Morgunblaðið - 05.02.2002, Side 44

MINNINGAR
44 ÞRIÐJUDAGUR 5. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284


Erfisdrykkjur
Fóstbræðraheimilið
Langholtsvegi
Ný uppgerður veitingasalur
Upplýsingar í síma 861 4243 og 568 5206
Vinur minn Jóhann
I. Guðmundsson er lát-
inn og hetjulegri bar-
áttu hans lokið. Mig
langar að minnast
Didda, eins og hann
var kallaður, í nokkrum orðum.
Fyrst man ég eftir honum sennilega
árið 1946 en þá bjuggu foreldrar
hans í Sunnudal. Þetta var að áliðnu
sumri og fjölskyldan nýlega komin
frá Danmörku, þar sem þau höfðu
sótt heim fjölskyldu móðurinnar.
Þeir bræður Diddi og Bói voru
brúnir og sællegir með ljósu kollana
sína eftir hið danska sólríka sumar
og svo ólíkir okkur hinum sem varla
vorum með lit.
Á þessum árum var mikið um
leiki barnanna á öllum túnum og
flötum sem fundust. Strákarnir
spiluðu fótbolta, spreyttu sig á
stöng og í hlaupum og var engin
gata eða hverfi það aumt að eiga
ekki sitt eigið íþróttafélag, og svo
þegar aldurinn hækkaði tóku al-
vöruíþróttafélögin við. Yngri flokk-
ar íþróttafélagsins Þórs voru sam-
eiginlegur vattvangur en þeir
bræður voru mjög liðtækir knatt-
spyrnumenn og sé ég þá fyrir mér í
bláröndóttu peysunun í kappsömum
leik.
Árið 1954 lágu svo leiðir okkar
saman sem aðstoðarverkstjórar í
Fiskiðjunni með Björgvin Pálsson
sem yfirverkstjóra. Það var ekki
ónýtt fyrir okkur að hefja okkar
verkstjórnarferil undir stjórn
Björgvins, slíkur öðlingur sem hann
var. Hjá okkur undirmönnunum
voru hrein verkaskipti þar sem hvor
um sig var með sinn hluta salarins.
Auðvitað hlaut samt að koma að því
að einhvern tíma yrði skörun á
verksviði okkar, en við lærðum
fljótlega að ræða saman og klára
hlutina í bróðerni.
Á þessum árum var mikil fisk-
gengd og fiskur flóði nánast úr öll-
um gáttum fiskiðjuveranna og því
mikið álag á alla, verkafólk sem
stjórnendur, að koma hráefninu í
lóg óskemmdu enda vinnutíminn
fram að miðnótt alla daga. Þarna
áttum við saman erfiða en mjög
skemmtilega daga sem aldrei
gleymast. Þarna kynntist ég mann-
kostamanninum Didda mjög vel og
þau góðu kynni og vinátta entust
ævilangt. Var alltaf jafnnotalegt að
vera samvistum við þau hjónin,
hvort heldur það var í sameiginleg-
um ferðalögum eða í heimsókn inn á
þeirra glæsilega heimili. Alltaf var
það glaðværðin og væntumþykjan
sem streymdi frá þeim.
Að eignast góða vini er dýrmæt
gjöf og til þess fallin að rækta hið
góða í manninum. Þegar ég horfi til
baka finnst mér að óeigingjörn vin-
átta hljóti að vera systir kærleikans.
Og nú að leiðarlokum vil ég þakka
Didda vini mínum samfylgdina.
Guðbjörg mín, við hjónin vottum
þér og fjölskyldu þinni samúð okk-
ar. Megi góður Guð styrkja ykkur í
sorg ykkar og missi. Minningin um
góðan dreng lifir.
Magnús Bjarnason.
Þau eru orðin mörg tregasporin
sem við félagar í Akóges höfum
gengið á undanförnum árum, er við
höfum fylgt látnum félögum okkar
síðasta spölinn. Í dag fylgjum við
Jóhanni Í. Guðmundssyni til grafar
frá Landakirkju, en hann lést
þriðjudaginn 23. janúar sl. eftir
hetjulega baráttu við krabbamein.
Diddi (eins og hann var alltaf kall-
aður) gekk í Akóges 1967. Það var
ekki fyrirferðin eða bægslagangur-
inn, sem gerði Didda eftirtektar-
JÓHANN INGVAR
GUÐMUNDSSON
✝ Jóhann IngvarGuðmundsson
fæddist í Vestmanna-
eyjum 15. maí 1932.
Hann lést 23. janúar
síðastliðinn og fór
úför hans fram frá
Landakirkju í Vest-
mannaeyjum 2. febr-
úar.
verðan, heldur snyrti-
mennskan og fágunin.
Það þurfti ekki að
ganga á eftir honum til
að mála og dytta að
ýmsu í Akógeshúsinu,
hann gekk að því verki
sem sjálfsögðum hlut
og húsið var alltaf
snyrtilegt eftir því. Á
síðasta aðalfundi var
Diddi gerður að heið-
ursfélaga og var vel að
því kominn. Hann sat
nokkrum sinnum í
stjórn félagsins og
starfaði í ýmsum
nefndum innan þess.
Kynni okkar Didda eru búin að
vara lengi og hófust löngu áður enn
við urðum félagar í Akóges. Diddi
var virkur félagi í Íþróttafélaginu
Þór og lék knattspyrnu á yngri ár-
um, en ég spilaði með Knattspyrnu-
félaginu Tý, svo við vorum alltaf
andstæðingar á íþróttavellinum.
Hann var kappsfullur og fylginn
sér, en ávallt heiðarlegur andstæð-
ingur. Utan vallar vorum við ágætis
félagar og létum íþróttapólitíkina
aldrei spilla kunningsskapnum.
Diddi var verkstjóri í Fiskiðjunni
hf. um áraraðir og lágu leiðir okkar
saman þar. Þaðan er sömu sögu að
segja um störf hans. Þau einkennd-
ust öll af snyrtimennsku og trú-
mennsku við yfirboðara sína. Að
loknum störfum í Fiskiðjunni starf-
aði Diddi lengi hjá Flugfélagi Ís-
lands og sem unglingur hafði hann
unnið hjá Loftleiðum, sem héldu þá
uppi ferðum milli Reykjavíkur og
Vestmannaeyja. Allir í Eyjum
þekktu „Didda á fluginu“. Árið 1979
var hann skipaður flugvallarstjóri
og gegndi því starfi nánast til
dauðadags. Hugur Didda var alltaf
tengdur flugi. Sem ungur maður
hafði hann lært flug og tekið einka-
flugmannspróf. Þótt ekki yrði af
frekara námi, var hann það lánsam-
ur að geta eytt mestum hluta starfs-
ferils síns kringum flug og naut
þess vel.
Hún er misjöfn slóðin, sem menn
skilja eftir sig að leiðarlokum. Hjá
Didda er hún hrein og óflekkuð.
Ættingjar geta verið stoltir af að
hafa átt slíkan lífsförunaut. Ég
votta Guðbjörgu, dætrunum Mar-
gréti Klöru og Jenný, barnabörn-
um, barnabarnabörnum, Bóa (yngri
bróður) ásamt öðrum ættingjum
mína dýpstu samúð. Akógesar
kveðja einnig góðan félaga og votta
Guðbjörgu, ættingjum hans og
venslafólki samúð sína.
Guðjón Ólafsson.
Það er margs að minnast þegar
farið er í gegnum minningabrotin
sem hrannast upp, þegar minnst
skal kærs vinar og góðs drengs.
Leiðir okkar Didda lágu nokkuð
víða saman, ég held að fyrsta minn-
ingin sé úr Hraðinu, þar sem hann
var verkstjóri, og ég lítill peyi að
vinna í humri.
Það var ekki verra að þekkja
Didda vel þegar við unglingarnir
fórum að komast á böll í Höllinni,
þar sem hann var þjónn og reddaði
oft borði.
Ógleymanlegt er mér og Jennu
þegar við fengum að vera með í því
að bjóða í sjoppurekstur á Þjóðhátíð
Vestmannaeyja. Og það var ekkert
verið að tvínóna við hlutina, því við
buðum í allar sjoppurnar og feng-
um. Það var því lítið sofið en unnið
út í eitt, því opið var allan sólar-
hringinn. Við kölluðum „fyrirtækið“
HÁSKI, en það var myndað úr upp-
hafsstöfum okkar strákanna. Ég
held að ég hafi aldrei séð jafn mikið
af peningum eins og hrúguna sem
var á stofuborðinu heima hjá Stulla
eftir Þjóðhátíð!
Við vorum saman í AKÓGES og
áttum þar saman margan gleðifund,
og ekki þurfti að suða í honum
Didda þegar mála þurfti félags-
heimilið. Hann vildi reyndar helst
gera það einn og við vorum ekki
sviknir af vinnubrögðunum hans
þar frekar en annars staðar. Allt
sem hann kom nærri var unnið af
sérstakri natni og samviskusemi.
Og talandi um málningarvinnuna,
þá var gaman að því eitt sumar þeg-
ar ég gekk á Sæfell og Diddi var að
mála „strikin“ á flugbrautina í Vest-
mannaeyjum. Ég tók nokkrar
myndir og færði honum síðar og
mikið var hann glaður að eiga
myndir af þessu. Og um það get ég
vitnað að hann vann þessa málning-
arvinnu af sömu samviskusemi og
hann væri að mála heima í stofu.
Veit ég að hann fékk mikið hrós frá
flugmálastjóra fyrir alla umhirðu
flugstöðvar og alls flugvallarsvæð-
isins.
Við Jenna heilsuðum uppá Didda
í desember þegar hann var í
Reykjavík í geislameðferð vegna
krabbameinsins, sem nú hefur lagt
þennan sómadreng að velli. Hann
bar sig nokkuð vel en ljóst var að
þar fór mikið veikur maður.
Elsku Guðbjörg, við Jenna vott-
um þér og fjölskyldunni allri okkar
dýpstu samúð.
Ágúst Karlsson.
Vestmannaeyjaflugvöllur er einn
sá fallegasti í víðri veröld, leyfi ég
mér að segja eftir að hafa kynnst
þeim fjölmörgum um heim allan og
án þess að vera hlutdrægur sem
Eyjapeyi. Snoturleikinn felst í um-
gjörðinni – hinni margrómuðu nátt-
úrufegurð Eyjanna.
Í dag flýgur frá Vestmannaeyjum
á vit Guðs og góðra vætta Jóhann
Ingvar Guðmundsson flugvallar-
stjóri – Diddi á fluginu eins og hann
var jafnan kallaður – en völlurinn
fagri var hans heimavöllur – flug-
höfnin hans í hinum kraftmikla
sjávarútvegsbæ í tæpa fjóra ára-
tugi.
Flugið í allri sinni fjölbreyttu
mynd var eitt stórt ævintýri fyrir
Didda er taldi sig vera mikinn lukk-
unnar pamfíl að hafa átt kost á að
gera flugmálin að lífviðurværi jafn-
lengi og raun bar vitni.
Diddi gekk til liðs við flugið sem
afgreiðslumaður árið 1946 eða und-
ireins og flugfélagið með fallega
nafnið og stórhuginn, Loftleiðir, hóf
áætlunarflug til Eyja og starfaði
þar til ársins 1952 er Loftleiðir
hættu innanlandsflugrekstri. Tíma-
bilið 1965 til 1974 gegndi hann sama
starfi hjá Flugfélagi Íslands og
Flugleiðum. Að síðustu naut Flug-
málastjórn Íslands starfskrafta
Didda árin 1978 til 1998 þannig að
liðlega helming af flugstarfsævinni
varði hann á brautum flugmála-
stjórnarinnar, lengst af sem flug-
vallarstjóri.
Leiðir okkar Didda á loftsins veg-
um lágu fyrst saman er ég var níu
ára smápeyi úti í Eyjum. Óseðjandi
forvitni á flugi rak mig á vit þeirra
Flugfélagsmanna sem tóku stráksa
opnum örmum og stungu mér náð-
arsamlegast undir sinn stóra og
hlýja verndarvæng. Í gegnum tíðina
hef ég oft hugsað með væntum-
þykju til Didda heitins og gömlu
vinanna á Fluginu því það voru þeir
sem sáðu í mig fræjum flugsins og
komu þeim til að vaxa þannig að
flugið hefur verið líf mitt, starf og
yndi síðan.
Auk Didda skipuðu á þessum ár-
um vaska sveit Flugfélagsins val-
inkunnir snillingar á borð við Andra
Hrólfs, Sigurgeir ljósmyndara, Áka
Heinz, Braga Ólafsson og Guðmund
„skalla“ Kristjánsson. Það var afar
athyglisvert samband á milli þess-
ara manna, gífurlegt traust og
gagnkvæm virðing og síðast en ekki
síst samheldni og vinátta. Þykist ég
fara nokkuð nærri um að Diddi
hefði verið óhress með mig ef ég
hefði ekki, hér og nú, minnst á hina
strákana í liðinu góða því Diddi var
þekktur fyrir að að trana sér aldrei
fram. Diddi var ávallt hluti af
„áhöfninni“.
Afgreiðsla Flugfélagsins var á
fjölförnum krossgötum niðri í bæ og
gegndi raunar sambærilegu hlut-
verki og járnbrautarstöð í stórborg-
um auk þess að vera hálfgerð
fréttamiðstöð.
Á þessum bæ var hlátur ekki tal-
inn vera eitt af alvarlegustu vanda-
málum mannkynsins enda höfðu all-
ir starfsmennirnir hlotið ríkulegt
skopskyn í vöggugjöf. Hinn hlát-
ursmildi Diddi hló gjarnan manna
mest og hæst með glettnissvip í
augum og hristi síðan höfuðið
manna lengst yfir allri vitleysunni
og gáskanum í hinum. Jafnvel leið-
inlegasta fólk gat ekki annað en far-
ið brosandi út og allur var þessi
léttleiki tvímælalaust góð auglýsing
fyrir Flugfélag Íslands (nr. 3). En
öllu gríni fylgir einhver alvara. Á
þessum vinnustað fóru menn einna
helst í vont skap um líkt leyti og
sjálfir veðurguðirnir létu skap-
ofsann hlaupa með sig í gönur og
hömluðu flugi til Eyja og jukust
vonbrigði manna með hverjum deg-
inum sem slíkt ófremdarástand
varði.
Við vorum nokkrir peyjarnir sem
snerust eins og skopparakringlur í
kringum Flugfélagsstrákana er fólu
okkur margvísleg viðvik í tengslum
við flugafgreiðsluna eins og sendi-
ferðir, hlaða og afhlaða flugvélar,
raða pökkum í hillur, flokka frakt-
pappíra, sópa vöruskemmuna og
keyra Flugfélagstraktorinn er gekk
undir nafninu Tralli. Didda var sér-
staklega annt um að við fengjum
kórrétt uppeldi varðandi tvö síðast-
nefndu viðfangsefnin. Annars vegar
að gleyma aldrei þeirri miklu
ábyrgð er fylgdi því að sitja undir
stýri á Tralla og hins vegar að
munda kústinn í vöruskemmunni af
slíkum fullkomleik að nánast hefði
mátt framkvæma skurðaðgerð á
tandurhreinu gólfinu.
Uppeldið hjá Didda heppnaðist
a.m.k. svo vel í mínu tilfelli að allar
götur síðan hefur oftsinnis verið til
þess tekið hvað ég kynni að sópa vel
og hef þá með ánægju upplýst við-
komandi um að ég hafi orðið fulln-
uma í gólfkústsins list hjá Didda á
fluginu. Eftir hið mikla gólfkústa-
uppeldi undir handleiðslu Didda get
ég heilshugar tekið undir með
Umba í Kristnihaldi undir Jökli sem
sagði: „Afurámóti var mér kent að
einginn stigmunur sé á verkum, að-
eins á vandvirkni.“
Diddi var réttur maður á réttum
stað sem flugvallarstjóri í Eyjum og
stóð með rentu undir trausti og trú-
mennsku við flugið með jákvæðni
hugans að leiðarljósi. Kjörorðið
hans í starfi hefði getað verið: Flug-
inu allt! Þannig var Diddi vakinn og
sofinn yfir því sem honum var
treyst fyrir, hreinn og beinn í sam-
skiptum, með allt upp á punkt og
prik og mátti ekki vamm sitt vita
varðandi málefni Vestmannaeyja-
flugvallar – né allt annað er að hon-
um laut í lífinu. Hygg ég að auka-
vinnustundirnar í þágu
Eyjaflugvallar skipti þúsundum
sem hann rukkaði hið opinbera
aldrei um og án efa geta vinir og
vandamenn staðfest að hreint og
beint gekk erfiðlega að fá Didda til
þess að slíta sig frá starfinu og yf-
irhöfuð bara helst ekki frá sínum
ástkæru Vestmannaeyjum.
Mannkostir Didda og metnaður í
starfi urðu til þess að hann naut
mikils trúnaðartrausts meðal sam-
starfsmanna innan flugsins, ekki
síst í röðum flugmanna. Það fór
nefnilega ekki framhjá þeim að
Diddi hafði einstaklega ríka ábyrgð-
artilfinningu til að bera og var fylli-
lega meðvitaður um mikilvægi flug-
öryggisþáttarins í starfi sínu. Á því
sviði var yfirburðasamviskusemin
enn og aftur traustur samferðamað-
ur hans. Eins og sólin kemur upp í
austri gátu flugmenn treyst því að
Diddi var ætíð árvökull á réttum
stað og á tilsettum tíma með
slökkvibifreiðina við flugbrautirnar,
fylgdi flugvélunum fast eftir heim á
flughlað og gætti þess vandlega að
leikmenn færu sér ekki að voða
kringum þær. Traustir og reyndir
flugstjórar hafa margsagt að Diddi
hafi verið veðurglöggur með af-
brigðum og með tvísýna flugveð-
urspá dagsins fyrir Eyjar undir
höndum hafi þeir gjarnan beðið
Didda líta til himna og lesa í veðrið
og spá þannig nákvæmar fyrir um
flughorfurnar það sem eftir lifði
dags.
Diddi var með „græna fingur“ í
öllum málaflokkum er undir hann
heyrðu. Fyrir gesti og gangandi um
Eyjaflugvöll blasti þessi staðreynd
hvarvetna við í flugvallarmannvirkj-
unum sem voru ávallt hrein og