Morgunblaðið - 08.02.2002, Qupperneq 41

með hana í heimsókn til okkar. Hann
kom svo með Önnu sína vestur og
auðvelt var að sjá hve ánægð þau
voru saman. Og nú var það ég sem
faðmaði Önnu og bauð hana vel-
komna í fjölskylduna, eins og Hanna
hafði faðmað mig forðum daga.
Runni og Anna hafa átt góð ár
saman. Anna er mikil hannyrðakona
og góð húsmóðir. Þau eignuðust
góða vini í húsinu Hraunbæ 103 sem
þau bjuggu í og undu sér vel við ým-
iss konar handavinnu. Afurðirnar
voru svo seldar á árlegum jólabasar
sem heimilismenn halda.
Nú eru erfiðir dagar hjá Önnu.
Hún hefur verið slæm í baki til
margra ára og svo er hún nánast bú-
in að missa heyrnina. Runni fékk
heilablæðingu í desember og hrakaði
síðan æ meir. Hann vissi að hverju
stefndi og var sáttur við að kveðja
þetta líf. Nú hefur hann hitt Hönnu
og ég vil trúa því að það sé góður sel-
skapur á þeirri sólarströnd sem við
vonumst eftir að lenda á.
Runni minn, þakka þér fyrir góða
samfylgd og hvað þú varst góður öllu
mínu fólki.
Ég votta Önnu, Önna, Didda,
Herði, Sigga og fjölskyldum þeirra
innilega samúð.
Blessuð sé minning Runólfs Krist-
jánssonar.
Sigríður Þóra Eggertsdóttir.
Mig langar að minnast Runna í
nokkrum orðum. Hann var maður-
inn hennar Hönnu föðursystur minn-
ar og voru þau svo samrýnd hjón að
varla var hægt að nefna annað þeirra
án þess að nefna hitt í leiðinni.
Hanna og Runni giftust ung og eign-
uðust fjóra væna syni sem eru sömu
gæðablóðin og foreldrar þeirra.
Hanna var 17 árum eldri en pabbi
og hefði því getað verið mamma
hans. Hún bar hag hans mjög fyrir
brjósti og væntumþykjan milli
þeirra systkinanna var augljós. En
Hanna hefði ekki getað veitt pabba
svo mikið sem hún gerði ef Runni
hefði verið því andvígur, sem hann
alls ekki var, og höfum við fjölskyld-
an vel kynnst góðsemi hans.
Ég græddi á því að vera dóttir
pabba, og kannski líka á því að vera
stelpa, að minnsta kosti fékk ég
mikla athygli frá Hönnu, Runna og
sonum, og gerði mér grein fyrir því
að ég var mikið uppáhald hjá þeim.
Ég vona að ég hafi ekki nýtt mér það
á nokkurn hátt. Mér fannst Hanna
og Runni vera eins og amma mín og
afi og man eftir miklum samskiptum
við þau meðan þau bjuggu í Ólafsvík.
Eftir að þau fluttu suður skruppu
þau nokkuð oft í helgarferðir vestur
og voru ótrúlega dugleg að halda
tengslum við ættingja, vini og kunn-
ingja. Þau fóru þá snemma á fætur á
laugardagsmorgni og heimsóttu þá
sem þau vissu að voru árrisulir. Þeg-
ar þau komu til baka um hádegisbil,
svona þegar við á Mýrarholtinu vor-
um að vakna, en þau héldu ætíð til
hjá foreldrum mínum, voru þau
kanski búin að fara á tvo til þrjá
staði. Og þá var ekki hægt að stoppa
of lengi yfir matnum því þau áttu eft-
ir að fara á fleiri staði. Þau urðu t.d.
að hitta Ingu Steinþórs og Lauga,
Fríðu og Lúlla í Sandholti, Borgu og
Villa í Sandholti, Jönu og Villa í Skál-
holti, Steina Brands og Mæju og
margra fleiri bæði í Ólafsvík og úti á
Sandi. Svo komu þau tímanlega fyrir
kvöldmatinn en Runni var stundvís
með afbrigðum og gerðum við stund-
um grín að því. Hann átti það til þeg-
ar maturinn var ekki til á „réttum“
tíma að líta á úrið sitt og segja „hvað
er klukkan mín ekki rétt?“ Stundum
leit hann bara voða hissa á úrið, þá
sagði mamma iðulega við hann að
maturinn kæmi ekkert fyrr á borðið
þótt hann liti á klukkuna.
Þegar ég fór í framhaldsskóla til
Reykjavíkur bjuggum við saman
tvær stelpur og átti ég öruggt skjól
hjá Hönnu og Runna. Þau komu
stundum við ef þau voru á rúntinum
og þá gjarnan með kleinur eða
hveitikökur til að gefa mér. Um helg-
ar fór ég til þeirra með óhreinan
þvott og áttum við þá oft gott og
fræðandi tal saman.
Þegar ég kynntist Ella manninum
mínum komumst við að því að hann
var skyldur Runna svo þá fannst mér
við enn tengdari. Við Elli byrjuðum
að búa í Ólafsvík en veturinn sem
Bergmundur eldri sonur okkar
fæddist þurfti Elli að fara í Iðnskól-
ann svo við vorum eftir áramótin í
Reykjavík. Þá voru tíðar heimsóknir
milli okkar og Hönnu og Runna. Allt-
af fengum við sama blíða viðmótið og
hlýtt faðmlag. Veturinn 1982–1983
var ég í námi í Reykjavík ásamt syst-
ur minni en Elli og Bergmundur
voru í Ólafsvík, því fór ég alltaf vest-
ur um helgar svo ég hitti Hönnu og
Runna ekki oft. En þegar við vorum í
jólaprófunum komu þau til okkar
systra og gáfu okkur jólasmákökur
sem Hanna var búin að baka. Þetta
var svo mikið af kökum að við vorum
ekki búnar með þær þegar við fórum
vestur í jólafrí. Um áramótin dó
Hanna og var enginn viðbúinn þeim
atburði. Ég man að snemma á nýárs-
dagsmorgunn hringdi síminn og
pabbi svaraði. Þetta var Runni að
láta vita af andláti Hönnu, þá heyrði
ég pabba gráta í fyrsta skipti. En við
Elsa systir skiptum á milli okkar
restinni af kökunum hennar Hönnu
og eigum þær enn í glerkrukku til
minningar um hana.
Runni var einn í nokkur ár en var
síðan svo lánsamur að kynnast ást-
inni aftur. Hann fór að búa með
Önnu V. Magnúsdóttur, mikilli
kostakonu, og áttu þau góða tíma
saman. Seinna keyptu þau saman
íbúð í Hraunbæ 103 sem er blokk
fyrir eldri borgara. Þar eignuðust
þau marga góða vini og áttu
skemmtileg samskipti við íbúana,
m.a. í handavinnu og föndri. Runni
hringdi alltaf í mig fyrir jólabasarinn
til að láta mig vita af honum. Ég fór í
nokkur skipti og þar var margt fag-
urra hluta sem að mínu áliti voru
verðlagðir allt of lágt.
Eins og ég minntist á var Runni
duglegur að viðhalda tengslum við
vini sína. Hann mætti í veislur og
jarðarfarir og taldi ekki eftir sér að
fara samdægurs fram og til baka til
Ólafsvíkur til að fylgja vini eða kunn-
ingja síðustu skrefin. Það er aðeins
nú allra síðustu ár sem hann hefur
ekki treyst sér til að keyra sjálfur og
þá hafa synir hans komið með hon-
um. Runni var afar minnugur og
þekkti svo marga að það er skömm
að því að hafa ekki tekið betur eftir
eða skrifað niður þegar hann var að
segja frá atburðum liðinna tíma. En
það er eins og áhuginn fyrir ættfræði
og löngu liðnum atburðum aukist
með hækkandi aldri og þá er oft of
seint að leita upplýsinga hjá þeim
sem upplifðu atburðinn.
Ég vil að lokum þakka Runna
hvað hann var alltaf góður við mig og
syni mína.
Þórdís Bergmundsdóttir.
Runólfur Kristjánsson sambýlis-
maður okkar í Hraunbæ 103 lést að-
faranótt 1. febrúar. Ég vil minnast
þessa mæta manns með nokkrum
orðum.
Mér er sérlega minnisstætt þegar
við hittumst fyrst, daginn sem við
hjónin fluttum inn í þetta hús. Ég
var staddur í anddyri hússins, þá
víkur sér að mér maður með svip-
mikið andlit og frjálslegur í fasi, rétt-
ir mér höndina og bíður mig velkom-
inn í húsið, handtakið var hlýtt og
fast, mér fannst þá að í fasi þessa
manns væri eitthvað sem hafði að-
dráttarafl.
Í þau rúmlega fimm ár sem við
höfum búið í þessu húsi höfum við
hist og spjallað saman, án þess þó að
vera inn á gafli í okkar íbúðum. Í
anddyrinu eru fjórir stólar, þar sat
hann Runólfur oft og spjallaði við
gesti og gangandi. Hann var líka tíð-
ur gestur í þjónustumiðstöðinni og á
sólríkum dögum hittumst við oft
tveir „stafkarlar“ og löbbuðum um-
hverfis húsið og fundum ilminn frá
gróðrinum og okkur skorti ekki um-
ræðuefnin. Báðir bornir og barn-
fæddir í sveit á kreppuárunum, ól-
umst upp við búskaparhætti, sem
hljóma eins og þjóðsögur í eyrum
ungs fólks nú á dögum. Runólfur
kom víða við á sínum starfsferli,
bæði til sjós og lands.
Þrátt fyrir háan aldur var hann sí-
starfandi og viðfangsefnin voru fjöl-
breytt. Hann mótaði ýmsa hluti úr
náttúrulegum efnum sem til féllu og
stundaði hannyrðir. Það vakti at-
hygli að sjá eftir hans sterku og
hrjúfu hendur málaða dúka með fín-
gerðu blómamynstri. Heimili þeirra
Runólfs og Önnu bar þeim gott vitni,
þar var hver hlutur á sínum stað og
íbúðin angaði af hreinlæti. Ef gengið
var fram hjá gluggum utandyra
blasti við augum sýnishorn af nátt-
úrugripasafni, uppstoppaðir íslensk-
ir fuglar og fleiri dýrategundir, jafn-
vel refur gægðist út úr greni sínu án
þess að fuglum himinsins stafaði
hætta af nærveru hans.
Grasbletturinn utan við stofu-
gluggann innrammaður í blóma-
skrúð, það köllum við „heimatúnið
hennar Önnu í Vesturbænum“. Þeg-
ar þetta er skoðað dylst engum að
þau Anna og Runólfur eru náttúru-
börn og þeir sem þekkja hana Önnu
finna að í fari hennar býr listamaður.
Við sem búum í þessu húsi þekkjum
öll hana Önnu í „Vesturbænum“,
konan með silfraða hárið, sem geng-
ur reglulega umhverfis þetta stóra
hús okkar og tínir í poka arfa og aðra
óboðna gesti sem hreiðrað hafa um
sig innan um blómin. Illgresi sem við
flest veitum ekki athygli eða nennum
ekki að beygja okkur eftir.
Á þessari stundu er hugurinn hjá
henni Önnu, okkur er ljóst að tíminn
sem hann Runólfur var sárþjáður á
sjúkrahúsi hefur verið henni erfiður.
Anna átti því láni að fagna að eiga
trausta og góða nágranna í Vestur-
bænum, þau Ingu og Pál, sem veittu
henni mikinn styrk meðan þessi erf-
iða bið stóð yfir.
Náttúran hagar því svo að á eftir
vetri kemur vor. Við sem búum í
þessu húsi eigum þá ósk besta til
hennar Önnu að veturinn verði mild-
ur í víðtækri merkingu þess orðs og
vorið komi snemma. Vorgróðurinn
og blómin sem breiða út blöðin á
móti henni Önnu hafa varanlegri
lækningamátt en lyfin sem við kaup-
um í apótekinu.
Í Guðs friði.
Hjálmar Jónsson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2002 41
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284
6 7 


)
+<
&
 <




 /  
.
 
)

$$
<,, $%%&



  
  
(
7  


3>
#'CFG

& ! %!5 !
&8 !$@ 8 ! %



 = 


 3

 

*
$4&&
: 


#

#   


 ,
  
  
 = 

)


# 
4 H5I4J4
#!H5I4J4'
(

 #


#
   8



 
,
 
  7


 
 

 
 
" 
 

#(
3

#
,, (

4"50K#
&4- 08'
3  

#
7
  
 
(  

3

 
" 7



%4-4 7  1
 7  1 6 ;  %%
< %L    1 34    %%
 3'4 1 4 % %%
"0" '  1
&   1 < 86  %%
3 -"!'   %% =%!; $4 1'
Eitt það mikilvæg-
asta í lífi sérhvers
manns er að fara vel
með það sem honum er
gefið. Skúli Guðmunds-
son var slíkur maður.
Hann var góður
námsmaður og stundaði námið af al-
úð, hæfileikaríkur íþróttamaður og
æfði af kappi. Hann var í fremstu röð
hástökkvara á Norðurlöndum og Ís-
landsmet hans stóð í fjölda ára. Tón-
listargáfu fékk hann í vöggugjöf.
Hann hefði sómt sér vel meðal hinna
fornu Grikkja sem töldu að rækta
ætti andann jafnt sem líkamann.
Skúli var með glæsilegri mönnum,
hár og vel byggður, fríður sýnum,
stálminnugur, háttvís og ljúfur í fasi
en þó fastur fyrir.
Hann sagði mér einu sinni að eftir
stúdentspróf hefði hann staðið
frammi fyrir því að velja á milli tón-
listarinnar og verkfræðinnar og varð
verkfræðin ofan á. Hann starfaði
sem verkfræðingur í rúmlega fjóra
áratugi. Þann aldarfjórðung sem ég
þekkti hann var hann sístarfandi að
faglegum verkefnum frá því snemma
morguns og fram á kvöld, kapp
íþróttanna færðist yfir í lífsstarfið.
En þrátt fyrir mikla vinnu hef ég fáa
menn hitt sem sem fylgdust eins vel
með öllum hugsanlegum þáttum
samfélagsins, stjórnmálum, menn-
ingarmálum, íþróttum og alþjóða-
málum svo eitthvað sé nefnt.
Hann var lengi stundakennari við
SKÚLI
GUÐMUNDSSON
✝ Skúli Guðmunds-son fæddist í
Reykjavík 25. mars
1924. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli 22. janúar síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Dóm-
kirkjunni 27. janúar.
Tækniskólann og Há-
skólann og sagði mér
gamall nemandi hans
að kennsla hans hefði
verið vandlega und-
irbúin frá upphafi til
enda. Kennslan hófst á
slaginu og lauk ná-
kvæmlega 45 mínútum
síðar. Fagmennska og
nákvæmni voru ávallt í
fyrirrúmi.
Síðustu árin lagðist
Alzheimer-sjúkdómur-
inn á Skúla. Það er erf-
itt að sætta sig við að
slíkur maður hætti að
muna allt sem honum var svo auðvelt
að muna, útskýra það sem honum
var svo auðvelt að skilja og að lokum
var hann hættur að þekkja alla nema
sína allra nánustu. En allt til síðasta
dags var hann ljúfur og háttvís við
alla.
Hann kvaddi jarðlífið fagra jan-
úarnótt í hlýrri návist Addíar,
Möggu og Erlu sem vöktu yfir hon-
um síðustu dægrin. Nú hefur góður
drengur fengið hvíld. Fyrir það er-
um við þakklát.
Jón Barðason.
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram.
Formáli minn-
ingargreina