undir.
Elsku amma mín, þakka þér fyrir
allar góðu stundirnar og allt sem þú
varst mér og mínum. Söknuðurinn er
mikill og það er erfitt að ímynda sér
Hríseyjargötuna án þín og að hugsa
til þess að þú sért horfin úr tvíeykinu
„amma og Didda“. Minning þín mun
lifa með okkur og ylja okkur um
ókomin ár.
Hildur.
Elsku amma mín, allt tekur enda
og einhvern veginn virðist það vera
svo endanlegt þegar jarðvist ástvin-
ar lýkur, en svo er ekki. Þú náðir
háum aldri en þrátt fyrir það var
ekki hægt að vera undir það búinn að
kveðja þegar kallið kom. Mikil sorg
helltist yfir mig þegar Didda hringdi
í mig og sagði mér að þú værir dáin. Í
sorginni birtust mér minningar um
liðna atburði og ég gerði mér ljóst að
minning þín mun að eilífu lifa með
mér.
Strax í barnæsku fann ég að ég
átti einnig eitthvað stórkostlegt að á
Akureyri sem varst þú og Didda, slík
var eftirvænting mín er ég vissi að
þið voruð að koma suður á gula
Volkswagninum eða heimsókn fjöl-
skyldunnar til Akureyrar stóð fyrir
dyrum.
Við 10 ára aldurinn var ég sendur í
„sveit“ til ykkar og átti ég upphaf-
lega að dvelja hjá ykkur í tvær vikur,
á meðan pabbi og mamma voru er-
lendis. Fór nú svo að vikurnar urðu
að ellefu sumrum auk annarra fría
og var ástæða þess að sjálfsögðu hið
ljúfa viðmót og góða atlæti sem þið
sýnduð mér ætíð.
Það er ómögulegt að minnast þín
án þess að geta Diddu, sem bjó með
þér alla tíð, enda voru þið ávallt sam-
taka í öllu sem þið tókuð ykkur fyrir
hendur. Allir í fjölskyldunni fengu að
kynnast ferðum ykkar um Ísland,
aðallega um Norðurland, þar sem þú
réðst að mestu ferð, eftir að gáð
hafði verið til veðurs. Oft lá leið í
Vaglaskóg, austur í Mývatnssveit, til
Húsavíkur og svona mætti lengi
telja.
Vandfundinn var meiri náttúru-
unnandi en þú sem þreyttist aldrei á
að skoða náttúru Íslands og var
varla til sá vegarspotti sem þú vildir
ekki skoða enda varstu órög við að
etja samferðamönnum á vit hins
ókannaða lands. Minnisstæðar eru
síðustu ferðir okkar saman þegar við
ókum inn Eyjafjörð og þaðan inn á
Sprengisand og þú hvattir frekar
skelkaðan jeppaeigandann á nýlega
jeppanum sínum með skemmda
hjólabúnaðinn til að „láta vaða“ út í
straumharða jökulána. „Treysta yrði
á Guð og lukkuna“. Einnig þegar við
fórum til Hofsóss sumarið 2000 til að
skoða Vesturfarasetrið, sem var síð-
asta ökuferð okkar saman um landið.
Þá eru eftirminnilegar ferðir okkar
út Flateyjardal, að Baugaseli og
þegar þú sýndir mér Bleiksmýrardal
sem þú hafðir nýlega uppgötvað og
vildir sýna öllum í fjölskyldunni.
Aldrei man ég til þess að þú sætir
auðum höndum, slíkur var dugnaður
þinn. Ríkt verður í minningunni þar
sem þú situr leggjandi kapal, ráð-
andi krossgátu, við hannyrðir eða að
hlúa að blómunum þínum. Veldi þitt
var samt í eldhúsinu þar sem þér
tókst ávallt að töfra fram stórfeng-
legar kræsingar fyrir fjölskylduna
og þegar gesti bar að garði. Stund-
irnar á pallinum eða í sólstofunni eru
ógleymanlegar og það var síðast í
haust sem við áttum þar saman góða
stund er þú varst að rifja upp upp-
vaxtarár þín. Stolt þitt var fallegi
garðurinn þinn í Hríseyjargötunni
enda leið þér best ein með sjálfri þér
úti í garði þegar sól fór að hækka á
himni. Þú varst ávallt fyrst allra í
hverfinu til að sinna garðverkum
enda var það fyrsta merki um að vor-
ið væri á næsta leiti þegar þú hófst
vorverkin.
Elsku amma mín, við fráfall þitt
myndast mikið tómarúm í fjölskyld-
unni sem erfitt verður að fylla. Allar
góðu minningarnar og fullvissa okk-
ar um að nú líði þér vel í faðmi geng-
inna ættingja mun styðja okkur.
Minning þín lifir, takk fyrir allt.
Heimir.
Elsku amma, ég á margar og mjög
góðar minningar um þig. Ein af
fyrstu minningum mínum um þig er
þegar ég kom til þín eitt sumarið og
Didda hafði gefið mér fullan poka af
hárteygjum og spennum í öllum lit-
um og ég fékk að greiða ykkur og
setja fullt af skrauti í hárið á þér. Það
eru nú ekki allir sem myndu hafa
þolinmæði í að láta barnabarnabarn-
ið sitt dútla svona við hárið á sér en
þú sast hin rólegast á meðan ég
greiddi á þér hárið og skreytti þig
með perlufestum og fíneríi.
Ein af seinni minningum mínum
er þegar við fórum í berjamó. Ég
man hvað mér þótti það flott að geta
sagt að í sumarleyfinu hafði ég verið
í berjamó með 95 ára langömmu
minni. Þú sast flötum beinum í lyng-
inu og tíndir öll berin í kring um þig
en við hin þurftum alltaf að fara
lengra og lengra til að tína en þegar
við komum til baka varst þú búin að
fylla þína fötu þó svo þú hefðir varla
fært þig úr stað. Þegar svo heim var
komið fengum við okkur gómsæt
jarðarber úr garðinum og aðalbláber
með rjóma.
Einn af uppáhaldsréttum þínum
var skyr með bláberjum og rjóma og
gæti ég trúað því að það eigi stóran
þátt í því að við fengum að hafa þig
svona lengi hjá okkur. Ég var sann-
arlega heppin að fá að þekkja þig og
eiga þig fyrir langömmu, þú gafst
mér ekki einungis fallegar og góðar
minningar um þig heldur gafstu mér
ómetanlegar minningar um ömmu
Gógó sem mér finnst ég hafa þekkt
svo vel vegna minninga þinna um
hana sem þú deildir með mér. Nú
ætla ég að sjá til þess að næstu kyn-
slóðir kynnist þér í gegnum minn-
ingar mínar um þig sem eru svo
sannarlega margar og fallegar.
Þó svo að það sé sárt að kveðja þá
átt þú svo sannarlega skilið hvíld. Ég
er sannfærð um að þú hafir það gott
núna hjá ástvinum þínum og þið eig-
ið eftir að spila mörg spil og fara í
mörg ferðalög um himnaríki.
Þú munt alltaf lifa í huga mér.
Þín
Valgerður Ósk.
Amma Sumarrós er farin. Hún er
hér samt enn. Hún býr í afkomend-
um sínum og þeim sem henni kynnt-
ust. Sumarrós var einstök kona. Hún
var dugnaðarforkur sem vann sín
störf af eljusemi og festu. Hún var
gáfuð, með gott skopskyn, frábær
kokkur og með græna fingur. Hún
hafði sínar skoðanir á mönnum og
málleysingjum og lét þær í ljós ef svo
bar undir, t.d. þegar kettir voguðu
sér inn í garðinn hennar. Að heim-
sækja ömmu Sumarrós var eitthvað
sem allir í fjölskyldunni hlökkuðu
ávallt til. Langömmubörnin hændust
að henni á einhvern dularfullan hátt.
Hún var engin venjuleg amma og
börnin báru mikla virðingu fyrir
ömmu sinni og fannst undurvænt um
hana. Aldur er afstæður og Sumar-
rós var alla tíð ung í anda. Hún hafði
yndi af blómum og ræktaði garðinn
sinn vel. Áttræð réðst hún, ásamt
Diddu, í að byggja sólstofu og end-
urbyggja sólpallinn. Þar gat hún ver-
ið innan um blómin í notalegu um-
hverfi allt árið um kring. Gróð-
urhúsið í garðinum skemmdist í
illviðri þegar Sumarrós var 92 ára og
pantaði hún þá snarlega nýtt og
stærra gróðurhús. Garðurinn og
húsið í Hríseyjargötu var lítil para-
dís á Eyrinni. Það var ekki að furða
að við sóttumst í að heimsækja
ömmu Sumarrós og Diddu norður.
Einn var sá siður, ævagamall, er fjöl-
skyldan hittist hjá ömmu Sumarrós
og Diddu. Það var „sexarinn“. Kok-
teill á tyllidögum fyrir kvöldmatinn,
gjarnan í sólstofunni eftir að hún
kom. Þá var mikið skrafað og hlegið
og yndislegt að hafa ömmu Sumar-
rós með sem var oft hrókur alls fagn-
aðar. Síðan var hún rokin í að klára
matinn en við sátum eftir í notaleg-
heitum þar til matur var framreidd-
ur. Þetta var paradís. Sumarrós fór
eina utanlandsferð um dagana, til
Danmerkur með Diddu, þá 77 ára.
Það var ekki vandamál að bjarga sér
þar enda búin að lesa nokkur þúsund
eintök af „Norsk Ukeblad“ og
ógrynni af „dönsku blöðunum“. Eitt
sinn var hún með Diddu á brautar-
stöð og bregður sér inn í lest til þess
að athuga hvert lestin væri að fara.
Lestin brunaði af stað og Didda stóð
agndofa og horfði á Sumarrós veifa
glaðlega úr lestinni. Lestin hvarf. Nú
hélt Didda að Sumarrós væri í vond-
um málum. Því fór fjarri. Hún var
mætt til baka að vörmu spori með
næstu lest. Þannig var amma Sum-
arrós. Hún miklaði ekki hlutina fyrir
sér Það eru forréttindi að kynnast
fólki eins og ömmu Sumarrós. Ég
þakka henni samfylgdina og allt sem
hún hefur gefið mér og mínum börn-
um og megi andi ömmu Sumarrósar
lifa áfram um ókomna tíð í þeim sem
landið erfa.
Ellert Már Jónsson.
SUMARRÓS
SNORRADÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Sumarrós Snorradóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.