Morgunblaðið - 08.02.2002, Qupperneq 48

48 FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
ENN leikur gamall draugur lausum
hala í þingsölum við Austurvöll. Nú er
í þriðja sinn lagt fram frumvarp um
að lögleiða ólympíska hnefaleika á Al-
þingi Íslendinga. Fram að þessu hef-
ur þingið borið þá gæfu að hafna
þessu endemis boxmáli sem er hreint
og beint yfirskin að innleiða dýrkun á
ofbeldi í íslensku samfélagi sem
mörgum þykir þó ærið fyrir.
Þessi lög frá 1956 sem banna box
hafa ábyggilega auðveldað störf lög-
reglu gegnum tíðina við að eiga við of-
beldisseggi. Drukkið fólk gerir t.d.
væntanlega ekki alltaf greinarmun á
slagsmálum og olymísku boxi sem
sumir vilja líkja við nk. dúkkuleik. Þá
er mjög sennilegt að töluvert hafi
sparast í heilbrigðismálunum vegna
þess, að „slys“ af völdum boxiðkunar
hafa ekki verið til staðar. Nóg álag er
á heilbrigðisþjónustunni þó að boxinu
sé ekki bætt við.
Því miður eru til menn, sem gefast
ekki upp þótt á brattann sé að sækja.
Með einhverja sterka hvöt að baki er
sama frumvarp flutt óbreytt aftur og
enn aftur í þeirri von, að unnt sé að
nauðga þessari hættulegu starfsemi
upp á þjóðina undir yfirskyni að um
íþrótt sé að ræða. Ljóst er að gríð-
arlegir peningalegir hagsmunir eru í
húfi, enda er mjög mikil gróðastarf-
semi á bak við boxið. Það gleymist
hins vegar að mannleg niðurlæging er
óvíða jafnmikil og einmitt vegna þess-
arar starfsemi.
Einkennilegt er, að aðalflutnings-
maður frumvarps þessa, Gunnar
Birgisson, verkfræðingur að mennt,
virðist ekki telja sig hafa þarfari boð-
skap að flytja til þjóðarinnar á þessu
þingi en þetta boxfrumvarp. Væri þó
flest nauðsynlegra og þarfara en að
auka ofbeldi í landinu. Á fyrri þingum
hefur Gunnar lagt margt gott til mál-
anna, t.d. varðandi stígagerð en þeir
auðvelda mörgum að njóta náttúr-
unnar og útivistar.
Þá þykir mér vægast sagt ein-
kennilegt, að Íþróttasamband Íslands
hafi nú á dögunum veitt fé í kynning-
arstarf fyrir box. Þarf að auglýsa það
sem hefur þó fengið mikla kynningu?
Hefði ekki verið meiri þörf að veita fé
að kynna góðar og skemmtilegar hóp-
íþróttir sem hafa átt erfitt uppdráttar
í samfélaginu? Má nefna t.d. blak,
mjög friðsama og holla íþrótt og einn-
ig hjólreiðar sem því miður er ekki
keppnisíþrótt á Íslandi og er þó bæði
holl og skemmtileg.
GUÐJÓN JENSSON,
bókfræðingur og leiðsögumaður.
Draugur gengur laus
Frá Guðjóni Jenssyni:
Morgunblaði/Þorkell
Greinarhöfundur segir að bæði
blak og hjólreiðar séu friðsam-
ari og hollari íþróttir en box.
Í TILEFNI þriðju umræðu um frum-
varp til laga um að lögleiða ólympíska
hnefaleika langar mig að biðja þing-
menn að huga að upphafi ólympískra
hnefaleika. Árið 688 fyrir Krist hófst
keppni í þeim á ólympíuleikunum .
Keppendur beittu berum hnefum eða
vöfðum með uxahúðarreimum og lauk
viðureigninni ekki fyrr en annar eða
báðir voru óvígir. Var í því tilfelli aug-
ljóslega um barbarískt ofbeldi, og
ekkert annað, að ræða. Síðan 668 hef-
ur dregið nokkuð úr skaðsemi ofbeld-
isins, vegna þess að nú er farið að
nota hlífðarbúnað, s.s. munngóma,
skó er veita ökklastuðning, þykka
hanska og kynfærahlífar. Einnig hafa
breyttar reglur dregið verulega úr
skaðseminni því nú er slegist í fimm
tveggja mínútna lotum í stað þess að
berjast til óvígis. Einnig hafa aðrar
reglur dregið úr skaðsemi hnefaleika.
Þrátt fyrir allar þessar breytingar er
grunnurinn ennþá sá sami, þessi
íþrótt snýst um það að berja náunga
sinn og helst að gera hann óvígan.
Höfundur þessarar greinar hefur
orðið vitni að mörgu ófögru við iðkun
sína á þessari íþrótt. Hann hefur t.d.
séð svokallaðan þjálfara gefa tveimur
drengjum undir tvítugu í röð blóðnas-
ir í æfingarbardögum, og annan þjálf-
ara slá niður dreng sem var tuttugu
kílóum léttari en þjálfarinn (og það í
tvígang í æfingarbardaga), enn annan
þjálfara segja manni að fara harka-
lega að mun minni og óreyndari
dreng í æfingarbardaga. Þá veit ég
einnig til þess að tveir drengir hér á
landi nefbrotnuðu í æfingarbardög-
um árið 2000. Verði þau lög er nú
liggja fyrir Alþingi samþykkt mun
kostnaðurinn af hnefaleikaiðnaðinum
falla á almenning í formi aukinna
styrkja frá ríki og sveitarfélögum. Því
til stuðnings bendi ég á að bæjarráðs-
maður í Reykjanesbæ sagði drengja-
at hafa svo mikið forvarnargildi, að ef
lögum yrði breytt yrði drengjaatið
styrkt, og svo mun Íþrótta- og ólymp-
íusamband Íslands líklega halda
áfram stuðningi sínum við þessa
íþrótt og senda þá drengi er stunda
munu atið um allan heim til að keppa
á hinum og þessum mótum. Þrír
hnefaleikasalir eru starfræktir í dag
og hnefaleikanámskeið eru haldin í
líkamsræktarstöð á Seltjarnarnesi.
Svo það að leyfa þessa íþrótt með lög-
um á þessum tímapunkti snýst mun
meir um það að leyfa yfirvöldum að
sóa peningum almennings í drengja-
atið en að leyfa einhverjum örfáum
hræðum að berja hver á annarri.
Að lokum skal tekið fram að höf-
undur væri hlynntur samþykki frum-
varps er myndi leyfa ólympíska
hnefaleika ef það frumvarp myndi
tryggja öryggi í hnefaleikum og
banna ríki og sveitarfélögum að taka
þátt í öllum kostnaði af þessu að und-
anskildum skipulagskostnaðinum.
ALEXANDER HUGI LEIFSSON,
nemi í MH,
Skeiðarvogi 73, Reykjavík.
Drengjaat
Frá Alexander Huga Leifssyni: