Morgunblaðið - 08.02.2002, Qupperneq 43

Hið besta í brjósti þínu,
það blettast ekki af neinum
en skín úr þöglu þeli
við þér og guði einum.
(K.B.)
Kennarar og starfsfólk
Myllubakkaskóla.
Ill var sú frétt er barst um miðj-
an nóvember, að svili minn Helgi
Guðleifsson hefði greinst með
krabbamein og verið lagður inn á
sjúkrahús. Enn verri var fregnin
er barst 30. janúar að hann væri
allur.
Það er undarlegt að svo hast-
arlega megi grípa inn í líf manna
sem aldrei hafa kennt sér meins
eða orðið misdægurt. Við hjónin
litum til hans á Landspítalann í
byrjun janúar, hann sat einn í
sjónvarpsherbergi sjúkrahússins.
Hann fagnaði komu okkar og
vænti þess að eitthvað myndi úr
rætast við aðgerð sem framkvæma
átti næsta morgun. Svipur hans, á
kveðjustund okkar, var ekki sá að
hann teldi að öllu væri lokið.
Um það leyti sem ég fluttist til
Keflavíkur hafði Helgi fest ráð sitt
með æskuást sinni, Sigurveigu
Hauksdóttur (Búddu), og hafið
sambúð. Keflavík var þá útgerð-
arbær í örum vexti með fjölda at-
vinnutækifæra. Keflavíkurflugvöll-
ur með öllum sínum framkvæmd-
um laðaði einnig að sér ótrúlegan
fjölda karla og kvenna til marg-
svíslegra starfa. Gamli útgerðar-
og verslunarstaðurinn við Stakks-
fjörð var sem „Klon-dike“. Erf-
iðleikar biðu ungs fólks varðandi
húsnæði á þessum tíma, því keppa
varð um það m.a. við dollaragreið-
endur af „Vellinum“. Sambúð
Helga og Búddu hófst því í kjall-
aranum heima á Kirkjuvegi, í föð-
urhúsum Helga.
Fyrstu árin í sambúðinni voru
ár harðrar baráttu ungs fólks fyrir
brauði dagsins. Brátt komu börn
til sögunnar – drengur og stúlka –
og lítil húsakynni þrengdu að fjöl-
skyldunni. Áhyggjur hafa eflaust
lagst að í fylgsnum sálar og því líf-
ið ekki alltaf dans á rósum. Þeir
tímar liðu hjá og birta fór að leika
um fjölskylduna.
Kynni okkar Helga hófust ekki
fyrr en á árinu 1956, er ég kynnt-
ist systur konu hans, Guðnýju
Helgu. Eftirminnilegur er sá dag-
ur þegar við Guðný ókum út til Út-
skála 28. febrúar 1957 og prest-
urinn þar „pússaði“ okkur saman.
Að lokinni athöfn drukkum við
kaffi hjá tengdaforeldrum mínum
á Suðurgötu 16, Keflavík. Er við
vorum á leið út úr húsinu á Suð-
urgötu kom Helgi þangað með
næstelsta barn sitt, Þorbjörgu
Ágústu, og bað hið nýgifta par að
gæta stúlkubarnsins, því konan
væri komin á fæðingardeild. Það
var auðsótt mál og kona mín ók
hróðug barnavagni heim með eins
og hálfsárs frænku sína, sem svaf
vært á milli okkar hjóna þessa
nótt og næstu nætur.
Kynni okkar Helga urðu góð, þó
aðtækifærin í gegnum árin gæfu
ekki mörg tilefni til samfunda. Fas
hans var yfirvegað og gott að eiga
við hann samræður. Hann var lag-
hentur maður á hvað sem var og
kunni vel að fara með tæki og tól.
Hann bar sig eftir menntun m.a. í
tungumálum – ensku og frönsku. Í
honum blundaði góður smekkur á
list, þá sérstaklega málverkið. Alls
staðar þar sem hann kom nærri
vinnu var hann vel virtur og fékk
góðan vitnisburð atvinnuveitenda
sinna. Sá vinnustaður sem eflaust
hefur verið honum kærastur var
sá síðasti – húsvarðarstaðan við
Myllubakkaskóla í Keflavík. Þar
var hann jafnan að sinna störfum,
hvort sem skóli var starfandi eða
ekki. Við Helga á setningin „sá
mun mestur meistari sem er best-
ur þjónn“.
Ég og fjölskylda mín biðjum
Guð sem ræður lífi og dauða að
vernda hinn horfna og alla hans
ástvini.
Höskuldur Goði og fjölskylda.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2002 43
Það er með miklum söknuði sem
ég kveð langömmu mína í dag. Það
er margs að minnast því amma hefur
alla tíð verið stór hluti af mínu lífi.
Ég man þau ófáu skipti sem ég og
systkini mín rifumst um hvert okkar
fengi að gista hjá langömmu og lang-
afa. Þá var alltaf fastur liður að hátta
snemma eftir gott bað og fá að fara í
gamla gula náttkjólinn hennar
ömmu sem hún var alltaf tilbúin að
lána mér og svo sátum við og horfð-
um saman á Derrick. Daginn eftir
var farið í bæjarferð með afa og fékk
maður alltaf eins mikið sælgæti og
maður gat í sig látið. Bæði voru þau
alltaf tilbúin að spila við mig og voru
þau ófá skiptin sem við sátum heilan
sunnudag og spiluðum manna. Einn-
ig var það venjan að kíkja í kaffi til
ömmu og afa með allan vinkvenna-
hópinn eftir sundferð í Laugardals-
laugina. Skipti þá engu máli hve
margar við vorum, alltaf var amma
tilbúin með heitt eggjabrauð og alls-
kyns kræsingar handa okkur. Fyrir
tíu árum veiktist amma og í fram-
haldi af því fluttu þau afi á Hrafnistu.
Þar kunni amma vel við sig innan um
margmennið því hún hefur alla tíð
verið mjög félagslynd kona.
Elsku amma, þótt söknuðurinn og
sársaukinn sé mikill, er það þó viss
léttir að þú þurftir ekki að kveljast
lengi og ert nú frjáls úr þínum veika
líkama. Ástarþakkir fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig, þú munt alltaf
eiga fastan stað í hjarta mínu.
Vertu mitt lífsins ljós.
Ástarkveðjur.
Þitt langömmubarn,
Sigríður Þórdís.
Ég kynntist Sigríði og Jóhanni
manni hennar fyrir rúmum 60 árum,
þegar Edda dóttir þeirra kom í
bekkinn minn í Miðbæjarskólanum.
Við urðum strax óaðskiljanlegar.
Mitt líf varð samtvinnað þessari fjöl-
skyldu sem tók mér svo ósegjanlega
vel. Tveimur árum seinna fluttu þau
og Edda fór í annan skóla en það
breytti engu. Þau bjuggu um tíma í
sumarbústað við Elliðaárnar þar
sem við Edda áttum okkar ævintýra-
heim, en því miður reyndist hann
ekki einhlítur. Guðlaugur sonur
þeirra hjóna drukknaði þar þegar við
vorum tíu ára. Eftir það undu þau
ekki þar en fluttu í Höfðaborgina
sem þá var nýbyggð og var ætluð
húsnæðislausu fólki í bænum. Hús-
næðisleysið á stríðsárunum var
hrikalegt. En þótt þetta væru bara
tvö herbergi var þar alltaf nóg pláss.
Jóhann var sísmíðandi og lagaði hús-
næðið. Sigríður stjórnaði fyrir innan
stokk af miklum myndarskap, m.a.
saumaði hún öll föt á börnin. Ég man
vel ballkjól sem hún saumaði handa
Eddu þegar við vorum í Háskólan-
um, yfirhafnir og margt fleira.
Yngsti sonurinn, Reynir, fæddist svo
þegar við vorum 12 ára. Ég veit ekki
hvort Sigríður var alltaf hrifin þegar
við Edda lögðum undir okkur stofu-
gólfið með kuðungaborgum, brúðu-
leikhúsum eða öðru sem okkur datt í
hug. Mínar bernskuminningar eru
mjög tengdar Höfðaborginni og
þeim hjónum Sigríði og Jóhanni, sem
voru mér sem aðrir foreldrar. Þegar
ég flutti út á land sá ég þau sjaldan
en vináttan rofnaði aldrei. Þau
bjuggu svo síðar í nokkur ár í Gnoð-
arvoginum og síðar á Dalbraut. Síð-
ustu árin hafa þau búið á Hrafnistu.
Sigríður fékk slag fyrir rúmum ára-
tug, náði sér nokkuð um tíma en síð-
ustu ár voru henni þungbær.
Það er svo margt sem mig langar
að segja á þessari kveðjustund en
orðin verða svo fátækleg. Ég minnist
þeirra hjóna á yngri árum. Þau voru
svo glæsileg og falleg. Jóhann minn,
ég veit af eigin reynslu hvað það er
að missa lífsförunaut eftir margra
áratuga sambúð. Það deyr hluti af
manni sjálfum. En eftir standa góðu
minningarnar sem aldrei verða frá
manni teknar.
Jóhann, Ármann, Edda og Reynir.
Ég votta ykkur og aðstandendum
samúð frá mér og minni fjölskyldu.
Anna Margrét Jafetsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Helga Guðleifsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
✝ Ólöf Hrefna Eyj-ólfsdóttir fædd-
ist í Sólvangi á Seyð-
isfirði 13. maí 1921.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Eir 29.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Eyjólfur Jóns-
son, ljósmyndari og
bankastjóri, f. 31.
október 1869, d. 30.
maí 1944, og Sigríð-
ur Jensdóttir ljós-
myndari, f. 9. júní
1881, d. 4. ágúst
1956. Hrefna átti
fimm systkini og er ein systir
hennar á lífi, Hulda Heiðrún Eyj-
ólfsdóttir, f. 30. maí 1919. Látin
eru: hálfsystir hennar frá fyrra
hjónabandi Eyjólfs, Svava Eyj-
ólfsdóttir, f. 28. nóvember 1899, d.
synir þeirra eru Hans Patrekur
og tvíburarnir Nökkvi Már og Elís
Per. 2) Guðrún Rósa Hauksdóttir,
f. 13. nóvember 1969. Elsta barn
Guðrúnar, Hauk Heimisson, átti
hún með Heimi Guðjónssyni. Sam-
býlismaður Guðrúnar er Björn
Stefánsson, börn þeirra eru Elín
Alexandra og Tristan Snær. 3)
Halla Hauksdóttir, f. 6. febrúar
1978, sambýlismaður hennar er
Steingrímur F. Stefánsson og
eiga þau eina dóttur, Evu Marín.
Hrefna átti dóttur, Sigríði, f.
21. janúar 1961, rekstrarhag-
fræðing, með Stefáni H. Jónssyni,
f. 19. febrúar 1918. Sigríður á
dóttur, Hrefnu Dögg, með Jó-
hanni L. Björnssyni, f. 11. janúar
1957.
Ólöf Hrefna ólst upp á Seyðis-
firði en fór ung kona til Reykja-
víkur. Hún starfaði lengst af við
miðasölu í Austurbæjarbíói, eða
frá 1955 þar til hún hætti störfum
1987.
Úför Ólafar Hrefnu fer fram
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
1959 í Kaupmanna-
höfn, og albræður
Hrefnu þeir Haukur
Eyjólfsson, f. 14. mars
1915, d. 7. nóvember
1963, Axel Eyjólfsson,
f. 25. maí 1916, d. 4.
október 1997, og
Garðar Eyjólfsson, f.
13. maí 1923, d. 5. júní
1975.
Hrefna giftist Halli
Hermannssyni frá
Skútustöðum 1941 en
þau skildu eftir 12 ára
hjónaband. Sonur
þeirra er Haukur
Hallsson, verslunarstjóri, f. 10.
ágúst 1944. Eiginkona Hauks er
Elín Ragnarsdóttir, f. 5. janúar
1948. Þau eiga þrjár dætur. Þær
eru: 1) Hrefna Hauksdóttir, f. 23.
júní 1965, gift Hans K. Einarssyni,
Mig langar að kveðja Hrefnu vin-
konu mína með nokkrum orðum.
Okkar kynni hófust fyrir rúmum sex-
tíu árum og áttum við saman langa og
góða vináttu. Leiðir okkar lágu sam-
an alla tíð, fyrst er við ungar konur
hófum búskap á stríðsárunum í Ing-
ólfsstræti, en þar áttum við okkar
fyrstu börn árið 1944. Í Ingólfsstræti
leigðum við hjá þeim sæmdarhjónum
Vilhjálmi Húnfjörð og konu hans Sig-
ríði, Hrefna með manni sínum Halli
Hermannssyni og ég með mínum
manni Hermanni Sigurðssyni fyrstu
hjúskaparárin. Við fluttum á svipuð-
um tíma í Vesturbæinn en þar breytt-
ust aðstæður okkar beggja. Hrefna
og Hallur slitu samvistum og ég
missti manninn minn. Þessir atburðir
urðu til þess að við áttum enn meiri
samleið, ekki síst þar sem við fórum
að vinna á sama stað, í Austurbæj-
arbíói, og þar unnum við í rösk þrjátíu
ár. Við fluttum á svipuðum tíma inn í
Hólmgarð, sem var heimili Hrefnu
alla tíð. Hrefna var ekki bara góður
vinnufélagi, heldur líka góður vinur
og besti ferðafélaginn. Við Hrefna
vorum svo lánsamar að eiga góða hús-
bændur að og þá vil ég nefna Árna
Kristjánsson, forstjóra Austurbæjar-
bíós, sem hafði alltaf fullan skilning á
að við færum saman í sumarleyfi. Oft-
ar en ekki fórum við til útlanda, Spán-
ar og fleiri landa. Hrefna var frábær
ferðafélagi, hún var ratvís með ólík-
indum, annað en ég. Ég var ekki fyrr
komin fyrir hornið á hótelinu en ég
var orðin rammvillt, en Hrefna var
alltaf með það á hreinu hvar við vor-
um og hvaða leið halda skyldi.
Allan þann tíma sem leiðir okkar
lágu saman var Hrefna fyrst og
fremst besta vinkona mín og tók mig
sárt að finna hana smátt og smátt
missa áhuga á lífinu í kringum sig eft-
ir að hún hætti að vinna.
Hrefna átti tvö börn, Hauk og Sig-
ríði, sem bæði búa í Grafarvogi í
næsta nágrenni við Eir, þar sem hún
bjó síðustu árin.
Að lokum vil ég þakka Hrefnu allar
góðu og ánægjulegu samverustund-
irnar í gegnum árin, en minningarnar
lifa.
Hafðu þökk fyrir samfylgdina.
Börnum og barnabörnum, svo og öðr-
um ættingjum Hrefnu, sendi ég og
fjölskylda mín innilegar samúðar-
kveðjur.
Þín vinkona,
Ragna Bjarnadóttir (Lóa).
Elsku amma, nú ertu farin frá okk-
ur og söknuðurinn er mikill. Það er
svo margt gott sem er okkur systr-
unum minnisstætt frá liðnum árum,
alveg frá því við vorum ungar stelpur
að heimsækja þig í Austurbæjarbíó til
að sjá góða mynd og fá besta popp
sem búið var til og auðvitað varst það
þú sem poppaðir. Allt sem þú tókst
þér fyrir hendur gerðir þú svo vel, þú
saumaðir oftar en einu sinni á okkur
föt sem fengu svo mikla athygli og
aldrei fékkst þú nóg af því að gefa
okkur að borða. En efst í huga okkar
eru öll jólin heima hjá þér. Þegar við
hugsum um þau getum við fundið
rjúpnailminn sem kom á móti okkur í
hvert sinn er við opnuðum dyrnar í
Hólmgarðinum á aðfangadag og
sáum þig í eldhúsinu með breitt bros.
Þá fylltust hjörtu okkar af hamingju.
Okkur þótti svo gaman að heimsækja
þig í Hólmgarðinn, þú gafst þér alltaf
tíma til að spjalla og aldrei kvartaðir
þú þegar við byrjuðum að glamra á
píanóið. Eins og með flesta gekkst þú
í gegnum súrt og sætt í lífinu en alltaf
áttirðu til hvatningarorð eða góðar
ráðleggingar til að okkur liði betur.
Þú ert mikill gullmoli í huga okkar
systranna. Við elskum þig mikið.
Megi guð vera með fjölskyldu þinni
og vinum í sorginni og gefi pabba okk-
ar, mömmu, Siggu frænku og Dillu
systur þinni styrk.
Hrefna Hauksdóttir,
Guðrún Rósa Hauksdóttir,
Halla Hauksdóttir.
ÓLÖF HREFNA
EYJÓLFSDÓTTIR
Elsku Anna. Nú er
komið að leiðarlokum
og við drúpum höfði
meðan minningarnar
hrannast upp, minning-
ar um samveru fjölskyldunnar með
þér og Þorkeli tengdaföður mínum.
Oft sátum við í kringum litla eld-
húsborðið á Grettisgötunni og gædd-
um okkur á súkkulaðivöfflum eða
pönnukökum, fór eftir því hvort ykk-
ar bakaði, og hlustuðum á æviminn-
ingar ykkar. Minningar, sem oft
voru blandaðar gleði, sorg og ótrú-
legri þrautseigju.
Oft verður mér hugsað til þess er
þú sast og prjónaðir líkt og í akkorði
sokka og vettlinga á allan hópinn
þinn, en það var stór hópur sem sam-
anstóð af þínum börnum, barnabörn-
um, langömmubörnum og hins vegar
Þorkels börnum, barnabörnum og
langafabörnum. Síðan var allt prjón-
lesið pressað á svo skemmtilegan
hátt, þú raðaðir því á stólsetuna þína,
breiddir yfir og settist. Því sem vel
skyldi pressast var lætt í stólinn
hans Þorkels og teppið breitt vel yf-
HELGA ANNA
KRISTINSDÓTTIR
✝ Helga AnnaKristinsdóttir
fæddist 27. maí 1901
í Bæ á Rauðasandi í
Strandasýslu. Hún
lést á heimili sínu í
Seljahlíð 17. janúar
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Fossvogskirkju
25. janúar.
ir, því það átti að fara
vel um hann á meðan
hann sat og ekki klikk-
aði pressunin, eins og
úr fínustu pressu.
Þínar bestu stundir
voru þegar þú gast set-
ið í næði með bók í
hendi. Þú last allt af
sama áhuga, hvort sem
það voru ljóð, endur-
minningar eða ástar-
sögur, síðan endur-
sagðirðu sögurnar á
svo lifandi hátt að það
var líkt og að horfa á
kvikmynd.
Þegar þið fluttuð í Seljahlíðina
sagðir þú, að það væri sama hvar þú
sætir með prjónana þína. Ekki
varstu búin að vera þar lengi þegar
þú tókst þátt í tískusýningu sem þar
var haldin og þótti þér svo gaman að
þú tókst þátt í þeim þónokkrum og
oftar en ekki keyptirðu það sem þú
sýndir. Áður en þú vissir af varstu
komin á bólakaf í föndrið, allt var
þetta framkvæmt af sama kraftin-
um, þú saumaðir út, prjónaðir og
mótaðir úr leir og síðan útdeildir þú
dýrgripunum þínum til okkar og
okkur þykir mjög vænt um þá.
Þú tókst þátt í kvennahlaupinu
þegar þú varst níutíu og fjögurra ára
gömul og endurtókst það árið 2000,
þá orðin níutíu og níu ára, varst ald-
ursforseti í báðum hlaupunum og
mikið vorum við stolt af þér. Und-
irbúningur fyrir kvennahlaupin fór
aðallega fram á göngum Seljahlíðar
og í stigunum þar, en ferðir þínar í
lyftunni er trúlega hægt að telja á
fingrum annarrar handar.
Hverjum hefði dottið það í hug ár-
ið 1918, að þú myndir verða hundrað
ára og gott betur. Þennan mikla
frostavetur var fjárhagur þinn svo
bágur að þú áttir bara einn lérefts-
kjól til þess að ganga í og utanyf-
irflíkin var þríhyrna sem þú vafðir
utan um þig til þess að verjast
kuldanum. Þennan vetur fékkstu
skarlatssótt, sjúkdóm sem margir
dóu úr, en hann uppgötvaðist ekki
hjá þér fyrr en þú fórst að hreistra.
Þegar við veltum vöngum yfir því,
hvernig þér tókst að lifa af skarlats-
sóttina og yfir höfuð þennan vetur,
þá sagðir þú stundum og hlóst við, að
trúlega hefði skarlatssóttin frosið
ásamt fleiri bakteríum og orðið óvirk
í þér þennan vetur. Já Anna mín, þú
varst stór sál í líkama, sem hlaðinn
var ótrúlegri þrautseigju og trú á al-
mættið. Enda var kjörorð þitt já-
kvæðni, glaðværð og að lifa lífinu lif-
andi.
Elsku Anna, við þökkum þér sam-
fylgdina og óskum þér góðrar heim-
komu á nýjum dvalarstað.
Jóna S. og Guðmundur.
Héðan frá Noregi sendum við
systkinin ættingjum okkar og fjöl-
skyldu Önnu ömmu okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Við munum
minnast hennar sem mikillar bar-
áttukonu sem aldrei lét deigan síga.
Hún var og er okkur systkinunum
mikil fyrirmynd hvað varðar jákvæði
og þrautseigju.
Elsku Anna amma takk fyrir allar
minningaperlurnar sem við eigum
um samveru okkar með þér og afa.
Ásdís og Aron Freyr.